Μπορεί η καταγωγή του Μιχάλη να ήταν από ένα μικρό χωριό στα Τζουμέρκα, αλλά με το να κάνει κάποιος εκεί Πάσχα, να περνά τρεις εβδομάδες το καλοκαίρι στο σπίτι των παππούδων του και να πίνει τσίπουρα παρέα με τους ντόπιους γουρουνάδες, δεν τον αναγορεύει αυτόματα σε έμπειρο και παντογνώστη γουρουνοκυνηγό.

Γεροντοπαλλήκαρο ο ήρωάς μας, απόφοιτος της Παντείου και υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών, ήταν από τα νιάτα του λάτρης της Αρτέμιδας. Δεν είχε αποκτήσει ποτέ σκύλο καθώς ζούσε σε διαμέρισμα και αναγκαστικά στράφηκε στο τσιχλοκυνήγι.

Όταν άρχισε να επισκέπτεται το χωριό και να τακιμιάζει με τους ντόπιους κυνηγούς, γουρουνάδες και λαγάδες στην συντριπτική πλειοψηφία, ένιωσε μειονεκτικά. Ιδιαίτερα όταν άκουγε τα πειράγματά τους:

-«Δεν μας λες βρε Μιχάλη πόσα κιλά ήταν η μεγαλύτερη τσίχλα που βάρεσες;» και νάσου τα γέλια και τα τσίπουρα.

Τα μεγαλεία

Ξεχείλισε, λοιπόν, το ποτήρι και η μεγάλη απόφαση πάρθηκε.

-«Θα γίνω γουρουνάς», μονολόγησε και αμέσως ένιωσε 5 πόντους ψηλότερος.

Ενσωματώθηκε, λοιπόν, στην παρέα του χωριού και δεν έχανε Σαββατοκύριακο από την μέρα που ξεκίνησε το γουρουνοκυνήγι.

Η ανθρώπινη ματαιοδοξία όμως δεν έχει όρια και καλπάζει πιότερο και από το όνειρο. Έτσι, ο Μιχάλης θέλησε να αποδείξει σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς και βέβαια στους συναδέλφους του στο υπουργείο, πόσο μεγάλος και τρανός κυνηγός είναι.

Και τα πειστήρια γι’ αυτό δεν θα ήταν άλλα από τα πολλά κιλά άγριο κρέας που θα έφερνε, κάτι που άλλωστε αναλογούσε στο μερτικό του, καθώς η υποτιθέμενη μεγάλη ευστοχία του τον είχε αναδείξει σε πρώτο θηρευτή.

Βροχή, λοιπόν, οι παραγγελίες: 3 κιλά ο ανιψιός, 3 κιλά ο επιστήθιος φίλος, 4 κιλά ο προϊστάμενος του τμήματός του, 2 κιλά η κυρά-Σοφία που καθάριζε το σπίτι και από 2-3 κιλά πέντε-έξη ακόμα συνάδελφοι. Κοντά ένα ζώο δηλαδή.

Δεν είχε προλάβει να συγκεντρώσει τις παραγγελίες, όταν ήρθε η πανταχούσα από τον αρχηγό της γουρουνοπαρέας. Ότι θα στερηθούν δηλαδή… τις υπηρεσίες του, γιατί είχαν επιστρέψει στο χωριό δύο κυνηγοί που για χρόνια έλειπαν στην πόλη.

Άλλες οι βουλές του Μιχάλη

Το υπεράριθμος ήταν ο εύσχημος τρόπος για την αποχώρησή του, γιατί η πικρή αλήθεια ήταν, ότι, για τέσσερις συνεχείς φορές είχε αστοχήσει στα γουρούνια που περνούσαν από το καρτέρι του, και το χειρότερο ήταν, όταν στο τελευταίο του κυνήγι και πάνω στον πανικό του κόντεψε να «φάει» με ένα μονόβολο τον αρχηγό.

Πώς, όμως, να το ανακοινώσει στους δικούς του και να ρεζιλευτεί; Πώς να γκρεμίσει την φήμη που κάλπικα είχε οικοδομήσει γύρω από το όνομά του;

Μέχρι λοιπόν να βρει την κατάλληλη λύση, ξεκίνησε τις δικαιολογίες:

-Την 1η εβδομάδα είπε ότι τους τα χάλασε ο καιρός, που έβρεχε συνεχώς δύο μερόνυχτα.

-Το 2ο Σαββατοκύριακο μηχανεύθηκε ότι ένα μανιασμένο καπρί ξεκοίλιασε δύο σκυλιά κι έτρεχαν στα Πράμαντα για κτηνίατρο.

-Το 3ο δήλωσε ασθένεια και κλείστηκε στο σπίτι.

-Το 4ο ότι πέθανε ο πατέρας του αρχηγού και το κυνήγι ακυρώθηκε λόγω πένθους.

-Το 5ο ότι απουσίαζαν τρεις κυνηγοί από την παγάνα και τα γουρούνια πέρασαν από τα αφύλακτα καρτέρια.

-Το 6ο ότι το χιόνι ήταν τόσο πολύ που απαγορεύτηκε το κυνήγι.

Η πίεση

-«Τι γίνεται βρε Μιχάλη, κοντεύουν Χριστούγεννα. Τώρα τραβιέται το άτιμο το άγριο και ακόμα δεν το είδαμε», του έλεγαν οι φίλοι.

-«Μιχάλη μήπως το εμπορεύεσαι; Φέρε μας το κρέας και θα στο πληρώσουμε αδελφέ», του έλεγαν οι συνάδελφοι από το γραφείο.

Πολλά λοιπόν τα παράπονα, η ειρωνεία και τα μισόλογα από τους αποδέκτες του «μυθικού» κρέατος, που είχαν ξεπεράσει τους 20. Οι γιορτές πλησίαζαν και η πίεση αυξανόταν γιατί όλοι ήθελαν άγριο γουρουνάκι στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Λύση απελπισίας

Το χωριό είχε ένα χασαπο-ταβερνείο, που στην ουσία μόνο το καλοκαίρι δούλευε, όταν μαζευόταν ο κόσμος. Ο δύσμοιρος Μιχάλης μη έχοντας διέξοδο, αποτάθηκε στον κυρ-Θόδωρο, τον ταβερνιάρη, μήπως και του βρει ντόπιο και καλοταϊσμένο χοιρινό. Μάταια, όμως, γιατί τα είχαν κλείσει από καιρό οι Αρτινοί και οι Τρικαλινοί καλοφαγάδες.

Πάνω στην απελπισία του σκέφθηκε την κρεαταγορά. Ήταν κοντά στο υπουργείο και κάποιες φορές αγόραζε το κρέας του από εκεί.

Και μία Πέμπτη την «κοπάνησε» νωρίτερα από την δουλειά και πετάχτηκε μέχρι τον κρεοπώλη, που συνήθως ψώνιζε. Του παρήγγειλε να του φτιάξει 23 σακούλες με καθαρό χοιρινό κρέας, από 2 – 4 κιλά η κάθε μία. Μάλιστα ζήτησε και καλύτερη τιμή, καθώς ήταν αμφίβολο αν θα τολμούσε να πάρει χρήματα. Του είπε ακόμα, ότι θα περάσει το μεσημέρι της επόμενης να τα πάρει, χωρίς φυσικά να αναφέρει τον λόγο της παράξενης παραγγελίας.

Ο πρόσκαιρος θρίαμβος

Την Δευτέρα το πρωί, λουσμένος, ξυρισμένος και με χαμόγελο κολγκέιτ, εισέβαλε στο γραφείο φορτωμένος με τις σακούλες.

Άρχισε, περιχαρής, τη διανομή, ζητώντας συγνώμη για την καθυστέρηση και φυσικά δεν απαίτησε από κανένα χρήματα. Το απόγευμα της ίδιας μέρας συνέχισε το μοίρασμα στους φίλους και τους συγγενείς παίρνοντας συγχαρητήρια για την μεγάλη του επιτυχία, να βαρέσει δύο καπριά από 150 κιλά πάνω-κάτω το καθένα.

Το «κάζο»

Την επόμενη Δευτέρα, με το που δρασκέλισε το κατώφλι του υπουργείου, κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι συνάδελφοι μουρμούριζαν, κάποιοι τον κοίταζαν λοξά και άλλοι κρυφογελούσαν.

-«Δεν μου λες Μιχάλη το χωριό σου έχει σφαγείο και κτηνίατρο;», τον ρώτησε ο συνάδελφος από το απέναντι γραφείο.

-«Πού να το βρει Τάσο, μικρό χωριό είναι», του αποκρίθηκε απορημένος.

-«Τότε ποιος έβαλε την σφραγίδα στα μπούτια των γουρουνιών;», ρώτησε με επίπλαστη αφέλεια ο Τάσος. Είδε και έπαθε η γυναίκα μου να την βγάλει και με ρωτούσε από πότε σταμπάρουν τα κυνήγια.

Καλύτερα να άνοιγε η γη να τον καταπιεί τον Μιχάλη. Αρθρώνοντας λίγες ασυνάρτητες λέξεις, πήγε βιαστικά στην τουαλέτα. Αισθανόταν ζάλη και το στομάχι του να αναποδογυρίζει.

Τις επόμενες μέρες δεν εμφανίστηκε και φυσικά δεν ξανανέβηκε στο χωριό. Άφησε μάλιστα να κυλήσει άκαρπη η υπόλοιπη κυνηγετική περίοδος…