Κυνηγετικά ατυχήματα: Η «κακιά στιγμή» στους κυνηγότοπους
Τα ατυχήματα δεν συμβαίνουν μόνο στο γουρουνοκυνήγι
Συχνότητα περιστατικών και εμπειρία, έχουν καταγράψει, πως τα περισσότερα ατυχήματα προκαλούνται στο κυνήγι αγριόχοιρων, και ακολουθούν οι περδικότοποι. Βασικότερη αιτία για τα πρώτα, τα πολλά μέλη της ομάδας, και για την δεύτερη το ανάγλυφο αλπικής μορφολογίας και η απόλυτη μοναξιά.
Κανείς δεν ξεκινά για κυνήγι ή οποιαδήποτε άλλη υπαίθρια δραστηριότητα, “γυρεύοντας” περιπέτειες, ωστόσο ποτέ κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο μία “κακιά στιγμή” να προκύψει και στον καθένα μας.
Προβλέψιμα και απρόβλεπτα
Ανεξάρτητα από την σοβαρότητα κάθε συμβάντος, οι περισσότεροι από εμάς συνηθίσαμε πλέον να θεωρούμε ως τελείως απρόβλεπτα, σχεδόν στο σύνολό τους, όλα τα περιστατικά. Πιστεύω όμως, ότι θεωρητικά τουλάχιστον, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως κάποιες κατηγορίες κυνηγότοπων υποδέχονται με extra bonus επικινδυνότητας τους θιασώτες τους…
Αναφέρομαι βέβαια σε περιστατικά που προκύπτουν από στιγμιαίο ανθρώπινο λάθος ή εξωγενείς παράγοντες και όχι σε όσα προκαλούνται από παθολογικά αίτια. Είναι σαν να συζητάμε για δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας, όπου οι συγκρούσεις είναι πολλές, σε αντίθεση με κάποιον παράδρομο που περνάει τροχοφόρο μία στο τόσο…
Αυτονόητο λοιπόν είναι, ότι όπου υπάρχει “μάζωξη” (όχι απαραίτητα μόνο από γουρουνοκυνηγούς), οι πιθανότητες για ατύχημα είναι υπαρκτές. Ειδικά όταν η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο βλέποντας το θήραμα να πλησιάζει.
Δεν συμβαίνουν, για παράδειγμα, ατυχήματα στον κάμπο όπως στο βουνό. Και από βουνό σε βουνό όμως, πάλι τα περιστατικά αλλά και οι πιθανότητες ατυχήματος διαφέρουν πολύ μεταξύ τους.
Έτσι, ενώ μεταξύ των διαφόρων περιστατικών οι κυνηγότοποι του αγριόχοιρου και διαρκούσης της περιόδου έχουν θύματα μόνο γουρουνάδες, στα βουνά δεν παρατηρείται “ αποκλειστικότητα”…
Κυρίως σε κορυφογραμμές μεγάλων υψομέτρων και ιδιαίτερα τριγύρω από εδαφικά ανάγλυφα αλπικής μορφολογίας, εκεί τα ατυχήματα δεν είναι “προνόμιο” μόνο των περδικάδων, αλλά συχνά συμβαίνουν ανάμεσα και σε ορειβάτες, πεζοπόρους και αναρριχητές.
Η μοναξιά στο κυνήγι
Τα περιστατικά πυκνώνουν ανάμεσα στις δύο “ακραίες”, αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι, κατηγορίες κυνηγών. Στις μεγάλες αριθμητικά παρέες των παγανιέρηδων και στους θιασώτες της μοναξιάς, περδικάδες στην συντριπτική τους πλειοψηφία, και μπεκατσάδες.
Με ευχολόγια και προτροπές, οι πολλοί θα συνιστούσαμε τα καθιερωμένα. Στους μεν γουρουνάδες περισσότερη προσοχή, στους δε περδικάδες (κυρίως), συντροφικότητα.
Και πράγματι, η επιμονή στη μοναξιά είναι η αιτία που χάθηκαν και χάνονται αβοήθητοι κάποιοι άνθρωποι στα κορφοβούνια.
Όμως, κυνηγοί είσαστε όλοι και καταλαβαίνετε. Δεν είναι ορτύκι ή τσίχλα η πέρδικα για να πας με τον οποιοδήποτε, κι αν δεν σου κάνει τον αλλάζεις. Εκεί αν μπλέξεις με ταίρι που θα αποδειχθεί εκ των υστέρων ταμαχιάρης, “έκαψες” τον τόπο, “κάηκες” κι εσύ.
Εκεί ψηλά στα αετοράχια, αν για κάποιους λόγους δεν έχεις “πιστοποιημένο” σύντροφο πορεύεσαι μόνος έως ότου τον βρεις, ή ως ότου ο χρόνος ή κάποιο ατύχημα σε κρατήσουν μακριά τους…
Το δικό µου ατύχημα
Ήταν Τρίτη 20 Σεπτέμβρη, όταν αξημέρωτα βρέθηκα για τελευταία πριν από την έναρξη “αυτοψία” στα καταράχια της Δίρφυς. Άκουσα τα πουλιά, και αρχικά πήρα κατεύθυνση ανατολική, με σκοπό αργότερα να γίνει ολοένα και περισσότερο κατηφορική.
Η κοντινή από την Αθήνα απόσταση, σε συνδυασμό με την μεγάλη “ζήτηση” που έχουν παρόμοιοι τόποι ειδικά το πρωτοδεύτερο Σαββατοκύριακο της πέρδικας, καθιστούν απελπιστικά αγχωτική την έρευνα τριγύρω τους. Έτσι, δεν είχα σκοπό να κυνηγήσω εκείνα τα κορφοβούνια τουλάχιστον στο πρώτο μισό του Οκτώβρη, ωστόσο η επανεξέταση κάποιων θέσεων με “σημαδεμένα” μπουλούκια ήταν προτεραιότητα.
Μισή ώρα μετά, τα μπίπερ ειδοποιούσαν πως τα σκυλιά μπλοκάρισαν κάποια πουλιά στο απέναντι γούπατο, περίπου 4-5 μέτρα ψηλότερα από το σημείο που βρισκόμουν. Εκείνα έφτασαν με σάλτα από βράχο σε βράχο, όμως εγώ έπρεπε να σκαρφαλώσω.
Από την βιασύνη μου να ανέβω για να δω αν και ο κούταβος συμμετείχε στην “σκηνή”, μάλλον δεν έκανα καλή εκτίμηση του χώρου, γιατί ίσως υπήρχε ασφαλέστερη διαδρομή.
Λίγο ήθελα ακόμη, όταν για τελευταίο στήριγμα έπιασα μία ρίζα και τραβώντας την επιχείρησα να ανεβάσω το κορμί μου ψηλότερα… Δυστυχώς ήταν ξερή, και μαζί της έπεσα στο κενό με πέτρες να με ακολουθούν…
Θα τα θυμάμαι χρόνια
Όσα μεσολάβησαν τα πρώτα 10 λεπτά θα τα θυμάμαι χρόνια. Πρώτα ζαλίστηκα με τα πάντα γύρω μου να διακρίνονται θολά…
Λίγο μετά, με αίμα να τρέχει πίσω από το αυτί στον λαιμό, προσπαθούσα να καταλάβω προς τα που είχα αφήσει το αυτοκίνητο, και τέλος με αφόρητους πόνους προσπαθούσα να μαζέψω τα σκυλιά.
Όλα τα υπόλοιπα είχαν μάλλον αναμενόμενη εξέλιξη. Αρχικά στο φαρμακείο της Στενής για πρώτη φροντίδα στα τραύματα, εν συνεχεία στο Κ.Υ. Ψαχνών όπου ο γιατρός κ. Γιώργος Κουρνής μου έβαλε ράμματα στο κεφάλι, και τέλος η μαγνητική στην Αθήνα που έδειξε πολλαπλές κακώσεις στα πλευρά. Σαράντα χρόνια στα βουνά πέρασαν δίχως γρατζουνιά ώσπου ήρθε κι αυτό.
Το είπε και ο Δηµόκριτος
– “Τα καλά μας έρχονται με δυσκολία και μετά από αναζήτηση, ενώ τα κακά συχνότερα και χωρίς να τα αναζητήσουμε…”
