spot_img
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
spot_img
ΑρχικήΤριχωτάΑγριογούρουνοΚαθηλωμένος στο κρεβάτι: Βιώνει το κυνήγι… νοερά μέσα από τον ασύρματο!!

Καθηλωμένος στο κρεβάτι: Βιώνει το κυνήγι… νοερά μέσα από τον ασύρματο!!

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

 

Η απίστευτη ιστορία του Γιώργου Μπισύρη είναι αφιερωμένη σε όλους εκείνους που «πολεμούν» λυσσαλέα το κυνήγι αλλά και τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτή την πατροπαράδοτη δραστηριότητα.

«Το κυνήγι ήταν αναγκαίο για βιοποριστικούς λόγους. Στην εποχή μας είναι ξεπερασμένο!», είναι η μόνιμη επωδός, που την αναμασούν κάθε τόσο εκείνοι που το αντιμάχονται. Σ’ όλους αυτούς, που τεχνηέντως διαβρώνουν με τις… δηλητηριώδεις αντιλήψεις τους ακόμη και τις παιδικές ψυχές και μέσα από τις σελίδες των μαθητικών βιβλίων, πληρωμένη απάντηση δίνει η ιστορία ενός 74χρονου Κοζανίτη.

Στο κρεβάτι εδώ κι ένα χρόνο

Ο Γιώργος Μπισύρης, ο μπαμπα-Γιούλας, από του Παλαιόκαστρο Κοζάνης, εδώ κι ένα χρόνο, για λόγους υγείας είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι του. Ωστόσο, δεν χάνει κυνηγετική έξοδο! Αντίθετα, ζει την κάθε στιγμή της παρέας του, που πάει για αγριογούρουνα, έστω και από μακριά! Πώς γίνεται αυτό; Μέσα από τη συχνότητα του ασυρμάτου!

«Είναι σαν να βρίσκομαι κι εγώ, μαζί με τους φίλους μου! Παρακολουθώ λεπτό-προς λεπτό την εξέλιξη του κυνηγίου σε όλες τις φάσεις του. Έτσι, νιώθω ότι συμμετέχω κι εγώ, σαν να μην άλλαξε τίποτε, όπως συνέβαινε επί τόσα χρόνια…», λέει ο 74χρονος, που δεν έπαψε να βγαίνει στο βουνό, ακόμη κι όταν πριν μια δεκαετία έμεινε με έναν νεφρό!

«Για μένα το κυνήγι είναι η ζωή μου, το …οξυγόνο μου! Αυτό είναι που μου δίνει κουράγιο, ακόμη και τώρα που δεν μπορώ να κινηθώ! Βέβαια, τώρα, που το έκοψαν λόγω κορωνοϊού, περνάω την ώρα μου, βλέποντας κυνηγετικά βίντεο όλη μέρα», συνοψίζει σε λίγες λέξεις το νόημα που έχει για τον ίδιο αυτή η μυσταγωγία της επαφής με το βουνό και τη φύση.

Συνεχίζει απτόητος

Παραπληγικός, αδυνατεί να σηκωθεί από το κρεβάτι του. Πηγαινοέρχεται, κάθε τρεις και λίγο, στα νοσοκομεία κι όμως δεν χάνει το κέφι του! «Είμαι γεμάτος! Έχω ζήσει μοναδικές στιγμές! Ευχαριστώ τον Θεό, που μ’ έκανε κυνηγό!», λέει χωρίς να αφήσει να διαφανεί η παραμικρή δόση παράπονου.

Ο έμπειρος κυνηγός, δεν ξέκοψε από τις παρέες του, ούτε και περιχαρακώθηκε στους τοίχους του σπιτιού του. Τουναντίον, συνεχίζει απτόητος να συμμετέχει στις εξορμήσεις τους και να …ρουφά ως το μεδούλι την κάθε στιγμή σε όλες τις εξόδους, από το κόψιμο των ιχνών και το στήσιμο των καρτεριών, μέχρι την παγάνα και την τελική έκβαση του κυνηγίου. Χαίρεται με τις επιτυχίες, συμπάσχει στις ατυχίες και δίνει τις συμβουλές του, για να αποφευχθούν τα λάθη την επόμενη φορά.

Κι αυτό κρατάει από την πρώτη έως και την τελευταία μέρα της θηρευτικής περιόδου. Φέτος, μέσα από το διαδίκτυο ευχήθηκε σε όλους τους κυνηγούς «καλή χρονιά!», παίζοντας τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς με τη φλογέρα του! Το ίδιο είχε κάνει και στην έναρξη. Την παραμονή έδωσε το σύνθημα, με τα δάχτυλά του πάνω στον αυλό, φυσώντας από την ψυχή του ένα λεβέντικο χορό!

Από παιδάκι τσομπανούπουλο

Μεγαλωμένος πάνω στο βουνό, από παιδάκι τσομπανόπουλο, ανάμεσα στους λύκους και τις αρκούδες, έμαθε να σέβεται τα αγρίμια, αλλά και σε κείνα έδειξε τους κανόνες της συνύπαρξής τους. Πάντα, στο κοπάδι του, μαζί με τα ποιμενικά είχε και τα κυνηγετικά του σκυλιά, που ήξερε να τα κάνει …αστέρια!

Είχε μάθε την τέχνη της γούνας, επειδή τότε το τομάρι της αλεπούς και του κουναβιού, δεν πήγαινε χαμένο. Αυτή, ήταν που του έδωσε …το εισιτήριο για τη Γερμανία. «Πήγα σε εργοστάσιο γούνας. Όταν το μεροκάματο ήταν 40 μάρκα, εγώ έπαιρνα 140. Καλά χρήματα, καλή δουλειά, αλλά δεν έμεινα πολύ. Θα έκανα μια περιουσία, αλλά δεν μετανιώνω! Ξαναγύρισα πίσω, γιατί μου έλειπε το κυνήγι!», εκμυστηρεύεται.

Οι φίλοι του έχουν να λένε για τον μπαρπα-Γιούλα. «Έως και πριν δυο χρόνια δεν τον έφτανε κανείς στο βουνό. Κυριολεκτικά, πέταγε!», λένε καθώς τον θυμούνται με την παραδοσιακή κοζανίτικη κάπα του, με μεγάλες δρασκελιές να πατάει από πέτρα σε πέτρα, σαν …αρχαίος Έλληνας που ξεπήδησε από τις σελίδες της ιστορίας!

Στα βουνά της Κοζάνης, ο 74χρονος κυνήγησε αγριόχοιρους με τους: Τριαντάφυλλο και Δημήτρη Χατζή, Κωνσταντίνο και Νικόλαο Κούτσικα, Γεώργιο Κύρου, Παναγιώτη και Χρήστο Κάσπα, Κωνσταντίνο Μπαρτζώκα και Δημήτρη Παναγιώτη, όπως και με την παρέα του Χαράλαμπου Σιαμπανίδη. Όλοι τους έχουν να λένε για το μπαρπα-Γιούλα.

«Είναι εξαίρετος, φιλότιμος, καλόκαρδος! Με το δικό του το όπλο έριξε για πρώτη φορά, ο γιος μου, ο Δημήτρης, που ήταν 17,5 ετών. «Δάσκαλος» πραγματικός, για τους νέους που πάντα τους έδειχνε το σωστό, με καλό τρόπο. Ζει και αναπνέει για το κυνήγι! Περάσαμε φανταστικές εξορμήσεις. Αυτός ήταν που άρχιζε το γλέντι, όταν χτυπούσαμε αγριογούρουνα. Έβγαζε τη φλογέρα του και «παιάνιζε» την επιτυχία της ομάδας. Ξεχωριστές στιγμές, αυτός με τη φλογέρα, ο γιος μου με το κλαρίνο στήναμε χορό πάνω στο βουνό. Ήταν αιτία που ο Δημήτρης αγάπησε το κυνήγι! Ο μπαρπα-Γιούλας, σε όλους μας με το παράδειγμά του, μας έδειξε πώς να συμπεριφερόμαστε.

Μαζί για μία 15ετία

«Με τον μπάρμπα-Γιούλα κυνηγούσαμε επί 15 χρόνια μαζί στο Τσοτύλι, Τετάρτες και Σαββατοκύριακα. Εγώ, ξεκινούσα από την Κοζάνη (κατάγομαι από το Πρωτοχώρι) κι εκείνος με περίμενε στον κόμβο της Σιάτιστας. Εγώ, ποντιακής καταγωγής, εκείνος ντόπιος, περνούσαμε υπέροχα. Μαζί του έμαθα πολλά για το κυνήγι. Ήταν φορές που νευρίαζα και στη διαδρομή γκρίνιαζα, όμως αυτός πάντα με το χαμόγελο μού έλεγε: «Στο κυνήγι πρέπει να τα ξεχνάς όλα! Δεν χρειάζεται να θυμώνουμε, ούτε και να προσβάλλουμε κανένα στην παρέα!». Το χωριό του, το Παλαιόκαστρο και το δικό μου το Πρωτοχώρι, το χωρίζει ο Μπούρινος. Πολλές φορές, τα σκυλιά μας, περνούσαν απέναντι, καθώς κυνηγούσαν αγριογούρουνα. Τον έπαιρνα τηλέφωνο και εκείνος με κατεύθυνε. «Πηγαίνετε να τα ψάξετε σε κείνη τη βρύση! Εκεί, θα βγουν!» Και πράγματι ήταν όπως τα έλεγε! Ήξερε το βουνό σαν τη παλάμη του. Πέρυσι, αυτός χτύπησε το μεγαλύτερο αγριογούρουνο! Τώρα, μας ακούει από τον ασύρματο! Παρακολουθεί όλη τη φάση και παρεμβαίνει, δίνοντάς μας οδηγίες, για τα καρτέρια και την κατεύθυνση που θα πάρει το κοπάδι. Όταν χτυπάμε, αμέσως πιάνει τη φλογέρα για να μας διασκεδάσει, παίζοντας τα επινίκια! Όταν είμαστε κοντά, περνάμε από το σπίτι του, για να δει τα θηράματα και να μοιραστεί τη χαρά μαζί μας!», τονίζει ο Χαράλαμπος Σιαπανίδης.

Το δεξί χέρι του καθηγητή

Ο Γιώργος Μπισύρης, μια ζωή ήταν δίπλα στις κυνηγετικές οργανώσεις, ενώ ήταν το… δεξί χέρι του καθηγητή θηραματοπονίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Νικολάου Παπαγεωργίου, σε διάφορες έρευνες που έκανε για την πανίδα του τόπου μας (λαγός, πέρδικα), όντας εξάδελφός του, βρίσκοντας τις φωλιές, που ήταν απαραίτητες για τις σχετικές μελέτες.

Ωστόσο, το μέγεθος του ξεχωριστού κυνηγού φαίνεται μέσα από όσα πέρασε στον γιο του, που είναι ομοσπονδιακός θηροφύλακας στη Σιάτιστα. «Ό, τι ξέρω για τα θηράματα, τους λύκους και τις αρκούδες, το κυνήγι και τη φύση, το οφείλω στον πατέρα μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα μου έμαθε, αλλά προπάντων έχω ως βασικό κανόνα τη συμβουλή του: «παιδί μου, κάθε φορά που βγαίνεις στο βουνό, να φροντίζεις να κάνεις κι έναν φίλο!», είναι τα λόγια του που κρατάω σαν φυλαχτό!», υπογραμμίζει ο Σάκης Μπισύρης.

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Αγριoγούρουνα: Μείωση στα σημεία εντατικής θήρας

Αγριoγούρουνα: Μείωση στα σημεία εντατικής θήρας Το κυνήγι ως ο ακρογωνιαίος λίθος αντιστάθμισης στο πρόβλημα των αγριόχοιρων Η κυνηγετική περίοδος που μεσολάβησε υπήρξε για ακόμη μια...
spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ