Στο τράβηγμα του χτυπημένου αγριόχοιρου φαίνεται η προθυμία, το φιλότιμο, η αντοχή, το πείσμα του καθενός, αλλά και η ίδια η συνοχή της ομάδας…
“Ο χαρακτήρας του άντρα που κυνηγά αγριογούρουνα, δεν φαίνεται από το πως τουφεκάει. Εκεί, στο τράβηγμα και στην ταλαιπώρια φαίνεται. Εκεί χωρίζει η ήρα από το στάρι…”.
Σοφά λόγια, ειπωμένα από έναν κυνηγό που είχε φάει τα βουνά με το κουτάλι.
Μέχρι να κινήσει το καπρί για τα καρτέρια, όλοι στην ομάδα είμαστε ένα σώμα και μία ψυχή. Το κυνήγι από μόνο του ανοίγει τα πλεμόνια, δίνει αέρα εκεί που η ανάσα κονταίνει, ανεβάζει την αδρεναλίνη…
Σαν πέσει, όμως, εκείνη η λυτρωτική τουφεκιά που βάζει τέρμα σε αμφιβολίες και αβεβαιότητες, οι… προθυμίες εξαφανίζονται!
Ξαφνικά, οι ασύρματοι “χαλάνε” και πολλοί από τις παρέες χάνουν την ακρόαση. Ειδικά, αν το καπρί τύχει να είναι μεγάλο, και έχει “πέσει” σε δύσβατο τόπο.
Ώρες που φάνηκαν αιώνες
Μισοσοβαρά – μισοαστεία, μου είχε πει κάποτε ο αρχηγός, καθώς ετοιμαζόμουν να μπω σε μία χαράδρα που έκαναν “στάμπα” τα σκυλιά:
– “Γιώργο, κανόνισε να το τουφεκίσεις εκεί μέσα, να κόψουμε όλοι το κυνήγι ύστερα”!
Κατάλαβα πως ήθελε να βγάλω τον κάπρο έξω από την απότομη χαράδρα, μπας και χτυπηθεί σε σημείο που θα ήταν εύκολη η μεταφορά του. Πήγα με τον “Αζόρ” και έκανα ό,τι μου είπε, γιατί το “σενάριο” μου βγήκε…
Το ζώο ανέβηκε στο δρόμο, χτυπήθηκε και φορτώθηκε σε χρόνο μηδέν στο αγροτικό. Αλλιώς, θα αφήναμε φυσιγγιοθήκες όπλα και άδειες στο βουνό, “παραιτούμενοι” από το κυνήγι.
Όμως, δεν γίνεται πάντα έτσι… Θυμάμαι και μία μέρα σε έναν ανήλιαγο και σκοτεινό τόπο, “κλεισμένο” από αδιαπέραστα πουρνάρια, γαβριά και παλιούρια, στο πιο μεγάλο τμήμα του. Μπήκα μέσα και με κόπο έφτασα στα σκυλιά που κάνανε “στάμπα” στο γιατακιασμένο καπρί. Μόλις που μπόρεσα να το δω, σαν κουνήθηκε για να αγριέψει τους σκύλους…
Ήταν 13:56’ όταν “έπεσε”, αλλά το πρόβλημα ήταν… που έπεσε! Κάπου εκεί, κάποιοι θυμήθηκαν πως είχαν δουλειές με τα ζώα τους, άλλοι πως είχε γενέθλια η γυναίκα τους, και κάποιοι πως είχαν ξεχάσει… ανοιχτό το θερμοσίφωνα στο σπίτι τους. Υπήρξαν και ασύρματοι που έπαψαν ξαφνικά να δουλεύουν…
Ο αρχηγός εξαίρεσε εμένα από την “αγγαρεία” της μεταφοράς, και ονομαστικά κάλεσε όλους τους διαθέσιμους “βαστάζους”.
Ήταν ένα εξαιρετικό ζώο, βαρύ και με χαυλιόδοντες που εξείχαν γύρω στα 12 εκατοστά έξω από το στόμα του! Το τι έγινε, όμως, με αυτούς που ανέλαβαν να το μεταφέρουν, δεν θέλει να το θυμάται κανείς τους. Τελικά, το αγριογούρουνο έφτασε στο αυτοκίνητο στις 18:30’, τέσσερις ώρες μετά από την τουφεκιά που το σκότωσε.
Μόνο που στους έξι νοματαίους που το τραβούσαν με ότι σχοινί είχαν διαθέσιμο, αυτές οι ώρες φάνηκαν αιώνες! Τους βγήκε η ψύχη σπάζοντας κλαδιά, για να μπορέσουν να το περάσουν από κάποια πολύ κλειστά σημεία…
Και βέβαια, έβριζαν όσους “την είχαν κάνει νωρίτερα”, αφήνοντάς τους έξι στον κόπο και την ταλαιπώρια τους. Όταν έφτασαν, πλέον, στο αγροτικό και το φόρτωσαν στην καρότσα, οι “αχθοφόροι” άδειασαν ότι είχαμε και δεν είχαμε σε νερό.
Το φιλότιμο του καθενός…
Στο τράβηγμα του χτυπημένου αγριόχοιρου φαίνεται η προθυμία, το φιλότιμο, η αντοχή και το πείσμα του καθενός… Ειδικά όταν τα αγριογούρουνα που πρέπει να κουβαληθούν είναι πολλά, ο κάθε ένας εκθέτει την “παλικαριά” του και η ομάδα τη συνοχή και τη συντροφικότητά της.
Στο τράβηγμα φαίνονται και τα “τρακτέρ” και οι ψόφιοι, εκεί αποκαλύπτονται και… οι “πονηροί” και οι ευθείς.
Έχω τύχει να τραβάω αγριογούρουνο με άλλους παρέα, και να μην καταλάβω πώς το βγάλαμε στο δρόμο. Και έχει τύχει να τραβάω και να κοψομεσιαστώ, γιατί οι άλλοι δύο… έκαναν ότι τραβάνε.
Οι ρόλοι στην… ρυμούλκηση
Οι παρέες που κυνηγάνε αγριογούρουνα κουβαλάνε πάντα μαζί τους αρκετά μέτρα σχοινί. Στα μεγάλα γουρούνια χρειάζεται σχοινί για το κάθε πόδι, και ένα άλλο σχοινί που δένεται πολύ σφιχτά ανάμεσα στα σαγόνια.
Οι γηραιότεροι, ή… οι ελεύθεροι υπηρεσίας, κουβαλάνε τα όπλα των άλλων. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται στάση ξεκούρασης και – οπωσδήποτε – αλλαγές των ρόλων. Μεγάλη προσοχή χρειάζεται όταν υπάρχουν απότομες κατηφοριές και γκρέμια.
Τότε, βασικό ρόλο παίζουν οι… πλαϊνοί, που κρατάνε τα σχοινιά των ποδιών του ζώου.
Η “ψυχή” της ομάδας
Είναι περίεργο, αλλά στο τράβηγμα γίνεται η ομάδα μία ψυχή! Καλά είχε πει κάποτε ένας σύντροφος, όταν μας είχε πιάσει η γκρίνια γιατί είχαμε καιρό να χτυπήσουμε γουρούνι:
– “Εμ, δεν βαρέσαμε και κάνα μεγάλο καπρί να το τραβήξουμε παρέα, να νιώσουμε πάλι ομάδα, να καταλάβουμε πόση αξία έχει το όλοι μαζί”.
