Σε αρκετούς μπεκατσοκυνηγούς ένα ερώτημα που πολλές φορές προβληματίζει είναι αν θα πρέπει ένα καλό μπεκατσόσκυλο να φερμάρει τόσο την αναθυμίαση, όσο και τη ζεστή θέση της μπεκάτσας… 

Η αλήθεια είναι, ότι ο χαρακτηρισμός του θηράματος, και ειδικά της μπεκάτσας, ως «κρέας» δεν μου αρέσει καθόλου, διότι τον θεωρώ άκομψο και επιπλέον νομίζω ότι απομυθοποιεί ένα τόσο ευγενές θήραμα. Παρόλα αυτά αποδίδει καλά το νόημα, καθότι ο σκύλος φερμάρει μόνο την αναθυμίαση που αναδύει το σώμα του θηράματος και όχι τη μυρωδιά την οποία αφήνει πίσω του φεύγοντας. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η φέρμα στη ζέστη θέση δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τη λευκή φόρμα, η οποία πραγματοποιείται σε σημεία όπου δεν υπάρχει, αλλά και δεν υπήρξε ποτέ θήραμα. Η αναγωγή μπορεί να γίνει σε όλα τα κυνήγια με σκύλο φέρμας, αλλά στο κυνήγι της μπεκάτσας αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Και σ’ αυτό το θέμα δεν υπάρχουν θέσφατα. Ο καθένας έχει το δικαίωμα, μέσα στα πλαίσια της ηθικής και νομικής ορθότητας, να ερμηνεύσει το κυνήγι κατά το δοκούν. Προσωπικά λοιπόν προτιμώ τους σκύλους οι οποίοι υπό προϋποθέσεις, φερμάρουν και τη ζεστή θέση. Δεν μιλάμε βέβαια για μια φέρμα επίπονη και παρατεταμένη, αλλά για ένα σύντομο μαρκάρισμα της τάξεως των 3-4 μπιπ, το οποίο θα μου δώσει να καταλάβω ότι στο σημείο υπήρχε μία μπεκάτσα πριν από λίγο.

Τρεις προϋποθέσεις

Αυτό φυσικά προϋποθέτει 3 πράγματα. Πρώτον, ότι ο σκύλος μας έχει αποκτήσει την απαραίτητη εμπειρία. Δεύτερον, ότι διαθέτει εκείνη τη λεπτότητα στην όσφρηση αλλά και την οξυδέρκεια που του επιτρέπουν να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ της παρουσίας της μπεκάτσας και της πρόσφατης αποχώρησης της. Δεν είναι δυνατόν να απαιτούμε από ένα νεαρό και άπειρο σκύλο να φερμάρει μόνο το σώμα του θηράματος. Ειδικά μετά τις πρώτες επαφές με τις μπεκάτσες και τα πρώτα ξεσηκώματα, οι περισσότεροι νεαροί σκύλοι που διαθέτουν μυαλό, γίνονται ιδιαίτερα επιφυλακτικοί και ακινητοποιούνται με τη παραμικρή αναθυμίαση. Αυτό είναι βέβαια κάτι το οποίο πρέπει να ξεπεράσουν αποκτώντας εμπειρία και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Διαφορετικά ουέ και αλίμονο. Πιστεύω, ότι σε κανένα δεν αρέσει να τρέχει κάθε λίγο και λιγάκι σε φέρμες οι οποίες δεν οδηγούν στη βελουδομάτα, αλλά στη μυρωδιά ή και στη κουτσουλιά που άφησε πίσω της. Και τρίτον εμπιστοσύνη απέναντι στο σκύλο μας, διότι είναι σημαντικό κάθε φορά που τον ακούμε να φερμάρει, έστω και για λίγο, να είμαστε σίγουροι πως ο σκύλος φέρμαρε είτε μία μπεκάτσα η οποία δε δέχτηκε, είτε μία ζεστή  θέση. Κάποιος μπορεί να μη συμφωνεί και να αναρωτιέται σε τι πραγματικά χρησιμεύει η φέρμα στη ζεστή θέση. 

Ευκαιρία για αποφάσεις

Κατά τη γνώμη μου η φέρμα στη ζεστή θέση αφενός μας προειδοποιεί ότι εκεί γύρω υπάρχει μία μπεκάτσα και αφετέρου μας δίνει τη δυνατότητα να αποφασίσουμε πως θα κινηθούμε στη συνέχεια. Επίσης μας δίνει την ευκαιρία να καταλάβουμε αν έχουμε να κάνουμε με ανήσυχες μπεκάτσες που φεύγουν πριν φτάσει ο σκύλος και που διαφορετικά δεν θα είχαμε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε την παρουσία τους.

Με την κατάλληλη στρατηγική και με την ικανότητα του σκύλου μας ίσως να καταφέρουμε να την ξαναβρούμε στην επόμενη θέση. Ένας σκύλος έμπειρος ο οποίος φερμάρει μόνο όταν η μακρομύτα είναι παρούσα, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον προηγούμενο. Τουναντίον, αυτός ο σκύλος οδηγεί τον ιδιοκτήτη του από μπεκάτσα σε μπεκάτσα χωρίς καθυστερήσεις, αβεβαιότητες και δισταγμούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνεται αν κάπου υπήρξε μία ζεστή θέση. Απλά δεν τη μαρκάρει με τη φέρμα τους. Μπορεί να κάνει ένα τσεκάρισμα, να επιμείνει λίγο στο σημείο, αλλά μέχρι εκεί. Μία τέτοια συμπεριφορά κάθε άλλο παρά ελάττωμα αποτελεί. Θεωρώ όμως ότι, επειδή αυτές τις συμπεριφορές -ιδίως αν έχουμε να κάνουμε με σκύλους ανοιχτής έρευνας- δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε, είναι καλύτερο να έχουμε έναν ο οποίος μας βάζει στο παιχνίδι, μας κάνει κοινωνούς της έρευνάς του, μοιράζεται μαζί μας τις συγκινήσεις και τις δυσκολίες του και τέλος μας δίνει τη δυνατότητα να ανεβάζουμε στροφές και να νοιώθουμε ότι συμμετέχουμε κι εμείς στην αναζήτηση της βελουδομάτας.

Ο μη αποδεκτός σκύλος

Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός ένας σκύλος ο οποίος συμπεριφέρεται στον εντοπισμό μιας ζεστής θέσης, όπως ακριβώς συμπεριφέρεται μπροστά στη βασίλισσα. Να φερμάρει δηλαδή σταθερά, ακλόνητα, παρατεταμένα, με ένταση και καλή έκφραση. Κάτι τέτοιο μας αναγκάζει να τρέχουμε, να φτάνουμε, να παίρνουμε θέση νομίζοντας ότι η μπεκάτσα είναι εκεί και να περιμένουμε το θήραμα να σηκωθεί. Συνήθως μόνο όταν ο σκύλος αποφασίσει να σπάσει διαπιστώνουμε πως η μπεκάτσα λείπει. Ακόμα κι αν σπάει μόλις φτάνουμε κοντά του, είναι το ίδιο ενοχλητικό διότι έχουμε ήδη κοπιάσει μέχρι να πάμε δίπλα του. Σε τι όμως οφείλεται η παρατεταμένη φέρμα στη ζεστή θέση; Άλλοι λένε ότι φταίει η υπερευαισθησία της όσφρησης με αποτέλεσμα ο σκύλος να αντιλαμβάνεται έντονα και την παραμικρή αναθυμίαση και για αυτό να ακινητοποιείται. Άλλοι πιστεύουν ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ότι δηλαδή ο σκύλος έχει αδύναμη μύτη και γι’ αυτό δεν μπορεί να διακρίνει αν η μπεκάτσα είναι εκεί ή έχει φύγει.

Τέλος, κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι θέμα ευφυΐας. Ότι δηλαδή ο έξυπνος σκύλος ξέρει να αναλύει και να διακρίνει τις αναθυμιάσεις αξιολογώντας και κρίνοντας ποιες οδηγούν στο θήραμα και ποιες όχι. Προσωπικά πιστεύω, ότι κατά περίπτωση μπορεί να ισχύουν όλα. Κάποιος μπορεί να πει ότι είναι προτιμότερος ένας σκύλος ο οποίος φερμάρει υπέρ του δέοντος, παρά ένας σκύλος που φερμάρει λίγο ή και καθόλου και πηγαίνει από μπρόγκα σε μπρόγκα. Προσωπικά δυσκολεύομαι να διαλέξω το ποιο είναι χειρότερο. Νομίζω όμως, ότι οι λευκές φέρμες είναι ακόμα πιο εκνευριστικές διότι ο σκύλος φαντασιώνεται μπεκάτσες και ζεστές θέσεις χωρίς να υπάρχουν.

Στο κυνήγι μπεκάτσας απαιτείται ακρίβεια, τόσο από τον κυνηγό όσο και από τον σκύλο. Μόνο έτσι το αποτέλεσμα των κοινών προσπαθειών είναι ικανοποιητικό και αποδοτικό. Αν ένας από τους δύο συνεργάτες είναι ανεπαρκής η περιπέτεια στο δάσος γίνεται βασανιστική.