Λασπόνερα, κομμένα καλαμπόκια και υγρασία. Στην ομίχλη του κάμπου σβήνουν οι συστάδες με τις ιτιές…
Αυτοί που μεγάλωσαν μέσα στον κάμπο ξέρουν τα κανάλια και τα νερά, τα περάσματα, τα χωράφια με τα βαλτονέρια. Ολάκερη η ζωή τους είναι δεμένη με τον τόπο. Ο κάμπος τους αγκαλιάζει στο γύρισμα των εποχών κι αυτοί γνωρίζουν όλα του τα πρόσωπα: το φιλικό της ανταπόδοσης και της ανταμοιβής των κόπων τους, το στενάχωρο της απογοήτευσης και της μάταιης προσπάθειας, το καλοκαιρινό της ατέλειωτης δουλειάς και της κούρασης και το ξέγνοιαστο του κυνηγιού και του κρύου.
Οι γυμνές λεύκες του Χειμώνα κατεβάζουν χιονιάδες και πουλιά, κατεβάζουν και λυσσασμένους βοριάδες που βουίζουν. Δεν είναι μόνο το βουνό που λαιμαργάει τον θάνατο! Οι παλιότεροι θυμούνται ότι η μανιασμένη φύση έχει πάρει στον κάμπο ζωές και δείχνουν στους νεότερους πού και πότε να φυλάγονται…
Τα κρουσταλλιασμένα βράδια του μεγάλου και ξάστερου γεναριάτικου ουρανού, κάτω από το φως του φεγγαριού ακούγονται τα μπηχριά και τα σφυριχτάρια να περνάνε. Κατεβαίνουν από τις χιονισμένες λίμνες του Βορρά και ψάχνουν γωνιές να σταθούν στο ταξίδι τους, πέφτοντας στις καλαμποκιές και τα κανάλια.
Λόγια της σιωπής…
Τα χωράφια πίσω από το ανάχωμα της «μάνας». Εκεί απαγκιάζουν τα παπιά και τα μπεκατσίνια τις μέρες που ο βοριάς πλαγιάζει τις καλαμιές, στα νερά που δεν μπορεί να καταπιεί το χορτασμένο χώμα.
Εκεί – θυμάμαι – κάθονταν κάτι γέροι παπιοκυνηγοί, όταν έφταναν το απομεσήμερο περπατώντας αργά από τα τελευταία σπίτια του χωριού, κουκουλωμένοι καλά στα παγωμένα καρτέρια. Πόσες φορές να είχαν, άραγε, περάσει από το ίδιο μονοπάτι;
Ο κάμπος ψιθυρίζει σε μια διάλεκτο της σιωπής λόγια, που δε φτάνουν στ’ αυτιά. Μόνο τα αισθάνεσαι αντικρύζοντας τους χωριανούς να συγυρίζουν το βιος, να περπατούν στα στενά δρομάκια, τους κυνηγούς να κοιτούν με χαμένο το βλέμμα μέσα στην ομίχλη που πέφτει.
Τι να βλέπουν; Διαβάζουν με τον τρόπο τους τον καιρό, τα σημάδια της βροχής και του χιονιά που έρχονται πίσω από το Μιτσικέλι. Όταν η καταχνιά τα κυκλώνει όλα σαν μια θηλιά, όταν η παγωμένη βροχή δέρνει τα γυμνά δέντρα, αυτοί περιμένουν στο καρτέρι με υπομονή.
Σηκώνουν τον γιακά και γυρνούν την πλάτη στο βοριά, σφίγγοντας το δίκαννο που σταλάζει. Θυμούνται τις στιγμές στον τόπο τους που φύγαν, αναλογίζονται τις ημέρες που έρχονται. Σκάγια που έφτασαν ψηλά, όσο μπορούσαν και πέφτοντας πάλι πίσω σκόρπισαν στο χώμα.
Ζωές που έφτασαν μακριά, όσο μπορούσαν και πάλι ξανά πίσω, στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν. Ταξιδιάρικα πουλιά που όταν ξανοίγει ο καιρός, μια ορμή τα σπρώχνει να φύγουν γι’ αλλού, θα γυρίσουν πίσω με τις πρώτες βροχές του Οκτώβρη και τις φθινοπωρινές πάχνες…
