To κυνήγι του λαγού στο πυκνό δάσος με πεύκα ή ψηλά πουρνάρια είναι μία διαδικασία που βάζει υψηλό δείκτη δυσκολίας τόσο στον κυνηγό όσο και στους ιχνηλάτες…

Σε ότι αφορά τους κυνηγούς, το υπ’ αριθμόν «1» ζητούμενο σε ένα τέτοιο βιότοπο, είναι το κατάλληλο σημείο για να στηθεί ένα καρτέρι, έξω, φυσικά, από το πυκνό. Και τέτοια σημεία είναι συνήθως κάποιος χωματόδρομος, ένα μονοπάτι που φτάνει μέχρι τις παρυφές του δάσους, ένα ρυάκι, ένας ξεροπόταμος.

Όμως, το να υπάρχει ένας μόνο κυνηγός και να πάρει τον λαγό που… πετάγεται κυνηγημένος από το πυκνό, δεν είναι η συνηθέστερη εξέλιξη σε ένα τέτοιο κυνήγι, δεδομένου, ότι ακόμη και αν το καρτέρι που έχει βρει ο λαγάς είναι το καταλληλότερο δυνατό, αυτό δεν σημαίνει, κατ’  ανάγκη, ότι και ο λαγός θα επιλέξει να περάσει από το συγκεκριμένο σημείο στη φάση της καταδίωξής του. Κάλλιστα μπορεί να πάρει άλλη διαδρομή, τα σκυλιά να τον διώκουν, αλλά αυτός να ξεφύγει από ένα αφύλαχτο σημείο και να χαθεί σε ένα γειτονικό χωράφι. Αυτή η ιδιομορφία κάνει το συγκεκριμένο κυνήγι ξεχωριστό, άκρως απαιτητικό και, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι απαραίτητη η παρουσία ενός ή περισσοτέρων συγκυνηγών, προκειμένου τα να καλυφθούν με καρτέρια όλες οι πιθανές οδοί διαφυγής του λαγού.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί, ότι τα καρτέρια έξω από το πυκνό, δεν προσφέρουν (συνήθως) δεύτερες ευκαιρίες, αφού τον λαγό θα τον δει ο κυνηγός την τελευταία στιγμή και ενδεχομένως για πολύ λίγο. Επομένως, πρέπει βρίσκεται σε πλήρη επιφυλακή σε όλη τη διάρκεια του κυνηγιού και αυτό το κάνει μένοντας ακούνητος και αμίλητος.

Πρωταγωνιστές τα σκυλιά

Η αδυναμία της κίνησης μέσα στο δάσος του ίδιου του λαγοκυνηγού, σε συνδυασμό με την έλλειψη ορατότητας κάνουν επιτακτική την ανάγκη ύπαρξης εκπαιδευμένων στην μακρινή έρευνα λαγόσκυλων, τα οποία, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του κυνηγίου. Ένα δεδομένο, που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, είναι το γεγονός ότι σε όλη τη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου, η ιχνηλασία και η καταδίωξη είναι ευκολότερη στα δάση και τα πυκνά, σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο κυνηγότοπο. Στα «σφιχτά» μέρη, ο λαγός πηγαίνει μόνο για να «πιάσει» -και όχι για να βοσκήσει- και συγχρόνως είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένος να κινηθεί πάνω σε συγκεκριμένα μονοπάτια. Αυτοί οι δύο παράγοντες δίνουν σαφές προβάδισμα στα λαγόσκυλα, τα οποία είναι εύκολο να ακολουθήσουν τον ντορό για να φτάσουν στο γιατάκι του λαγού. Αν αυτές οι ιδιαιτερότητες συνδυαστούν με το μαλακό έδαφος που υπάρχει στα κάθε είδους δάση, είναι στοιχεία που βοηθούν το λαγόσκυλο στη φάση της εργασίας του.

Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του λαγού που γιατακιάζει στο πυκνό σε σχέση με αυτόν στο ανοικτό, είναι πως ξεσηκώνεται πολύ πιο εύκολα και αυτό το γεγονός έχει την εξήγησή του.

Το πρόχειρο γιατάκι

Στο πυκνό, λοιπόν, ο λαγός θα φτιάξει ένα πρόχειρο γιατάκι κι αυτό δεν του εμπνέει και μεγάλη σιγουριά. Η ανασφάλεια που  αισθάνεται οφείλεται και σε έναν ακόμη λόγο, αφού η διαδρομή καθίσματος είναι πρόχειρα σχεδιασμένη, ενώ συγχρόνως τα πολλά κλαδιά δεν του επέτρεψαν να εφαρμόσει την κατάλληλη τακτική ώστε να ξεγελάσει τους διώκτες του πριν καθίσει στο γιατάκι του. Από την άλλη, τα λαγόσκυλα που θα βρουν τον ντορό, συνηθίζουν να φωνάζουν πολύ σε αυτή τη φάση της ιχνηλασίας, αναγκάζοντας έτσι το λαγό να ξεσηκωθεί. Και αυτό το κάνει χωρίς πολλές σκέψεις, αφού γνωρίζει ότι το πυκνό του προσφέρει την κάλυψη που χρειάζεται προκειμένου να ξεφύγει από τους διώκτες του.

Στο πυκνό ο λαγός «μπροσαλεύει» πολλές φορές και μόνος του, επομένως είναι κρίσιμο για τα λαγόσκυλα να μην… χαζεύουν στην τελευταία κόλπα, αλλά να κόψουν γρήγορα αλώνι ώστε να εντοπίσουν την οδό διαφυγής του λαγού. Όλα αυτά προϋποθέτουν την παρουσία ικανών λαγόσκυλων, τα οποία δεν θα δώσουν περιθώριο στο λαγό για να κερδίσει χρόνο και να εφαρμόσει τα διάφορα τεχνάσματα διαφυγής. Αντιθέτως, θα πρέπει να τον «ζορίσουν» αναγκάζοντάς τον να ακολουθήσει μια προβλέψιμη πορεία ώστε να βρεθεί στα καρτέρια των κυνηγών.

Τεχνικές στο μπροσάλεμα  

Οι συνήθεις τακτικές που ακολουθεί ο λαγός όταν μπροσαλεύει είναι να κινείται σιγά και αθόρυβα, να αποφεύγει τα μεγάλα πηδήματα, η κοιλιά του ν’ ακουμπάει στο έδαφος, να προσέχει τις κινήσεις του στους θάμνους ώστε να μην δώσει στους διώκτες του την εικόνα ότι βρίσκεται εκεί και να έχει το ένα αυτί κολλημένο στην πλάτη. Παράλληλα, κινούμενος στην αντίθεση κατεύθυνση από την οποία πήγε το πρωί στο γιατάκι του, ο λαγός δεν επιτρέπει με αυτό τον τρόπο τα ίχνη της διαφυγής να διασταυρωθούν με αυτά της διαδρομής καθίσματος. Έτσι, το λαγόσκυλο για να φτάσει στο λαγό θα πρέπει πρώτα να περάσει από άδειο γιατάκι του, κάτι που δίνει την ευκαιρία στο θήραμα να ξεφύγει.