Είναι λογικό, ο Καναδάς, η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, καθώς είναι εξαιρετικά αραιοκατοικημένη, να προσφέρει άφθονο κυνήγι και ποικιλία θηραμάτων. Έτσι, έπειτα από μια μεγάλη συζήτηση που είχα με τον ατζέντη Brent Chapman, βρήκαμε έναν συνδυασμό που με βόλευε και στα μέσα Νοεμβρίου 2016 ξεκίνησα για ένα ακόμη μακρινό κυνηγετικό ταξίδι.
του Νίκου Οικονομίδη
Η πρωινή πτήση της Aegean με πήγε στην Φρανκφούρτη όπου συνέχισα με Air Canada, αρχικά για Calgary και μετά για Kamloops όπου έφτασα με πολύωρη καθυστέρηση -λόγω χιονοθύελλας- το βράδυ. Με περίμενε η Kathy σύντροφος του Tim Stevenson που θα ήταν ο οδηγός μου. Ευτυχώς έφτασε και η βαλίτσα μου, πράγμα το οποίο δεν είχα τόσο σίγουρο μετά την αλλαγή τόσων πτήσεων και ξεκινήσαμε την τρίωρη διαδρομή για το Revelstoke, όπου μας περίμενε ο Tim σε ένα σαλεδάκι που είχε νοικιάσει για το κυνήγι μας. Έφαγα ελαφρά και κατάκοπος πια έπεσα για ολιγόωρη ξεκούραση.
Το θήραμα που αναζητούσα ήταν το αμερικάνικο αγριοκάτσικο που ζει κυρίως στα βραχώδη όρη και είναι πασίγνωστο για τις αναρριχητικές του ικανότητες, γι’ αυτό θεωρείται από τα δυσκολότερα ζώα της Ηπείρου στο κυνήγι του. Εξίσου σημαντικό ως τρόπαιο με το μέγεθος των κεράτων, είναι και το τρίχωμά του που από 2-3 cm το καλοκαίρι φτάνει τα 20+ cm το χειμώνα, δίνοντάς του μεγαλειώδη εμφάνιση. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι γνώστες Αμερικάνοι πρώτα σε ρωτούν ποια εποχή το χτύπησες και έπειτα τι μήκος είχαν (τα κέρατα). Φυσικά το χειμερινό κυνήγι συνεπάγεται, ότι θα αντιμετωπίσεις τον σκληρό καναδέζικο χειμώνα και σας διαβεβαιώ ότι πήρα το μερτικό μου. Τις τρεις πρώτες μέρες χιόνιζε συνέχεια και η ορατότητα ήταν περιορισμένη, με την θερμοκρασία στους -7°C.
Γυρίζαμε όλη μέρα με το τεράστιο Dodge Ram του Tim εξετάζοντας με τα κιάλια τις βραχώδεις πλαγιές -που έβλεπαν προς το νότο- για κάποιο αγριοκάτσικο που θα ατένιζε το γκρεμό, χωρίς όμως να δούμε ούτε ένα. Την επόμενη το χιόνι σταμάτησε και η ορατότητα βελτιώθηκε, οπότε είδαμε επιτέλους ένα ζευγάρι -ήταν η εποχή της αναπαραγωγής- αλλά το αρσενικό ήταν ανώριμο και δεν μας ενδιέφερε. Το απόγευμα στο Cairns Creek είδαμε από πολύ μακριά τρία και με το τηλεσκόπιο ξεχωρίσαμε ότι πρόκειται για δύο θηλυκές και ένα μεγάλο τράγο και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το πρωί.
Το ξημέρωμα μας βρήκε εκεί και σύντομα τα εντοπίσαμε σε ένα ξέφωτο στα 2km απόσταση. Ακούγεται κοντά αλλά με 40cm χιόνι, ρυάκια, σπασμένους κορμούς και γλιστερούς βράχους μας πήρε 4 ώρες μέχρι να πλησιάσουμε στα 500 μέτρα. Κάπου εκεί τελείωσε η κάλυψη και αν συνεχίζαμε θα μας έβλεπαν, οπότε περιμέναμε να κάτσουν. Όταν αυτό έγινε, φορέσαμε λεπτές λευκές φόρμες πάνω από τα ρούχα μας ώστε να “σπάει” η σιλουέτα μας στον άσπρο φόντο και προσεκτικά προχωρήσαμε. Όταν φτάσαμε στα 300 μέτρα στηθήκαμε πίσω από κάτι βράχια, καθώς ήταν αδύνατο να προχωρήσουμε άλλο, αφού το ένα θηλυκό μας είχε εντοπίσει και κοίταζε προς το μέρος μας.
Ετοίμασα το τουφέκι που μου είχε δώσει ο Tim, ένα Browning σε διαμέτρημα 300 Win Mag, με τηλεφακό 4-10×36 της Leopold. Από το αρσενικό φαινόταν δυστυχώς μόνο το κεφάλι παρ’ ότι στεκόταν όρθιο, γιατί το σώμα το κάλυπτε ένα τεράστιο κούτσουρο. “Μην ανησυχείς θα σου δώσει ευκαιρία”, είπε ο Tim και έμοιαζε να έχει δίκιο. Υπήρχαν όμως δύο μεγάλα προβλήματα. Το πρώτο ήταν η χαμηλή θερμοκρασία (-16°c) που μου πάγωνε το χέρι αφού είχα βγάλει το γάντι και το δεύτερο ο χρόνος καθότι ήταν 15:00 και στις 16:30 θα ήταν σκοτάδι. Είχαμε περίπου δύο ώρες δρόμο ως το αυτοκίνητο και αν μας έπιανε η νύχτα στο δάσος με τέτοιο κρύο, δύσκολα θα βλέπαμε το πρωί. Πέρασαν 20’ και καμία κίνηση, οπότε είπα στον Tim να μιμηθεί το ουρλιαχτό του λύκου. Δεν ξέρω πόσο πειστικός ήταν αλλά τα ζώα άρχισαν να ανηφορίζουν ήρεμα στο βουνό, χωρίς να μου δώσουν στόχο. Όταν ήταν πια στα 340 μέτρα, σταμάτησαν και πυροβόλησα, αλλά το παγωμένο μου δάχτυλο απλά τράβηξε άτσαλα την σκανδάλη και φυσικά αστόχησα. Δεν πανικοβλήθηκαν, απλά μπήκαν στα δέντρα και δεν μπόρεσα να ξαναρίξω. Ο χρόνος ήταν πολύτιμος και δεν τον σπαταλήσαμε συζητώντας την χαμένη ευκαιρία, αλλά πήραμε με την μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα το δρόμο της επιστροφής. Σκοτείνιασε και ανάψαμε τους φακούς αλλά ευτυχώς αφότου είχαμε περάσει τα πυκνά βγήκαμε στο μονοπάτι. Ο Tim που είναι σε άριστη φυσική κατάσταση, έφτασε πρώτος στο jeep και αφού το έβαλε μπροστά έβαλε δύο μπουκάλια νερό πάνω στη μηχανή για να ξεπαγώσουν. Με τόσο χιόνι γύρω μας και είχαμε σχεδόν αφυδατωθεί.
Η επόμενη ήταν μέρα ξεκούρασης και στρατηγικής. Εντοπίσαμε πάλι τα ζώα με το τηλεσκόπιο, αλλά είχαν μετακινηθεί σε ένα πιο δύσκολο μέρος. Με την βοήθεια του δασικού χάρτη σχεδιάσαμε τον τρόπο προσέγγισης και την άλλη μέρα προσπαθήσαμε, αλλά το χιόνι ήταν πολύ βαθύ και τελικά δεν καταφέραμε να μπούμε σε απόσταση βολής. Είχε έρθει η ώρα να ψάξουμε αλλού και κινηθήκαμε προς το Douwny Creek. Eκεί σε ένα μικρό ξέφωτο βρήκαμε μια οικογένεια που αποτελούνταν από τον τράγο, την θηλυκιά και το μικρό της. Το μέρος ήταν πολύ κοντά στο δρόμο αλλά το δάσος ήταν πολύ πυκνό και το άνοιγμα πολύ μικρό. Λίγα μέτρα να μετακινούνταν και δεν θα τα βλέπαμε πια. Έτσι ξεκίνησε ένα κρυφτούλι όπου εμείς προσπαθούσαμε (αποτυχημένα) να μαντέψουμε σε ποιο σημείο θα φανούν και να βρισκόμαστε στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή. Αυτό κράτησε τρεις μέρες οπότε τελείωσε ο κυνηγετικός μας χρόνος. Συζητήσαμε με τον Tim όπου μου πρότεινε να καθίσουμε άλλη μια τελευταία. Ήταν προφανές ότι εκεί θα διαχείμαζαν και δεν τα είχαμε φοβίσει καθώς ο αέρας ερχόταν από το βουνό προς τα κάτω και δεν μας μύριζαν.
Καθώς πέρασε και το τελευταίο πρωινό χωρίς αποτέλεσμα είπα στον Tim να πάμε στο σημείο που τα είχαμε δει τις περισσότερες φορές και να περιμένουμε. “Έτσι στα τυφλά”, με ρώτησε αλλά συμφώνησε καθώς ήταν η μοναδική μας ελπίδα. Έβαλα καρφιά στις αρβύλες -η κλίση ήταν έντονη-και ξεκινήσαμε. Σε 45’ ήμασταν τοποθετημένοι. Άνοιξα ένα αναψυκτικό και αφού το ήπια έστησα το Browning. Λίγο μετά το θηλυκό εμφανίστηκε σε ένα τρίμετρο κενό ανάμεσα στα βράχια, το οποίο διέσχισε χωρίς να σταματήσει. ”Το νου σου ακολουθεί ο τράγος!” , άκουσα τον οδηγό μου να λέει αλλά ήμουν έτοιμος. Η απόσταση 240 μέτρα, όμως είχα καλό στήριγμα και δεν είχα προλάβει να παγώσω.
Η σφαίρα τον βρήκε στο λαιμό και του έσπασε την σπονδυλική στήλη, αλλά από την ανάκρουση τον έχασα προς στιγμήν για να τον δω μετά να γκρεμίζεται στο κενό των περίπου 80 μέτρων, να τσακίζει τα κλαδιά μιας τεράστιας κουκουναριάς -που του έκοψαν τη φόρα- και να προσγειώνεται στα βράχια χωρίς ευτυχών να σπάσουν τα κέρατά του.
Σκαρφαλώσαμε εκεί που είχε πέσει και βγάλαμε φωτογραφίες με το υπέροχο ζώο που μέτρησε 22cm και μπαίνει στο SCI. Η έντονη κλίση βοήθησε τον Tim να το σύρει ως το μονοπάτι όπου με τη βοήθεια φακού -καθώς είχε πια σκοτεινιάσει- το γδάραμε. Κρατήσαμε επίσης το κρέας από τα πόδια και τα φιλέτα όπως επιβάλλεται από τον Καναδικό νόμο. Το πρωί πήραμε το δρόμο για το Lilluat, το χωριό της Kathy, όπου ξεκουράστηκα, μέχρι ο Tim να αποφασίσει που θα πραγματοποιούσαμε το δεύτερο μέρος του κυνηγίου. Για δείπνο ετοίμασαν το αγριοκάτσικο στιφάδο, που ήταν εξαιρετικό, χωρίς να έχει την γνωστή βαριά μυρωδιά. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κάποιος, ένα σημαντικό μέρος των εξόδων σε αυτά τα μακρινά ταξίδια, αποτελούν τα οδοιπορικά.
Έτσι προσπαθώ να κάνω συνδυασμούς με συνεχόμενα κυνήγια ώστε να τα εξοικονομώ. Στις αρχές Δεκεμβρίου όμως το κυνήγι για τα περισσότερα θηράματα έχει κλείσει την Βρετανική Κολομβία. Μπορούσα όμως να θηρεύσω Puma με σκυλιά. Το αιλουροειδές αυτό συναντάται σε όλη την Αμερικανική Ήπειρο από τον βόρειο Καναδά ως τις πεδιάδες της Αργεντινής και ίσως γι’ αυτό έχει 4 διαφορετικά ονόματα: Puma, Cougar, Mountain, Lionkal Catamount.
Όπως δείχνει το επιστημονικό του όνομα Felix Concolor (ομοιόχρωμη γάτα) δεν ανήκει στα θηρία (Panthera sp.) καθότι δεν έχει κόκαλο στη γλώσσα, οπότε δεν βρυχάται. Χοντρικά έχει λίγο μεγαλύτερο μέγεθος από τις λεοπαρδάλεις αν και υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις ως προς αυτό ανάλογα με την περιοχή που βρίσκεται. Τα βιβλία δίνουν ως μέσο βάρος 45-68 Kg. για τα αρσενικά και ο μοναδικός πρακτικά τρόπος να τα κυνηγήσεις είναι με σκυλιά.
Ο Tim είχε μια ομάδα από 5 Mountain Currs, όμως η πιο έμπειρη σκύλα του δεν τα κατάφερε ενόσω κυνηγούσαμε το αγριοκάτσικο και μια άλλη ήταν τραυματισμένη, οπότε φορτώσαμε τις υπόλοιπες 3 στην κλούβα του Dodge και ξεκινήσαμε για το χωριό 100 miles (τέτοια ονόματα-αριθμοί χωριών έχουν ξεμείνει αρκετά, από την εποχή των χρυσοθήρων), αφού νοικιάσαμε πάλι ένα σαλεδάκι.
Κάθε μέρα ψάχναμε για φρέσκα ίχνη στο χιόνι, ώστε να αμολήσουμε τα σκυλιά χωρίς όμως να βρίσκουμε. Το ότι ο οδηγός μου γνώριζε καλά την περιοχή ήταν φανερό και οι πολυάριθμες φωτογραφίες που μου είχε δείξει με μεγάλα Cougar που είχε θηρεύσει εκεί με έκαναν αισιόδοξο. Τα αιλουροειδή όμως είναι απρόβλεπτα και αρκετοί “πελάτες” έχουν φύγει με άδεια χέρια! Το ίδιο πίστευα ότι θα συνέβαινε και σε μένα όταν πέρασαν 6 μέρες χωρίς αποτέλεσμα. Είχαμε διανύσει πάρα πολλά χιλιόμετρα χρησιμοποιώντας και μηχανοκίνητο έλκηθρο εκτός του jeep.
Επίσης είχαμε προσλάβει και έναν βοηθό που έψαχνε και αυτός ώστε να καλύπτουμε όσο το δυνατόν περισσότερο έδαφος, αλλά το μόνο που βρήκαμε ήταν ίχνη από ένα νεαρό θηλυκό.
Στην περιοχή υπήρχαν και λύγκες και μια φορά που είδαμε φρέσκα πατήματα, αφήσαμε τα σκυλιά αλλά δεν κατάφεραν να τον στριμώξουν. Εκείνο το βράδυ χτύπησε το κινητό και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Stu, επαγγελματίας παγιδευτής γουνοφόρων ζώων που μας είπε ότι στο χωριό του είδε φρέσκα ίχνη. Μαζέψαμε τα πράγματα και βάλαμε ξυπνητήρι στις 04:00! Το Horse Fly ήταν δύο ώρες δρόμο προς τα βόρεια και ήμασταν εκεί το χάραμα. Άρχισε το ψάξιμο και γύρω στις 11:00 βρήκαμε τα πατήματα από ένα καλό Puma. O Tim μου είπε ότι μάλλον είναι από αρσενικό γιατί εκεί κοντά είχε βρει κα ίχνη από ένα θηλυκό με το μικρό της.
Κάναμε έναν μεγάλο κύκλο προσπαθώντας να το “κλείσουμε” όπως κάνουν και οι “γουρουνάδες” στην Ελλάδα και νωρίς το απόγευμα τα καταφέραμε. Για να ακριβολογώ “κόψαμε” τόσο φρέσκα πατήματα, που ο Tim νόμισε πως είδε το ζώο ανάμεσα στα δέντρα -χωρίς όμως να είναι βέβαιος-. Βάλαμε τα ηλεκτρονικά κολάρα εντοπισμού στις σκύλες ώστε να μην τις χάσουμε και τις αμολήσαμε.
Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά και το ρυθμικό γάβγισμά τους μετατράπηκε σε λυσσασμένο κρεσέντο. “Τον πίεσαν και ανέβηκε πάνω σε δέντρο”! μου είπε και επιταχύναμε. Το έδαφος ήταν σχετικά ομαλό και δεν άργησα να φτάσω στον μεγάλο κέδρο όπου σε ύψος 10 μέτρων βρισκόταν το Cougar. Θα χρησιμοποιούσα ένα καραμπινάκι Lever Action (σαν αυτά των cowboy) της Marlin σε διαμέτρημα 444 που είχε μια απλή διόπτρα 3Χ. Το διαμέτρημα αυτό δεν έχει μεγάλη δύναμη και δεν καταστρέφει το λεπτό δέρμα του λιονταριού. Άλλωστε σε τόσο κοντινές τουφεκιές δεν χρειάζεται κάτι ισχυρότερο.
Περίμενα να δέσει τα σκυλιά, γιατί αν έπεφτε ζωντανό από το δέντρο και του ορμούσαν θα τα ξέσκιζε και όταν όλα ήταν έτοιμα πυροβόλησα! Δεν είχα καλή ορατότητα λόγω των κλαριών και παρότι το πέτυχα δεν έπεσε, οπότε ξανάριξα και αυτή την φορά το κατέβασα. Αν και η βολή ήταν θανατηφόρα έτρεξε γύρω στα 80 μέτρα πριν πέσει κάτω, δικαιώνοντας το δέσιμο που προνόησε ο Tim.
Ήταν ένα αξιοπρεπές αρσενικό με μήκος 215 cm και βάρος σχεδόν 60 Kg. Φαντάζομαι ότι αντιλαμβάνεστε πόσο ικανοποιημένος και τυχερός αισθανόμουν όταν άκουσα τον οδηγό μου να λέει γελώντας: “Στο είχα πει ότι με αυτό το κρύο θα έχουν αυξημένη κινητικότητα (ήταν μια απίστευτα παγωμένη μέρα με τη θερμοκρασία κολλημένη στους -24°C), αλλά πες μου πάντα την τελευταία μέρα χτυπάς τα θηράματά σου”;
“Όχι πάντα, αλλά όταν έχει τόσο γλυκό και ευχάριστο καιρό το προσπαθώ”, απάντησα και πιάνοντας τις σκύλες από τα λουριά κατευθύνθηκα προς το όχημα. Ο Tim φορτώθηκε το λιοντάρι και με ακολούθησε μουρμουρίζοντας…
