Άλλες φορές αιτία «θανάτου» ήταν η επέκταση του αστικού ιστού και οι εξοχικές κατοικίες, άλλες φορές κάποιος μεγάλος δρόμος ή η αλλαγή καλλιέργειας, άλλες επειδή… απλώς έπαψαν να περνάνε τσίχλες.
Πριν από 20-30 χρόνια υπήρχαν σε όλη τη χώρα τρανοί τσιχλότοποι, που σταδιακά… «πέθαναν» από διαφορετικές αιτίες θανάτου!
Οι αιτίες υποβάθμισης των κυνηγότοπων
Άλλες φορές αιτία ήταν η επέκταση του αστικού ιστού και οι εξοχικές κατοικίες, άλλες φορές κάποιος μεγάλος δρόμος ή η αλλαγή καλλιέργειας, άλλες επειδή… απλώς έπαψαν να περνάνε τσίχλες.
Στα νιάτα μου κυνήγησα αρκετά το Μαρκόπουλο του Ωρωπού, ένα τόπο γεμάτο πεύκα, σκίνα και κουμαριές, ιδανικό για τσίχλες και κοτσύφια.
Κυνηγούσα σε ένα λόφο κοντά στο χωριό, και τις περισσότερες Κυριακές επέστρεφα από το πρωινό κυνήγι με καμιά 20αριά πουλιά.
Μία 15ετία αργότερα αποφάσισα να επισκεφθώ τα παλιά λημέρια και να θυμηθώ τις καλές εκείνες μέρες…
Φτάνοντας στο… περίπου, ήταν αδύνατο να βρω τα παλιά «πατήματα! Και πώς να τα βρω, όταν στο παλιό μου καρτέρι υψωνόταν μια διώροφη βίλα και παραδίπλα άλλη;
Ο χωματόδρομος είχε ασφαλτοστρωθεί, η όψη του μικρού πέτρινου γεφυριού είχε αλλοιωθεί, ενώ όσα πεύκα είχαν απομείνει, ήταν ζωσμένα με συρματόπλεγμα!
Τσιχλότοπος – Θησαυρός
Όταν πριν 50 χρόνια ανοίχτηκε ο δρόμος από την Σούρπη Μαγνησίας για την παραλία Νηές, το οδικό αυτό «έργο» άφηνε αναλλοίωτο το μεγάλο λιοστάσι που – ανακατεμένο με πουρνάρια και βένια – απλώνονταν από το διάσελο μέχρι τη θάλασσα…
Ο τόπος ήταν πραγματικός θησαυρός, με τα τσιχλοκότσυφα να «ανεμίζουν» σε μεγάλους αριθμούς, ιδιαίτερα όταν στα δύο χαμηλά βουνά που ζώνουν τον ελαιώνα, έπεφτε χιόνι.
Τα καρτέρια εκεί πιάνονταν από την μαύρη νύχτα, γιατί εκτός από τους ντόπιους πολλοί ήταν και οι κυνηγοί που συνέρρεαν από την Αθήνα και τον Βόλο.
Το «Έλα να Δεις»..
Ωστόσο, ο τόπος είναι μεγάλος και χωράει πολλά τουφέκια, αν και υπήρχαν Σαββατοκύριακα που γινόταν το αδιαχώρητο. Ένα τέτοιο Σάββατο που… κοιμήθηκα στο αυτοκίνητο για να μη χάσω το «γερό» καρτέρι, μέτρησα να κατηφορίζουν από το διάσελο…120 αυτοκίνητα κυνηγών!
Κανείς, όμως, δεν έφευγε παραπονεμένος, γι’ αυτό τα ξενοδοχεία της κοντινής Αμαλιάπολης ήταν… πλήρη επί ένα συνεχές δίμηνο, κατά τη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου.
Μάλιστα, αρκετοί ήταν οι κυνηγοί που συνδύαζαν τις διακοπές των Χριστουγέννων, με … τσιχλοκυνήγι στην περιοχή.
Η άσφαλτος άλλαξε τα πάντα..
Όλα αυτά, όμως, άλλαξαν με την κατασκευή του νέου ασφαλτόδρομου, την δεκαετία του ΄90…
Ο νέος δρόμος πλήγωσε βάναυσα τον κυνηγότοπο, αφού τον… έκοψε στα δύο! Η καθημερινή όχληση από τα αυτοκίνητα, αλλά και η… αθλιότητα των εκχερσώσεων που έγιναν για να κατασκευασθούν τα γήπεδα του γκολφ των Μεσογειακών αγώνων (γήπεδα και αγώνες δεν έγιναν ποτέ), οδήγησαν στον οριστικό «θάνατο» του τσιχλότοπου.
Τα Μαντριά-Τυροκομεία..
Ένα άλλο… «φρούτο των δύο – τριών τελευταίων δεκαετιών, είναι τα μαντριά-τυροκομεία: ξεκίνησαν σαν μικρές μονάδες με σταβλισμένα ζώα, και μετεξελίχθηκαν με την πάροδο των χρόνων και τις επιχορηγήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, σε σύγχρονες βιοτεχνίες.
Η διάνοιξη και ασφαλτόστρωση νέων δρόμων, ώστε οι μονάδες να επικοινωνούν εύκολα με τις αγορές, η έντονη κίνηση των φορτηγών-ψυγείων, οι κτιριακές επεκτάσεις και τα αέρια απόβλητα των καμινάδων, αλλοίωσαν τη μορφή αρκετών κυνηγότοπων…
Κλασσικό παράδειγμα αποτελούν οι Γόννοι της Λάρισας, που κάποτε ήταν ένας απέραντος και βατός πουρναρότοπος, με πολλά λιοστάσια ενδιάμεσα.
Κυνήγια χωρίς πληροφοριοδότες..
Ο διοργανωτής κυνηγετικών εκδρομών με πούλμαν, Γιώργης Γιαννούκος, μου έλεγε πριν από χρόνια: « είτε έχεις είτε όχι πληροφορία, μετά τις 20 του Νοέμβρη πήγαινε στους Γόννους… και θα με θυμηθείς»
Και, όντως, μέχρι πριν 20 χρόνια, ο εξαιρετικός αυτός τσιχλότοπος δεχόταν εκατοντάδες Αθηναίους, Θεσσαλονικείς και Λαρισαίους κυνηγούς, κάθε Σαββατοκύριακο. Και τους αποζημίωνε με το παραπάνω για τα έξοδα και τα πολλά χιλιόμετρα οδήγησης, μέχρι να υποστεί τις συνέπειες της… ανάπτυξης και της εξέλιξης.
Στην λίστα των χαμένων… τσιχλότοπων, που μεγαλώνει διαρκώς, περιλαμβάνονται ακόμα:
– Ο Ραμνούντας, το Κάτω Σούλι και το Λιμικό στην Αττική.
– Η ευρύτερη περιοχή της Κύμης στη Εύβοια, με τις Κονίστρες, τον Πύργο και τους Ανδρωνιάνους, να είναι τα… θύματα των τελευταίων 10-12 χρόνων
– Τα Ν. Στύρα στη νότια Εύβοια, όπου οι τσίχλες έχουν να εμφανιστούν περισσότερο από 30 χρόνια!
– Το Διμηνιό, η Κοκκινιά, το Ελληνοχώρι και η Στιμάγκα στην Κορινθία, όπου οι κελαηδότσιχλες και οι κοκκινότσιχλες «περίσσευαν» προ 25ετίας.
– Το Βαθύκοιλο, ανάμεσα στη Γλύφα και στη Πελασγία Φθιώτιδας, που τσίχλες το έχουν… ξεχάσει τα τελευταία 15 χρόνια.
Η «ανάσταση» μίας χρονιάς
Μερικοί από τους τσιχλότοπους που αναφέρονται σε αυτό το άρθρο, «αναστήθηκαν» για μια μόνο χρονιά, τον χειμώνα του 2017!
Και αιτία ήταν η κακοκαιρία που ονομάστηκε «Μέδουσα», αφού με τα πολλά χιόνια και τις χαμηλές θερμοκρασίες, οι τσίχλες… άπλωσαν παντού!
