spot_img
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
spot_img
ΑρχικήΦτερωτάΤσίχλαΞαναζώντας τις µέρες που οι τσίχλες πετούσαν ανέµελα

Ξαναζώντας τις µέρες που οι τσίχλες πετούσαν ανέµελα

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

Ξαναζώντας τις μέρες που οι τσίχλες πετούσαν ανέμελα – Στην Αργολική γη

Ο φετινός Γενάρης, διαφορετικός από όσους γνωρίζαμε μέχρι τώρα, έχει επιφυλάξει στους κυνηγούς της τσίχλας δυσάρεστες εκπλήξεις. Ταυτόχρονα όμως στέλνει και αισιόδοξα μηνύματα για τις μέρες που ακολουθούν.

Μεσούντος του Γενάρη και κρατώντας μικρό “καλάθι”, αναζήτησα τις τσίχλες στον Μοριά και συγκεκριμένα στις καλλιέργειες με εσπεριδοειδή που αφθονούν στην Αργολίδα. Χωρίς να υπάρχει σχετική πληροφορία και με μόνο κίνητρο την περιέργεια και το πιθανό ξάφνιασμα.

Το «σκωτσέζικο» ντους

Αφού ο καρπός της ελιάς δεν αποτελεί ακόμα επιτακτική διατροφική λύση για τις τσίχλες, θα ήταν ματαιοπονία να τις αναζητήσω στα λιοστάσια που αφθονούν στην Αργολική γη.

Προτίμησα τις καλλιέργειες με πορτοκάλια και μανταρίνια στην ευρύτερη περιοχή της Αργοναυπλίας, που κάθε χρόνο συγκεντρώνουν ένα σημαντικό αριθμό πουλιών.

Οι “μαύρες” τσίχλες που εμφανίστηκαν στο αχνοχάραμα να βγαίνουν από τα ξινά, που κουρνιάζουν για λόγους νυχτερινής ασφάλειας, ήταν ανέλπιστα πολλές και αποτέλεσαν την ευχάριστη έκπληξη του ανέφελου και κρύου πρωινού.

Όμως ένα 20λεπτο αργότερα η έκπληξη μετατράπηκε σε απορία, καθώς ακολούθησε μία παρατεταμένη ησυχία, που μετά από 1 ½ ώρα απραξίας και χωρίς τουφεκιά σε ξημερωμένη τσίχλα, έγινε πικρή διαπίστωση, η πρώτη για εκείνη τη μέρα.

Τα 50 περίπου πουλιά που είδαν τα μάτια μας και κάμποσα από αυτά πέρασαν από τα τουφέκια μας, ανέβηκαν στη πλαγιά του κοντινού βουνού και δεν τα ξαναείδαμε. Ακούγονταν όμως τα κελαηδήματα και… η φλυαρία τους μέχρι τις 10 το πρωί που μείναμε στον κάμπο.

Διαπίστωση Νο 2

Ο δρόμος της επιστροφής που οδηγεί και στα απογευματινά καρτέρια, είναι ανηφορικός με αρκετό στροφιλίκι, καθώς διασχίζει ένα βουνό ύψους 900 μέτρων, καλύπτοντας απόσταση 6 περίπου χιλιομέτρων. Εκατέρωθεν του ασφαλτόδρομου κυριαρχούν τα πεύκα, τα πουρνάρια και τα λογής αγριόδεντρα, που όλα μαζί σχηματίζουν μία αδιαπέραστη ζούγκλα.

Στο διάβα μας και σε κάθε στροφή του δρόμου πετάγονταν μία τσίχλα ή ένα κοτσύφι, προγγισμένα από το αυτοκίνητο, για να μετρήσουμε συνολικά 25 πουλιά.

Όταν πέρυσι στην ίδια διαδρομή είχαν καταμετρηθεί 40 τσιχλοκότσυφα, αλλά με την ειδοποιό διαφορά ότι η καταμέτρηση είχε γίνει ένα μήνα αργότερα και όταν οι τσίχλες περίσσευαν στον κάμπο.

Τι σημαίνουν λοιπόν τα 25 πουλιά και ποιο είναι το μήνυμα που στέλνουν στους απεγνωσμένους τσιχλάδες;

Ότι ένας αρκετά καλός αριθμός πουλιών έχει εγκατασταθεί στη νότια ηπειρωτική χώρα και όσο ακόμα ο πληθυσμός δεν είναι πολύ μεγάλος και η τροφή εξακολουθεί να βρίσκεται σε επάρκεια στα μεσαία υψόμετρα, δεν έχουν κανένα λόγο να διακινδυνεύσουν την ημερήσια παρουσία τους στα πεδινά. Και χρησιμοποιούν τα ξινά μόνο για κούρνια και για την ασφάλεια που τους παρέχουν.

Διαπίστωση Νο 3

Ο τολμών κάτι κερδίζει, λέει η λαϊκή μούσα και στη δική μας περίπτωση η τόλμη συνίστατο στο να

μεταβούμε στον Μοριά, ενώ η λογική και η φετινή πραγματικότητα θέλει τη πλειονότητα των τσιχλών να είναι συγκεντρωμένα στα βόρεια της χώρας. Και το κέρδος να είναι ο κυνηγός που συναντήσαμε τυχαία και προσφέρθηκε να μας πάει σε ένα “πριβέ” τόπο για το απογευματινό καρτέρι. Να είναι καλά ο άνθρωπος.

Ο τόπος είναι πανέμορφος και καλά κρυμμένος από τα μάτια των περαστικών, αλλά λίγο στενόχωρος, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, αφού χωρά μόνο 4-5 τουφέκια. Με πυκνοντυμένη την πλαγιά που βλέπει η πλάτη του κυνηγού και πυκνούρα από την κατεύθυνση που έρχονται τα πουλιά.

Οι τσίχλες και τα αρκετά κοτσύφια ξεκίνησαν το ανέβασμα από τις 05:10’, δεδομένου ότι το καθαρό φόντο και η δύση του ήλιου μας επέτρεπαν να τουφεκάμε μέχρι τις 06:00’, ώρα που εξάντλησαν τα πουλιά. Ανέβαιναν ένα-ένα ή και δύο μαζί, με αραιωμένο ρυθμό, όλα σε ύψος τουφεκιάς και το εκπληκτικό ήταν ότι έρχονταν ήρεμα, χωρίς να τρομάζουν με τη φιγούρα του κυνηγού και να αλλάζουν απότομα ρότα.

Απόδειξη τρανή ότι όταν οι τσίχλες δεν έχουν κυνηγηθεί με εντατικό ρυθμό, εμφανίζουν τελείως διαφορετική συμπεριφορά από αυτή που συναντάμε στους κυνηγότοπους της Στερεάς με την πολυκοσμία και την πολυεθνία.

Κοιτώντας πιο µακρυά από το «καλάθι»

Η κάρπωση, η πρωινή και η απογευματινή, ήταν για τον καθένα μας κάτι περισσότερο από 10 πουλιά. Ίσως να θεωρηθεί μικρή από κάποιους κυνηγούς, όντας πολύωρο κυνήγι και στην απόσταση των 160 χιλιομέτρων από την έδρα μας. Εκτίμηση που θα την έλεγα δικαιολογημένη, όταν η κάρπωση βρίσκεται στο μισό του ορίου, αλλά συνάμα και αδικαιολόγητη, αφού πραγματοποιήθηκε κάτω από ιδιάζουσες συνθήκες, όπως η πληθυσμιακή μετριότητα και η απουσία άλλων κυνηγών, αλλά και με τη μέθοδο του καρτεριού.

Το πιο σηµαντικό από την κάρπωση

Πιο σημαντικό όμως και από την κάρπωση ήταν το γεγονός, ότι ο τόπος μου έδωσε τη δυνατότητα να δω και να τουφεκίσω, έστω αυτά τα πουλιά. Και μάλιστα να ξαναζήσω τις μέρες που οι τσίχλες πετούσαν ανέμελα, όπως για χρόνια τις είχαμε συνηθίσει. Και να επιστρέψω με τη βεβαιότητα ότι στο απομένον διάστημα θα απολαύσουμε σπουδαία κυνήγια.

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Τσίχλα: Οι έξη εβδομάδες που θα σώσουν τη παρτίδα

Τσίχλα: Οι έξη εβδομάδες που θα σώσουν τη παρτίδα Ο απόηχος από την αιφνίδια μαζική εμφάνιση των τσιχλών την προηγούμενη Κυριακή 14 του Γενάρη, δεν...
spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ