Τσίχλες από το 2022 στο 2023 και από τα ψηλά στα χαμηλά
Στα δάση και στα ψηλά έχουν μπει πουλιά
Με πέντε τσίχλες έκλεισε το τελευταίο απογευματινό του 2022, με πέντε ακριβώς και το πρώτο του 2023, σε δύο εικόνες, στις οποίες το μόνο που άλλαζε ήταν τον τελευταίο νούμερο στη χρονολογία.
Νομίζω πως δεν πρέπει να υπάρχει κυνηγός σ’ αυτόν τον τόπο που δεν ευχόταν για τη νέα χρονιά να έρθει και λίγος… χειμώνας, αλλά αυτό που βιώνουμε είναι ότι το καλοκαίρι δεν θέλει να μας αποχωριστεί.
Πολλά κηπευτικά έχουν ανθίσει στα μέρη της Νότιας Ελλάδας, το χορτάρι στα κτήματα θυμίζει τέλη Φλεβάρη και τα ανθισμένα μανουσάκια δεν βρίσκονται πολύ μακριά από την τωρινή εικόνα της φύσης.
Πόδια και… φαντασία
Οι τσίχλες στα κυνηγοτόπια της Μεσσηνίας λίγες, αντικειμενικά λίγες, που γίνονται περισσότερες για όποιον έχει πόδια και… φαντασία και λιγότερες για όποιον επιμένει στις κλασικές επιλογές.
Τα καρτέρια μένουν άκαπνα μέχρι να αρχίσει να δύει ο ήλιος και μόνο για ένα τέταρτο της ώρας αποκτούν λίγο ενδιαφέρον με την κάρπωση να εξαρτάται από τη σκοπευτική δεινότητα και την φαντασία, και εδώ.
Η σκοπευτική δεινότητα θα καθορίσει πόσα από τα πουλιά που θα περάσουν σαν σφήνες θα κρατήσουμε και η φαντασία την ποσότητα αυτών των πουλιών. Θέλει λίγο φαντασία η επιλογή του καρτεριού που θα επιλέξουμε.
Ακόμα κι αν κάποιο μας δώσει 2 μέρες πουλιά, μετά θέλει σίγουρα αλλαγή, καθώς οι τσίχλες είναι λίγες και αλλάζουν δρομολόγιο.
Αντίθετα, καρτέρια ίσως εκτός εποχής, ίσως “τριτοκλασάτα”, ίσως πυκνά, που δεν τα έχουν επισκεφτεί τουφέκια, δίνουν σίγουρα περισσότερες ευκαιρίες. Οι βραδινοί πάγοι είναι ανύπαρκτοι, ακόμα και σε ποταμιές με πολύ υγρασία και “κλειστές” που η θερμοκρασία το χάραμα είναι κοντά στο μηδέν. Στο ξημέρωμα έχουν δροσόπαγο, μισή ώρα μετά μουλιάζουν στο νερό και κατά τις 9 π.μ. έχουν 15oC.
Κουρνιάζουν εκεί που βόσκουν
Οι λίγες τσίχλες δεν ανεβαίνουν στα πυκνά για κούρνια, δεν έχουν λόγο να το κάνουν με αυτές τις συνθήκες, κουρνιάζουν εκεί που βόσκουν.
Το χώμα είναι όλη μέρα αφράτο και υγρό, έχει τροφή πολύ και τα πουλιά δεν έχουν αναγκαστεί ακόμα να πέσουν στην ελιά, για να “δουλέψουν” έτσι και οι πιο κλασικοί τσιχλότοποι.
Αν κάτι έχει αλλάξει ωστόσο τον τελευταίο καιρό, είναι ότι στα δάση και στα ψηλά έχουν μπει τσίχλες, κάτι που προκύπτει από το ότι σχεδόν όλοι οι κυνηγοί βλέπουν πολύ περισσότερα πουλιά και σε μερικά σημεία στα σύνορα με Αρκαδία είναι αισιόδοξα πολλά.
Όλες μέσα στα δάση, στα πουρνάρια, στα βάτα και σε ότι πιο πυκνό υπάρχει, που κρατάει υγρασία ακόμα και τη μέρα παρά τις υψηλές θερμοκρασίες.
Λίγες οι δενδρότσιχλες
Παρά τις κοινές τσίχλες ωστόσο, που έχουν αυξηθεί και τις λίγες “κοκκινούλες” που έχουν καταφτάσει τελευταία, οι δενδρότσιχλες, όσες φορές δοκίμασα ήταν απελπιστικά λίγες, οι περισσότερες τοπιάρες που μένουν στα έλατα της Αρκαδίας όλο το χρόνο.
Η πρώτη ελπίδα γι’ αυτή την εικόνα είναι να έρθουν επιτέλους λίγα χιόνια και πάγος, να σταματήσουν τα πουλιά να βρίσκουν τροφή τόσο ψηλά και να κατέβουν στις ελιές και η δεύτερη (αν η πρώτη συνεχίσει να αργεί) να γίνει ο κισσός, ώστε να μαζέψει τις τσίχλες που τώρα είναι σκόρπιες στα δάση σε συγκεκριμένες περιοχές να ξεκινήσουν λίγο τα καρτέρια.
Λιγότερο δυσαρεστημένοι είναι όσοι έχουν ξεκινήσει το περπάτημα παρά τη ζέστη, που είναι και οι μόνοι που χαλάνε λίγο φυσίγγι φέτος στην Μεσσηνία. Σίγουρα οι λόγγοι δεν είναι το ίδιο γεμάτοι με άλλες χρονιές, αλλά αν περπατάς το κρεμαστάρι γεμίζει έστω και αργά.
Σηκώνονται πιο δύσκολα από τα πυκνά
Εντύπωση μου κάνει που ειδικά φέτος, τα πουλιά σηκώνονται αισθητά πιο δύσκολα από τα πυκνά ακόμα και με τις τουφεκιές.
Όπως επίσης εντύπωση προκαλεί και το γεγονός, ότι παρά τη ζέστη προτιμούν τα βάτα και όχι τις ποταμιές. Κάποια περπατητά στην Αρκαδία ήταν ακόμα πιο αποδοτικά τις τελευταίες μέρες, γεγονός που επιβεβαιώνει και πάλι πως ψηλά υπάρχουν μερικά πουλιά.
