Τίτλοι τέλους για τις πέρδικες: Ήταν καλή χρονιά και άφησε υποσχέσεις…
Με τριάντα χρόνια πάνω σ’ εκείνα τα περδικοβούνια ήταν φυσικό να γνωρίζουμε ακόμα και τις πέτρες
Μάθαμε σοφές ορμήνιες από τους παλιούς, ακούσαμε ανάμεσά τους και υπερβολές, μα ειδικά για τις πέρδικες κυνηγοί και τσοπαναραίοι είχαν σε όλα δίκιο. Πήγε καλά η φετινή περδικοχρονιά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ως προς αυτό. Και όσες φορές επιχειρήσαμε ο καιρός μας άφησε να κυνηγήσουμε.
Είχαμε αστοχίες, είχαμε άτυχες στιγμές, είχαμε τον δικό μου τραυματισμό και στις αρχές “ζημιές” από άπειρα κουτάβια, μα στο τέλος μείναμε ικανοποιημένοι. Το σπουδαιότερο όλων όμως ήταν η γενική διαπίστωση, πως στα δύσκολα και απόμακρα περδικοτόπια οι πέρδικες αυξήθηκαν, άπλωσαν ακόμη παραπέρα, κι έφτασαν σε μέρη που οι λυγερές είχαν χρόνια να τραγουδήσουν…
Συντροφιά µε τις αναµνήσεις
Για όλους αμείλικτος είναι ο χρόνος μα για τους περπατησιάρηδες κυνηγούς ακόμη περισσότερο “σκληρός”.Η ψυχή δεν γερνάει ποτέ, το βουνό την μαγνητίζει, όμως το κορμί δεν ανταποκρίνεται, οι αντοχές στα δύσκολα είναι πλέον περιορισμένες.
Πηγαίναμε, ακούγαμε τους λάλους και αμολιόμαστε σαν ζαγάρια για να βρούμε τα σημάδια τους. Ψάχναμε για κουτσουλιές από κούρνιες, για ψιλόφτερα από τα χωμάτινα λουτρά, για σγαρλίσματα από την βοσκή και για πατήματα στο λιγοστό χώμα, που από τις σταλαγματιές του δακρυσμένου βράχου, γέμιζε την γούρνα και έδινε ζωή σ’ αγρίμια και φτερωτά.
Πάντα πάνω στα στεφάνια, πάντα μπροστά στ’ αγνάντιο, μόνιμα με θέα αλπικές πλαγιές, γκρεμίλες, σάρες και χαράδρες. Όπου δεν ανέβαιναν μόνα τους τα ποδάρια, σκαρφάλωναν και τα χέρια.
Οι παλιοί και οι έμπειροι έλεγαν πως μόνο σε βοσκή “κλείνονται” οι πέρδικες.
Και αυτές όμως ξέρουν πως το σημείο που επιλέγουν δεν πρέπει να είναι καραφλό, αλλά να παρέχει κάλυψη και ασφάλεια. Οι βοσκότοποι ήταν το δυσκολότερο κομμάτι της αναζήτησης. Σε μέρη σχετικά ντυμένα οι επιλογές τους ήταν πολλές και η προσπάθεια γινόταν δυσκολότερη. Στα πετρωτά όμως, επειδή τα σημεία που παρέχουν τροφή είναι περιορισμένα, μερικά εντοπίζονται εύκολα αφού η εικόνα τους το δείχνει μόνη της.
Οι ορµήνιες του γέρο Πασχάλη
Τέτοιες “λεπτομέρειες” μας έμαθε από την αρχή της γνωριμίας μας στις πλαγιές του Όρθρυς ο γέρο Πασχάλης. Εκείνος λοιπόν ο λεβεντόγερος που ποτέ δεν άδειασε φυσέκι πέρα από λαγό, γουρούνι και φάσσα, εκείνος που ποτέ δεν με άφησε να κυνηγήσω πέρδικες σε τόπο μεγάλο γύρω από το μαντρί του, μας είχε μάθει πως ακόμα και ο μέρμηγκας μπορεί να σε οδηγήσει στα πουλιά.
– “Όπου βλέπετε μονοπάτια που τραβάνε φορτωμένα τα μερμήγκια, σημαίνει πως υπάρχει τροφή και κάπου κοντά τρώνε και οι λεγάμενες”, ήταν τα λόγια του και από τότε πολλές φορές τα θυμήθηκα γιατί πράγματι οι μερμηγκαραίοι μας έχουν βοηθήσει, σε τούτη τη δουλειά.
Η πέρδικα θεωρεί κλέφτη κι ανταγωνιστή τούτο τον δουλευταρά κι όπου τον βρει τον ξεπαστρεύει. Ιδίως σε περιόδους ξαφνικής βαρυχειμωνιάς, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που στο μονάντερο ή μέσα στα στομάχια τους βλέπουμε “κουβάρι” από τέτοια έντομα.
Για τα πουλιά που διάλεξαν τους δυσκολότερους τόπους για να επιβιώσουν, οι περιοχές βοσκής δεν είναι πάντα ίδιες και διαφέρουν σημαντικά σε υψόμετρο, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες της εποχής, ίσως όμως και της συγκεκριμένης μέρας.
Η πολυτιμότερη «προίκα»
Τούτα τα φτερωτά αποτελούν κατά την γνώμη μου την πολυτιμότερη “προίκα” που μας άφησαν Θεός και φύση πάνω στα βουνά μας. Έτσι, από πατεράδες μάθαμε πως και τα εκπαιδευτικά έπρεπε με “σεβασμό” να γίνουν. Μπορεί από μέσα Ιουλίου να κάναμε αρχή, όμως μόνο με μάτια, αυτιά και ποδάρια, ψάχνοντας λυγερές από τα σημάδια του τόπου τους.
Πολύ ευκολότερα θα τις βρίσκαμε με σκυλιά, και θα κερδίζαμε χρόνο και ταλαιπωρία, όμως με τα σκυλιά θα αναστατώναμε μάνες και περδικόπουλα, με αποτέλεσμα ίσως και να τις ξετοπίζαμε.
Αυτές οι τακτικές μπορεί να μην χαρακτηριστούν “ορθόδοξες”, όμως αρκετοί τις ακολουθούν… Ίσως φαίνονται κουραστικά όλα αυτά, ιδίως για όσους δεν έχουν συνηθίσει ή απορρίπτουν τελείως τέτοιες πρακτικές.
Ειδικότερα για εκείνους που το βουνό το βλέπουν μόνο ως κυνηγότοπο και τις πέρδικες μόνο ως στόχο, είναι σίγουρο πως όλα τα παραπάνω δεν θα τους “ακουμπήσουν”. Η πέρδικα μπορεί να είναι έρωτας παντοτινός, όμως και το βουνό από μόνο του βγάζει μία απίστευτη μαγεία όλες τις εποχές του χρόνου. Αυτό θα τραβήξει πάνω του και τους περδικάδες δίχως τουφέκι.
Για τους άλλους που το βλέπουν μόνο θηρευτικά και θα το αγαπήσουν πρόσκαιρα μόνο αν ικανοποιηθούν αριθμητικά, τα συναισθήματα διαφέρουν πολύ. Στα βουνά της Ρούμελης και της Θεσσαλίας, εμείς τουλάχιστον μάθαμε στις πλαγιές τους να ζούμε τις αναζητήσεις μας με τον δικό μας τρόπο.
Σύντομα περνάει ο καιρός
Τρεις μήνες πάνω κάτω έμειναν ώσπου ο καιρός να αρχίσει να ανοίγει και ένα δυό μετά οι γέννες ξεκινούν. Έτσι το βλέπουμε από τώρα, ελάχιστα 24ωρα από την τελευταία Τετάρτη που βγήκαμε στους τόπους τους, με νοτιά και θερμοκρασία στους 20 βαθμούς. Πως ο καιρός για περιπλανήσεις κοντοζυγώνει κι έρχεται.
Για να αρχίσουμε ξανά με σκηνές, τηγάνια, γκαζάκια, ψησταριές, υπνόσακους, προβατίνα και χωριάτικα καρβέλια με προζύμι.
