Ανέκαθεν στα ψηλώματα παιζόταν το έργο με τις φάσσες. Πάνω σε αυχένες και διάσελα επιλέγονται τα καρτέρια, καθώς τα κοπάδια θα αναζητούν τροφή σε δασωμένα με βελανιδιές, καστανιές και αριάδες. Πάντα όμως κάποιες σκηνές “γυρίζονται” και μέσα στους κάμπους.
κείμενο – φωτογραφίες Χάρης Αρχοντάκης
Για λίγο και μόνο τέτοια εποχή οι κάμποι μετρούν τόσους φασσάδες, και πουλιά να σεργιανούν εκεί όσο οι καλαμποκιές θα τα ταΐζουν. Το κυνήγι όμως είναι δυσκολότερο και σπανίως αποδοτικό για βιαστικούς και άπειρους.
Από μέσα Οκτώβρη φάνηκαν τα πρώτα κοπάδια, και μετά, όσοι τις αναζήτησαν με πολυήμερες αποδράσεις είδαν περισσότερες. Μόνο με τα μάτια όμως κυνήγι δεν γίνεται. Και δυστυχώς αυτό το θήραμα περισσότερο με τα μάτια το χορταίνουμε.
Ο αείμνηστος μπάρμπα Γιάννης Γιαννούλης, όταν το μαγαζάκι του στην οδό Αγίας Παρασκευής γέμιζε κυνηγούς και η κουβέντα στρεφόταν προς τις φάσσες, έλεγε:
“Φασσιά και κυνηγαραίοι δύσκολα ανταμώνουμε. Εμείς φτάνουμε αργά κι εκείνες βιάζονται πάντα… Σήμερα θα είναι σε τόπους που δεν ήταν χθες, και αύριο ούτε που το βάζει ο νους που θα σουλατσάρουν”.
{loadposition content-article25}
Έχει άλλους “κωδικούς”…
Δεν είναι τσίχλα για να προδοθεί από φωνή, ανέμισμα και ποδαράτο ψάξιμο σε λιοστάσια και ρουμάνια.
Ούτε μπεκάτσα ή ορτύκι για να βγεις με τον σκύλο και να πάρεις θέση στη φέρμα. Δεν δίνει τέτοιες ευκαιρίες γι΄ αυτό είναι περιζήτητη. Μετά τα μπασίματα, όλος ο ηπειρωτικός όγκος της χώρας δικός τους είναι και όπου και όποτε θέλουν σταματούν και στήνουν εκεί τσαρδί …
Και που να πρωτοψάξεις; Από Φαλακρό μέχρι Βόρας απλώνονται και από εκεί σε Κόζιακα, Αντιχάσια, Πιέρια, Παρνασσό, Τζουμέρκα, Όθρυς, Καλλίδρομο και στις ράχες της Πίνδου, παντού φασσότοπια υπάρχουν. Ξεκινάμε να τις βρούμε, και φθάνοντας διαπιστώνουμε ότι η πληροφορία του χθες είναι “μπαγιάτικη¨…
Είναι πουλιά, “ψωροπερήφανα”… Μύγα δεν σηκώνουν στο σπαθί τους και άμα καταλάβουν πως έρχεται “ζημιά”, αντίο και γειά σας….
Η τσίχλα, που θέλει οκτώ στο μπόι της για να την φτάσει, ολημερίς τρώει τουφεκίδι, καίγεται ο τόπος στα λιόφυτα, και πάλι εκεί είναι αύριο. Το ορτύκι πάλι, καθημερινά κυνηγιέται από δίποδους και τετράποδους, κι όμως εκεί παραμένει, μια σταλιά πουλί. Η φάσσα καμώνεται παράξενα. Πολλά τουφέκια, κίνηση, σκυλιά, φασαρία και ξεκάρφωτα δεν θέλει. Άμα ζοριστεί στέλνει χαιρετίσματα….
