spot_img
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
spot_img
ΑρχικήΚυνήγιΦτερωτάΤα «τσίλια» του κάμπου

Τα «τσίλια» του κάμπου

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

Οι περισσότεροι εν δράσει κυνηγοί δεν γνωρίζουν ούτε τη θωριά της, και λίγοι είναι οι κυνηγετικοί σκύλοι φέρμας που αναγνωρίζουν την οσμή και το ξεπέταγμά της.

Τις λένε γκρίζες πέρδικες από το χρώμα στο λαιμό και στο στήθος. Τις λένε ακόμα καμπίσιες ή καμποπέρδικες, επειδή ζουν στους κάμπους. Και οι Θρακομακεδόνες τις λένε τσίλια στην ντοπιολαλιά.

Όπως και να αποκαλείται η πεδινή πέρδικα, είναι σίγουρο, ότι αποτελούσε για πολλά χρόνια ένα από τα εκλεκτότερα θηράματα για τον Έλληνα κυνηγό. Τα τσίλια έβριθαν πριν μερικές δεκαετίες στην Ροδόπη, στην Ξάνθη και στον Έβρο, αλλά πιότερο στους νομούς της Μακεδονίας. Και δεν ήταν λίγοι οι νοτιοελλαδίτες και ιδιαίτερα οι Αθηναίοι κυνηγοί, που επισκέπτονταν τους κάμπους της Θεσσαλονίκης και του Κιλκίς για να συναντήσουν το μοναδικό αυτό θήραμα.

Παρακολουθώντας τα αμμόλουτρα

Ένας από τους «νότιους», που όμως ανδρώθηκε κυνηγετικά στην Μακεδονία, ο κυνηγός Κώστας Ρέλλιας, μου έλεγε πριν λίγα χρόνια:

“Στην Πέλλα που έζησα για περίπου δεκαπέντε χρόνια αφθονούσαν παλιά οι καμπίσιες. Δεν χρειαζόταν να μετακινηθώ στο Κιλκίς ή στην Θσσαλονίκη που είχαν περισσότερα πουλιά. Άσε που το Γυναικόκαστρο, το Πεδινό και το Χωρύγι, το είχανε μάθει καλά οι Αθηναίοι και κατέφθαναν δεκάδες τα Σαββατοκύριακα. Να σκεφτείς πόσο εύκολο ήταν τότε να συναντήσεις τα τσίλια, που στη «νεκρή» περίοδο στεκόμουνα με το αυτοκίνητο στον ασφαλτόδρομο που οδηγεί στο Σκρα, κοντά σε σημεία με μαλακό χώμα. Έσβηνα την μηχανή και παρακολουθούσα μέσα από το τζάμι τα τσίλια να κάνουν το…αμμόλουτρό τους. Εκείνα τα χρόνια έβλεπες μεγάλα κοπάδια…έχω δει 60 και 70 πέρδικες μαζί. Τόσες που τρόμαζες με το φτερούγισμά τους, όταν σηκώνονταν όλες μαζί. Αλλά κοπαδιαστές τις έβλεπες μόνο το πρωί και το απόγευμα. Τις άλλες ώρες τα κοπάδια «έσπαγαν» και τότε το κυνήγι γινόταν πιο αποδοτικό”. 

Το ομορφότερο κυνήγι

Ένας άλλος Αθηναίος βετεράνος κυνηγός, ο Ν. Ορφανός, κυνήγησε με επιτυχία τα τσίλια στην Μακεδονία, από το 1968 μέχρι και το 1981, που απαγορεύθηκαν.

 

“Ο συγχωρεμένος ο Γιώργης (σ.σ. Γιώργος Γιαννούκος) έβαζε πούλμαν στην εποχή της πέρδικας και ανεβαίναμε στο Κιλκίς. Πηγαίναμε στην Κορωνούδα, γιατί κράταγε ο τόπος και καμπίσιες και βουνίσιες. Πώς να στο πω, και ας κάνει εντύπωση στους νέους κυνηγούς, τα πουλιά ήταν ανακατεμένα. Άλλοτε πάλι τις κυνηγούσαμε στο Πεδινό και στα Αποστολάρια και συχνά σηκώναμε κοπάδια με 30-40 τσίλια, αλλά έτσι δεν γινόταν καλή «δουλιά». Στο νομό Θεσσαλονίκης προτιμούσαμε τα Κουφάλια και την Επανωμή, που αργότερα στα χωράφια της βρέθηκαν δηλητηριασμένα από τα φυτοφάρμακα πολλά τσίλια, σιταρήθρες και άλλα μικρόπουλα. Κατά την γνώμη μου, καλά κάνανε και τα απαγόρεψαν, γιατί με τα φυτοφάρμακα και με το κυνήγι, δεν θα έμενε τίποτα. Κρίμα όμως γιατί ήταν από τα ομορφότερα κυνήγια και για τον κυνηγό και για τον σκύλο”.

Τα θορυβώδη μπουλούκια

Η προσωπική εμπειρία του γράφοντος με την πεδινή πέρδικα είναι μικρή. Η γνωριμία μαζί της έγινε στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, ένα απομεσήμερο του Νοέμβρη στη Νυμφόπετρα της Θσσαλονίκης. Ξαπόστενα καθισμένος κατάχαμα στην όχθη ενός ξερού ρέματος, όταν ένας «παταγώδης» θόρυβος, όμοιος με χαμηλή πτήση μικρού αεροπλάνου, με κατατρόμαξε. Πριν το καταλάβω, ένα κοπάδι με καμιά 30αριά τσίλια, πέρασε 2-3 μέτρα πάνω από το κεφάλι μου. 

Ένα με… το χώμα

Για όσο διάστημα ζούσα στην Θεσσαλονίκη, επισκέφθηκα αρκετές φορές την Επανομή έχοντας κοντά ένα ημίαιμο σκύλο, τον Τζακ, που δεν άφηνε σε «χλωρό κλαδί» κότες και περιστέρια. Δύσκολα φερμάριζε τα τσίλια και συνήθως τα σήκωνε σε απόσταση εκτός βεληνεκούς. Καλύτερα ήταν τα πράγματα όταν είμαστε ζευγάρι κυνηγών και βάζαμε τον Τζακ ανάμεσά μας. Δεν ήταν διόλου εύκολα τα τσίλια και ας ήταν πολλά. Λούφαζαν μέσα στη καλαμιά ή στο οργωμένο και γινόντουσαν καστανόγκριζες «μπαλίτσες», όμοια με σβώλους χώματος. Μια φορά σε ένα όργωμα, μου κέντρισε το ενδιαφέρον ένας ανασηκωμένος χωμάτινος σωρός. Καθώς πλησίασα είδα το «σωρό» να κουνιέται, και μόνο τότε διέκρινα τα τρία τσίλια που ήταν…σε συνεδρία, το ένα δίπλα στο άλλο και χώρισαν όταν με αντιλήφθηκαν. Τα έχασα από τα μάτια μου πριν προλάβω να τα τουφεκίσω και δεν τα…ξαναείδα. Το τελευταίο ίδωμα με τα τσίλια έγινε όταν επέστρεφα από κυνήγι τρυγονιού, στην έναρξη του Αυγούστου του 2016. Λίγο έξω από τους Άνω Αποστόλους του Κιλκίς είδα ένα κοπάδι με 20 περίπου πέρδικες, γεγονός που ανέσυρε από το μυαλό μου τις καλές στιγμές από το κυνήγι τους.  

Γιατί η καμπίσια πήρε… τα βουνά

Στο πόνημα του Άγγελου Ποιμενίδη “το τσίλι” , δημοσιευμένο στα “Κυνηγετικά Νέα” το 1960, περιγράφεται με γλαφυρό τρόπο γιατί η καμπίσια πέρδικα πήρε…τα βουνά.

“Η καμπίσια προτίμησε τον κάμπο γιατί η ζωή σε αυτόν είναι εύκολη. Εύκολη βέβαια όταν λείπουν το κυνηγητό και οι εχθροί. Όταν όμως σου χαλάνε το «σπίτι» και μέρα-νύχτα σε κυνηγάνε, τότε αφήνεις τον κάμπο στα κουνούπια και αποτραβιέσαι στα βουνά να σε φυλάξουν, γιατί αυτά δεν χαμηλώνουν. Αυτό έπαθε η πέρδικα του κάμπου και τράβηξε στα βουνά. Γιατί όταν ο κάμπος ισοπεδώθηκε με τις μπουλντόζες και δεν έμεινε χαντάκι για να κρυφτεί το πουλί, όταν κουρεύτηκαν οι θάμνοι, όταν τα πρόβατα και τα σκυλιά κυρίευσαν τον κάμπο, χάλασαν τα στέκια της και αφανίστηκε”. 

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Λύκοι καταβροχθίζουν ένα ελάφι σε χώρο στάθμευσης – Βίντεο

Λύκοι καταβροχθίζουν ένα ελάφι σε χώρο στάθμευσης Οι λύκοι έχουν αυξηθεί κατά πολύ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο σε σημείο που αποτελεί και αντικείμενο συζήτησης της κομισιόν....
spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ