Τα προσήλια «περιμένουν» τις πέρδικες
Ο Οκτώβρης μας αποχαιρέτισε, φρόντισε όμως στο δεύτερο μισό του να ανταμείψει τους κυνηγούς με θηράματα που έφερε η αλλαγή των καιρικών συνθηκών.
Μπορεί βέβαια οι προηγούμενες ημέρες της εβδομάδας να θύμιζαν καλοκαίρι, δεν μπορούν όμως να αναστρέψουν το κλίμα γιατί ήδη φτάσαμε στον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου με πορεία προς το χειμώνα.
Ο Νοέμβρης είναι ο μήνας της μπεκάτσας και φυσικά της πέρδικας. Κι εδώ τη δουλειά την αναλαμβάνει ο καιρός. Βροχές και βοριάδες, είναι τα στοιχεία που παίζουν καθοριστικό ρόλο για τα συγκεκριμένα θηράματα.
Έχουν «μοιραστεί»
Αυτή τη στιγμή επειδή οι καιρικές συνθήκες δεν “έσφιξαν” ακόμη, οι πέρδικες έχουν μοιραστεί ανάμεσα σε δύο περιοχές. Στα έλατα χαμηλότερα απ’ τα αλπικά και στα γκέμια. Από την έναρξη και μετά, διάλεγαν τα ελατοδάση ακριβώς στα όρια με τα σπανά για να αποφύγουν της υψηλές θερμοκρασίες που δημιουργεί ο ήλιος στην πέτρα.
Οι περδικάδες όμως γνωρίζοντας αυτή τη συνήθεια δεν άργησαν να ανακαλύψουν τους νέους τόπους και η σχετική πίεση που δέχθηκαν, ειδικά τις πρώτες δύο εβδομάδες που τις κυνηγούσε κι η “κουτσή Μαρία”, τις οδήγησε στο άβατο των γκρεμών.
Από εκεί μόνο οι δυνατοί, παγωμένοι βοριάδες του Νοέμβρη θα τις αναγκάσουν να αναζητήσουν τα προσήλια. Ο Νοέμβρης στην Θεσσαλία είναι ο πιο βροχερός μήνας και κατά συνέπεια φέρνει τις μπεκάτσες, αν και ήδη τα πρώτα πουλιά έχουν έρθει.
Στην μπεκάτσα αφιερώνονται οι περισσότεροι κυνηγοί, αφήνοντας την πέρδικα για εκείνους που πραγματικά την κυνηγούν και είναι διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουν τους βοριάδες, το κρύο ακόμα ναι το χιονόνερο στα αλπικά.
Πληροφορία
Η τελευταία προσωπική εξόρμηση στην πέρδικα στηρίχθηκε σε μία πληροφορία του συγκυνηγού μου για πουλιά σε μία απίθανη περιοχή. Τελικά αποδείχθηκε, ότι ο πληροφοριοδότης πράγματι είδε πουλιά, αλλά στις αρχές Σεπτέμβρη.
Έτσι, την τελευταία στιγμή αλλάξαμε κυνηγότοπο διαλέγοντας τον πιο κοντινό κι απ’ τους πιο γνωστούς πανελλαδικά, στον Άγιο Νικόλαο Καρδίτσας.
Τα πουλιά δεν μας έδωσαν καμία ευκαιρία κι ενώ τα σκυλιά βρίσκονταν στο κατόπι τους τα είδαμε να βουτάνε στα γκρέμια 100 μέτρα μπροστά μας. Στην επιστροφή το βουνό μας έδωσε ένα ξεχασμένο πουλί. Απέναντι, στον τύμπανο οι πυροβολισμοί που άκουσα μαρτυρούσαν ότι άλλοι κυνηγοί, πρόλαβαν τις πέρδικες πριν φτάσουν στα γκρέμια.
Οι λαγοί και οι τσίχλες
Μπορεί οι πέρδικες να μας αποχαιρέτησαν, αλλά απόλαυσα την παρατήρηση ενός λαγοκυνηγιού 500 μέτρα δεξιότερα στο ίδιο βουνό. Οι λαγάδες πρέπει να είχαν καταπληκτικά σκυλιά, αφού ταχύτατα βρήκαν τον ντορό και το ίδιο γρήγορα έφτασαν στο γιατάκι.
Ιχνηλάτηση, ξεφώλιασμα και δίωξη που ακολούθησε, συνοδευόταν από τις μελωδικές εναλλαγές των κλαφουνημάτων, ώσπου το ίδιο γρήγορα το κυνήγι ολοκληρώθηκε με τον πυροβολισμό.
Από τη στιγμή που έλυσαν τα σκυλιά, όλη η διαδικασία κράτησε λιγότερο από ένα τέταρτο και μέχρι να εκφράσω το θαυμασμό μου τα λαγόσκυλα ξεφώλιασαν δεύτερο λαγό. Οι κυνηγοί τα άφησαν να τον κυνηγήσουν και τα μάζεψαν χωρίς να τον πυροβολήσουν. Αρκέστηκαν στις σκηνές που βίωσαν και τους θαύμασα γι αυτό ακόμα περισσότερο.
Χαμηλότερα είναι ο αυχένας του Αγίου Νικολάου, το πιο γνωστό ίσως καρτέρι για φάσσες και τσίχλες. Ανεβαίνοντας είδαμε τους κυνηγούς στα καρτέρια και μερικά κοκεράκια. Αυτοί γύρω στις 08:30’ το πρωί και για πάνω από μισή ώρα το “έκαψαν”.
Όπως έμαθα αργότερα ήταν ένα καλό πέρασμα τσίχλας, το ίδιο έγινε και στην Λάρισα. Λίγες φάσες και πάρα πολλές τσίχλες. Αυτές τις μέρες όμως αναμένονται τα καλύτερα περάσματα φάσσας και οι βοριάδες σπρώχνουν όλα τα μεταναστευτικά στα μέρη μας.
Πονηριά…
Αφού οι πέρδικες δεν μας έκαναν τη χάρη, σκεφτήκαμε πονηρά να μπούμε στα έλατα για καμιά μπεκάτσα και γιατί όχι και πέρδικα.
Αλλάξαμε τόπο, στηριζόμενοι πάλι σε πληροφορία γουρουνάδων, περπατήσαμε ατελείωτες διαδρομές στα έλατα για να διαπιστώσουμε πως το χειρότερο πράγμα στο κυνήγι είναι οι πληροφορίες. Φυσικά και υπάρχουν μπεκάτσες, αλλά είναι στις φτέρες και τα έλατα που βρίσκονται στα όρια με τα σπανά και ορισμένες πολύ χαμηλά στο κλαρί.
Κείμενο: ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΣΤΗΣ
