Δίχως την “πηγή” πληροφόρησης, ταξίδια σε μακρινούς κυνηγότοπους κουβαλούν και μεγάλα ρίσκα… Συνήθως όλοι οι κυνηγαραίοι ισχυριζόμαστε ότι διαθέτουμε γνωριμίες με ντόπιους κατοίκους της υπαίθρου, αυτό όμως δεν τους αφαιρεί το δικαίωμα να μας βάζουν όλους σε μια “σειρά”…
Ο τσοπάνης ας πούμε, είναι πάντα ένας και ίδιος πάνω σε κάθε βουνοκορφή. Πόσοι κυνηγοί κάθε χρόνο περνούν από τα λημέρια του ούτε και ο ίδιος θα θυμάται. Όλοι θα του αφήσουν τηλέφωνα, όλοι θα πάρουν το δικό του, όλοι επίσης θα περιμένουν πληροφόρηση. Σε εκείνους όμως που για κάποιους λόγους συμπάθησε περισσότερο θα την δώσει.Το ίδιο θα κάνει και ο υλοτόμος που μαζεύει τα χωρικά, ο ξενοδόχος που βλέπει τι μπαίνει στον καταψύκτη, ο γουρουνάς που αλωνίζει τον τόπο, ο ταβερνιάρης που κάτι πήρε το αυτί του, αλλά και ο κυνηγός που κάπου εντόπισε θηράματα.
Όλοι, ακόμη και ο θηροφύλακας της περιοχής επιλεκτικά θα προσφέρουν ενημέρωση. Και η φάσσα δυστυχώς ή ευτυχώς θέλει την πληροφορία της. Δεν είναι σαν την μπεκάτσα να πεις ξέρω τον τόπο, βολεύει ο καιρός, έχω και καλά σκυλιά οπότε πάμε και κάτι θα γίνει. Ούτε και τσίχλα για να αρχίσεις το ξεπέταγμα με περπατητό άμα στα καρτέρια δεν κινείται τίποτα. Με τις φάσσες σήμερα σου τηλεφωνούν, από χθες πρέπει να βρίσκεσαι εκεί που σου είπαν…
Στο παρά 5΄ ήρθε η πληροφορία
Άκαρπες οι αναζητήσεις τις δυο πρώτες μέρες. Στη διάρκεια του πρωινού αλλάζαμε δύο τρεις τόπους και έναν ή δύο το απόγευμα. Πόση ώρα να μείνεις σε σημείο που δεν πετάει φτερό; Ερευνήσαμε μεγάλη περιφέρεια στο βόρειο τμήμα των Γρεβενών δίχως αποτέλεσμα. Τρία πουλιά εδώ και ένα παρακάτω. Ατουφέκιστοι οι δυό, και με τις τρεις φάσσες του Τάσου υπολογίζαμε πως θα γυρνούσαμε πίσω. Ευτυχώς εγώ είχα τα σκυλιά και τραβούσα από τις 9 και μετά για μπεκάτσα οπότε κάτι είχα κάνει, οι άλλοι όμως έβγαζαν σπυριά…
Με τον καιρό να γυρίζει σε πολύ χειμωνιάτικο, από χαράματα φτάσαμε στο μέρος που μας είπε και βρήκαμε εύκολα τα δυό καρτέρια. Πίσω από βένια ήταν φτιαγμένα, με τον χώρο γύρω γεμάτο κάλυκες και πούπουλα. Αποτσίγαρα, φτερά, αποκαΐδια και οι δίχως οξείδωση πάφιλες έδειχναν πως το καρτέρι εκείνο “πήρε φωτιά” πολύ πρόσφατα.
Στην ώρα τους φάνηκαν, και μέχρι τις 9 περνούσαν από δυτικά σε κοπαδάκια και μετά μονές και διπλές γυρνούσαν από ανατολικά. Υποθέσαμε ότι ήταν πουλιά που κούρνιαζαν στα γύρω δάση και κατά ομάδες έβγαιναν για βοσκή προς την ίδια κατεύθυνση. Ίσως πάλι και να είχαν προστεθεί πουλιά που αναγκαστικά κινήθηκαν λόγω ξαφνικής μεταβολής του καιρού πολύ χαμηλότερα. Οι γούσες στις πρώτες πρωινές ήταν άδειες, αργότερα περιείχαν καλαμπόκι και σαλιγκαράκια, ενώ από απογευματινά πουλιά στον πρόλοβο βρέθηκαν φοινίκια οξιάς και αγριοκάστανα. Τα διατροφικά “ευρήματα” μαρτυρούσαν πως ήταν πουλιά της περιοχής, “πιασμένα” προφανώς από μέρες νωρίτερα και με επιλεγμένους τους χώρους βοσκής.
Και πράγματι έτσι ήταν, με την συχνότητα διέλευσης να δημιουργεί ιδανικές συνθήκες κυνηγιού. Στο τέταρτο περίπου όλο και κάποια ή κάποιες περνούσαν. Οι μονές, διπλές ειδικά ήταν βούτυρο στο ψωμί…, όπως λέμε. Η τύχη μας όμως δεν κράτησε πολύ, αφού στο απογευματινό που είχαμε “επενδύσει” άρχισε βροχή και πριν το ρολόι δείξει 4 πέρασε και η τελευταία, με την καταιγίδα να ακολουθεί.
Διαβάστε επίσης:
