Ποιο παιδί που μεγάλωσε στην εξοχή δε γνωρίζει το σπουργίτι του δάσους, τη γνωστή σε όλους τσιώνα! Αλλά και μέσα σε πόλεις, σε πάρκα, σε κήπους και ελαιώνες, σε αμπελώνες και σε καλλιέργειες, παντού μπορείς να δεις τη φιγούρα του μικρού σπίνου.
“Φρυγίλος ο άγαμος” η επιστημονική του ονομασία (Fringilla coelebs). Είναι ένα μικρόπουλο που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του μας αφήνει τούτες τις μέρες της Άνοιξης για βορειότερα μέρη και κατηφορίζει πάλι το Φθινόπωρο και τον Χειμώνα. Έρχεται για να συντροφεύει τους περιπάτους μας στη φύση.
Μπορεί να μην έχει κυνηγετικό ενδιαφέρον ως θήραμα, αλλά ανήκει σε όλα αυτά που πλαισιώνουν κάθε κυνηγετική μας εξόρμηση, δίνοντας το στίγμα τους. Ένας παλιός φράχτης, τα πεσμένα φύλλα, τα χρώματα του σπίνου. Χρώματα πλουσιότερα για το αρσενικό και περισσότερο γήινα για το θηλυκό, μιας και το πουλί παρουσιάζει τον λεγόμενο διμορφισμό.
Προαισθάνονται τον χιονιά…
Το κοφτό χειμωνιάτικο κελάηδισμα του είναι πιο μελωδικό από του εξαδέλφου του, το διπλόσπινου (της γουμαροτσιώνας δηλαδή) και αποτελεί μια από τις μουσικές του δάσους. Μαζί με τη φωνή του κότσυφα, της τσίχλας, τον ήχο της βροχής και του αέρα, φτιάχνουν ένα μοναδικό ηχητικό «ντεκόρ»…
Κι αν ο κοκκινολαίμης προαναγγέλει τον ερχομό της μπεκάτσας, η τσώνα είναι το πουλί που όπως λένε φέρνει το χιόνι! Κελαηδάει εντονότερα σκαλίζοντας και τσιμπολογώντας το χώμα όταν προαισθάνεται το κατέβασμα της ασπρίλας. Άραγε χθες το σπουργίτι του δάσους να είχε καταλάβει κάτι στα βουνά; Γιατί σήμερα Mεγάλη Δευτέρα 18 του Απρίλη ξημερώσαμε με φρέσκο χιόνι στις κορφές…
