Αν υπάρχει ένας τόπος που νομίζω πως δεν θα τον χορτάσω ποτέ, αυτός δεν είναι άλλος από την Μάνη. Κι αν υπάρχει μία περιοχή στην οποία θα μπορούσα να περπατάω μέχρι να μην με κρατάνε πια τα πόδια μου, αυτή είναι το Ταίναρο…
Όταν αφήνεις τα Κορογονιάνικα ή την Βάθεια (ανάλογα από πού κινείσαι), σαν ένα μεγάλο… καρούμπαλο περιτριγυρισμένο από θάλασσα και ανέβεις στην κορυφογραμμή για να φτάσεις μέχρι το φάρο, δεν μπορείς να φανταστείς πόση ομορφιά κρύβει αυτός ο τόπος.
Κλασσικός ορτυκότοπος
Είναι ένας κλασσικός ορτυκότοπος, ίσως από τους πιο ξακουστούς, τόπος που τον περπατάω περισσότερο μετά τα περάσματα των τρυγονιών και σχεδόν όλο τον Οκτώβρη κυνηγώντας ορτύκια. Είναι μία περιοχή στην οποία δεν μπορώ να μην αφιερώσω λίγο από τον ιδρώτα μου τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν κάνω τρυγονοκάρτερα εύκολα στο Ταίναρο.
Πλέον, προτιμώ την Λάγια, την Καινούρια Χώρα και τα Κορογονιάνικα, αλλά τις μέρες που δεν υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τρυγόνια κατηφορίζω και πιάνω τις κορυφογραμμές του.
Είναι οι μέρες που δεν έχω το σκύλο μαζί μου. Το περπατητό και οι λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά σε έναν τόπο που αποκλείεται ποτέ να τον περπατήσεις όλο.
Νωρίς τα πρώτα ορτύκια
Τα πρώτα ορτύκια έπεσαν στο Ταίναρο αρκετά νωρίς φέτος, τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου. Λίγο μετά, στις 4, 5 και 6 του Σεπτέμβρη, φάνηκαν ακόμα λίγα, μαζί με τα πρώτα μπασίματα των τρυγονιών.
Αν το περπατητό είναι πρωινό, η καλύτερη επιλογή είναι οι κορυφογραμμές. Είναι οι πρώτες μεριές που θα πιάσουν τα πουλιά και είναι και οι πρώτες σε προτιμήσεις από τους πιο βιαστικούς που ξεκινούν όσο το δυνατόν νωρίτερα για να βρεθούν στην πιο ψηλή μύτη και να αρχίσουν το κατέβασμα προς το φάρο.
Ο ήχος από το φτεροκόπημα του τρυγονιού που σηκώνεται από τα φρύγανα και η ουρά του που ανοίγει σαν βεντάλια λίγα μέτρα από τα πόδια σου, είναι εικόνες και ήχοι που δεν θα τους χορτάσω ποτέ.
Εκείνη η τουφεκιά που αφήνει ένα μαξιλάρι πούπουλα και η τρυγόνα πεσμένη στο αγκάθι σου δίνουν δύναμη να καταπίνεις τα χιλιόμετρα χωρίς να κοιτάς πίσω.
Τα μέρη με πέτρες και μάντρες, κρύβουν πάντα πρωινές εκπλήξεις, τόσο από τρυγόνια όσο και από ορτύκια. Κι όταν αφήνεις τα Κορογονιάνικα ή την Βάθεια (ανάλογα από πού κινείσαι), σαν ένα μεγάλο… καρούμπαλο περιτριγυρισμένο από θάλασσα και ανέβεις στην κορυφογραμμή για να φτάσεις μέχρι το φάρο, δεν μπορείς να φανταστείς πόση ομορφιά κρύβει αυτός ο τόπος.
Κλασσικός ορτυκότοπος
Είναι ένας κλασσικός ορτυκότοπος, ίσως από τους πιο ξακουστούς, τόπος που τον περπατάω περισσότερο μετά τα περάσματα των τρυγονιών και σχεδόν όλο τον Οκτώβρη κυνηγώντας ορτύκια. Είναι μία περιοχή στην οποία δεν μπορώ να μην αφιερώσω λίγο από τον ιδρώτα μου τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν κάνω τρυγονοκάρτερα εύκολα στο Ταίναρο.
Πλέον, προτιμώ την Λάγια, την Καινούρια Χώρα και τα Κορογονιάνικα, αλλά τις μέρες που δεν υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τρυγόνια κατηφορίζω και πιάνω τις κορυφογραμμές του.
Είναι οι μέρες που δεν έχω το σκύλο μαζί μου. Το περπατητό και οι λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά σε έναν τόπο που αποκλείεται ποτέ να τον περπατήσεις όλο.
Νωρίς τα πρώτα ορτύκια
Τα πρώτα ορτύκια έπεσαν στο Ταίναρο αρκετά νωρίς φέτος, τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου. Λίγο μετά, στις 4, 5 και 6 του Σεπτέμβρη, φάνηκαν ακόμα λίγα, μαζί με τα πρώτα μπασίματα των τρυγονιών.
Αν το περπατητό είναι πρωινό, η καλύτερη επιλογή είναι οι κορυφογραμμές. Είναι οι πρώτες μεριές που θα πιάσουν τα πουλιά και είναι και οι πρώτες σε προτιμήσεις από τους πιο βιαστικούς που ξεκινούν όσο το δυνατόν νωρίτερα για να βρεθούν στην πιο ψηλή μύτη και να αρχίσουν το κατέβασμα προς το φάρο.
Ο ήχος από το φτεροκόπημα του τρυγονιού που σηκώνεται από τα φρύγανα και η ουρά του που ανοίγει σαν βεντάλια λίγα μέτρα από τα πόδια σου, είναι εικόνες και ήχοι που δεν θα τους χορτάσω ποτέ.
Εκείνη η τουφεκιά που αφήνει ένα μαξιλάρι πούπουλα και η τρυγόνα πεσμένη στο αγκάθι σου δίνουν δύναμη να καταπίνεις τα χιλιόμετρα χωρίς να κοιτάς πίσω.
Τα μέρη με πέτρες και μάντρες, κρύβουν πάντα πρωινές εκπλήξεις, τόσο από τρυγόνια όσο και από ορτύκια. Κι όχι άδικα, αφού είναι αυτά που “φωτίζουν” περισσότερο μέσα στη νύχτα από το φεγγάρι που χάνεται και δημιουργούν μία ασφάλεια στα πουλιά.
Λίγο επιμονή γύρω από τα γκρέμια που ξεχωρίζουν στην κιτρινίλα από το αγκάθι και το χορτάρι του Ταινάρου, δίνει και τα πρώτα ορτύκια. Ακόμα είναι σχετικά μικρά σε μέγεθος και αρκετά πιο γρήγορα στο πέταγμα. Δεν έχουν σχέση με τα μεγάλα πουλιά που φαίνονται μετά του Σταυρού, και είναι τετράπαχα, με βαρύ και κουρασμένο πέταγμα.
Ο αέρας είναι καταστροφικός για το περπάτημα, λιγότερο για τα τρυγόνια που πρέπει να τα πλησιάσουμε σε απόσταση αναπνοής για να σηκωθούν, και πολύ περισσότερο για τα ορτύκια που δεν σηκώνονται αν, στην κυριολεξία, δεν τα πατήσουμε.
Στις 9 και 10 του μήνα, μαζί με το επόμενο ενδιαφέρον μπάσιμο των τρυγονιών, είχαμε και πάλι μερικά ορτύκια στο Ταίναρο. Συγχρόνως, τα τρυγόνια εξαφανίζονται από τις πλαγιές της Μάνης μετά το μεσημέρι.
Αυτή, λοιπόν, ήταν η επόμενη καλή ευκαιρία για μερικά απογευματινά περπατητά. Το απόγευμα οι κορυφογραμμές είναι η χειρότερη επιλογή. Έχουν περπατηθεί από δεκάδες κυνηγούς όλο το πρωί και μόνο από τύχη θα δώσουν κάποια πουλιά, κυρίως ορτύκια.
Αποδοτικότερες επιλογές οι πλαγιές
Οι αποδοτικότερες επιλογές είναι οι πλαγιές και μάλιστα όσες είναι λιγότερο περπατημένες.
Μπορεί δύο άτομα να περπατάνε παράλληλα το απόγευμα, ο ένας στην κορυφή και ο άλλος στην πλαγιά 200 μέτρα χαμηλότερα, και ο ένας να απολαμβάνει απλά τη θέα, ενώ ο άλλος να σηκώνει το ένα ορτυκοτρύγονο πίσω από το άλλο.
Το επόμενο ενδιαφέρον περπατητό στο Ταίναρο, ήταν τη Δευτέρα στις 14, του Σταυρού, όπου τα λιγοστά τρυγόνια προτίμησαν την ξερολιθιά από τις ελιές και τα πουρνάρια και μερικά ορτύκια δεν σε άφηναν να καταλάβεις τη ζέστη που μετά τις 9 το πρωί ήταν αρκετά έντονη.
Μετά το πρώτο σήκωμα πιάνουν χαμηλά
Τα πουλιά, μετά το πρώτο σήκωμα, αφήνουν τις κορυφογραμμές και πιάνουν χαμηλά, με μοναδικό μειονέκτημα στην επιλογή τους αυτή, την κλίση του εδάφους.
Πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να περπατάμε για ώρα με τα πόδια μας στραβά, κάτι που κάνει την ισορροπία μας να χάνεται εύκολα τόσο σε κάποιο απρόσεκτο βήμα όσο και σε μία ξαφνική τουφεκιά.
Το απόγευμα τα τρυγόνια φεύγουν πάντα μακρύτερα από τα φρύγανα και οι επιτυχίες συνήθως περιορίζονται στα ορτύκια, οπότε το αργό και με συχνές παύσεις περπάτημα είναι το πιο αποδοτικό
