Οι “λυγερές” ήταν μπουλούκι στα ντυμένα του Χαρακωτού. Στα πρώτα ανοίγματα τα σκυλιά κόλλησαν, ανέβασαν μουσούδια, ρούφηξαν μυρωδιές και χάραξαν αργή, πονταριστή πορεία προς τη μεγάλη τούφα. Ο μικρός δέκα μέτρα μπρος, οι δυό μεγάλοι ξωπίσω, με σέβας στον κούταβο που πρώτος κούμπωσε πάνω στο περδικίσιο “άρωμα”…
Του Χάρη Αρχοντάκη
Σαράντα χρόνια κυνηγός και τα μισά από αυτά με μόνιμο ταίρι στις πέρδικες τον μέντορά μου, τον Στράτο Μαντζώρο, ώσπου εκείνος έφυγε…
Φωκίδα, Τρίκαλα κι Εύβοια ήταν τότε τα μέρη μας. Ελάχιστες φορές δεν τις ανταμώσαμε στα ψηλώματα και τους χαλιάδες, περισσότερες όμως εκείνες που γυρίσαμε με άδειο γιλέκο.
“Οι δρόμοι και τα κινητά χάλασαν τις πέρδικες” έλεγε. Τα φώτα του αυτοκινήτου δεν πρέπει να μαρτυράνε τη διαδρομή, και οι τσοπάνηδες να κοιμούνται όταν εμείς θα περνάμε….
Χαμηλά με τις βροχάδες…
Σκιάχτηκα λίγο από την αγριάδα της σκοτεινιάς και με ψιλόβροχο στα τζάμια, έμεινα ώσπου να φέξει στο αυτοκίνητο με γεμάτο όπλο… Χάραμα πήρα τον ανήφορο και στο μεγάλο ισάδι έλυσα τα σκυλιά. Περάσαμε δυο καλά σημεία με χορτάρι, κέδρα και κοντοπούρναρα, τόπο απλωμένο σε ανατολικό, λιαστό πλαϊνό, μέρος που σχεδόν πάντα βγάζαμε πουλιά, όμως τίποτα. Κουρασμένος και απογοητευμένος από την τετράωρη έρευνα, κάθισα αγναντεύοντας από ψηλά την ανταριασμένη θάλασσα.
Πήρα τα πάνω μου μόλις θυμήθηκα τα λόγια του Στράτου. Εμπειρίες παρμένες στα χρόνια που “σπούδαζε” τις αρχόντισσες, κλέβοντας κάθε φορά και μια λεπτομέρεια από τις συνήθειές τους.
“Άμα ο καιρός από βραδύς δίνει νερά, τα πουλιά αφήνουν τα γυμνά, φτερακίζουν χαμηλότερα και πιάνουν τα ντυμένα, στους αριάδες”, έλεγε.
Δευτέρα και Τρίτη είχαν πέσει τουλούμια εκεί, οπότε κίνησα για χαμηλά στο Χαρακωτό.
Η γερακίνα που ανεμόπαιζε με ένα κοράκι μου τράβηξαν την προσοχή κι έχασα το πρώτο σινιάλο του μπίπερ. Ο λάγαρος δεν περίμενε να ακούσει δεύτερο και πετάχτηκε από τα ριζά του κέδρου. Ξωπίσω με σβέρκο βούρτσα ο μεγάλος, στο κατόπι από μακριά οι δυό μικρότεροι. Δεν πρόλαβα να σηκώσω τουφέκι. Μια τον είδα και μια τον έχασα με σάλτα ανάμεσα σε χόρτα και βράχια. Έχασα όμως και τα σκυλιά για κάνα μισάωρο και είναι αλήθεια πως ψιλοχέστηκα από ανησυχία. Τέτοιες στιγμές στα γκρέμια, λέμε, ας τα ξαναβρώ κι ας μην υπάρχουν πέρδικες…
Όμως κι αυτές εκεί ήταν. Ακριβώς εκεί που έλεγε ο Στράτος. Στα πρώτα ανοίγματα τα σκυλιά κόλλησαν, ανέβασαν μουσούδια και πήραν μυρωδιές.
Οκτώ σηκώθηκαν, και λίγο μετά τα καμάρια μου έφερναν ένα κότσο και μια λυγερή. Τράβηξα τις μοναντεριές, τις χάιδεψα, έδεσα το ζακέτο στην μέση και πήρα πορεία επιστροφής. Στον δρόμο για το αυτοκίνητο είχα την αίσθηση πως κάπου κοντά βρισκόταν και ο Στράτος…
