Μόνο όποιος αναμετρήθηκε με τον εαυτό του και με τη φύση γνωρίζει τη “μαγεία” αυτού του κυνηγίου. Μόνο όποιος έφτασε στα όριά του υποκλίνεται στο μεγαλείο της φύσης. Μόνο όποιος άκουσε το κακάρισμά της ξέρει, ότι ο ήχος αυτός δεν πρέπει ποτέ να λείπει από τα βουνά μας. Κάπου εκεί, πάνω σ’ ένα γύρισμα, κοντά στα απόκρημνα βράχια, μέσα σε μια σάρα, σε ένα “φρύδι”, στο πουθενά, βρίσκεται ένα κοπάδι πέρδικες. Τί σημασία έχει αν είναι Τσούκαρ ή Γκρέκα; Ο δρόμος για να τις συναντήσουμε είναι ένας: Τα άγρια και δύσβατα βουνά…
Μια κουκίδα ο κυνηγός στην απεραντοσύνη, κινείται με έναν και μοναδικό σκοπό. Να συναντήσει πέρδικες. Πόσο εύκολο όμως είναι αυτό; Πόσο εύκολο είναι το πρωί να κοιτάξεις μπροστά σου και να αντικρίσεις έναν τεράστιο ορεινό όγκο και να είσαι σε θέση να πάρεις την απόφαση, από πού θα ξεκινήσεις, ποια διαδρομή θα ακολουθήσεις και ποια σημεία θα επιλέξεις να πας, προκειμένου να έχεις πιθανότητες να συναντηθείς με τις πέρδικες;
Σήμερα οι δασικοί δρόμοι έχουν κάνει τα πράγματα ευκολότερα. Τα αυτοκίνητα με διπλά διαφορικά (4×4), μπορούν να μας μεταφέρουν σε σημεία που παλαιότερα η προσέγγισή τους γινόταν μόνο με πολύωρη πεζοπορία. Οι ορεινές αγροτικές δραστηριότητες λόγω δυσκολίας και εγκατάλειψης της υπαίθρου περιορίστηκαν, οι πέρδικες αναγκαστικά – για λόγους εξεύρεσης τροφής – μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές. Παράλληλα όμως μειώθηκε σημαντικά και ο αριθμός των περδικοκυνηγών.
Το κυνήγι της πεδινής πέρδικας απαγορεύτηκε πριν χρόνια. Οι αρμόδιοι τότε έκριναν, ότι το κυνήγι αποτελούσε σημαντική αιτία μείωσης των πληθυσμών της. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, οι πληθυσμοί της δεν έχουν ακόμα ανακάμψει και οι αρμόδιες υπηρεσίες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι φταίει το κυνήγι… Όπου υπάρχουν πλέον πεδινές, οφείλεται στις δράσεις των κυνηγετικών συλλόγων, οι οποίοι με μεγάλες προσπάθειες κάνουν έργα υποδομής προκειμένου να διατηρήσουν και να αυξήσουν τους πληθυσμούς της.
Στα νησιά, για τις «τσούκαρ», που είναι και ευκολότερες (σαν είδος) σε ότι αφορά την αναπαραγωγή, την εκτροφή και την επιβίωση μετά την απελευθέρωση, οι κυνηγετικοί σύλλογοι και οι Ομοσπονδίες έχουν δημιουργήσει τεράστιες υποδομές και κάθε χρόνο ξοδεύουν τεράστια ποσά για να εκθρέψουν, να απελευθερώσουν και να προστατεύσουν τις πέρδικες.
Η συνδρομή της Πολιτείας είναι 1-2 εκτροφεία που άλλοτε παράγουν άλλοτε όχι πέρδικες και επίσης το άλλο «ευεργέτημά της» είναι ένα σύστημα προστασίας που μεταφράζεται με τον χαρακτηρισμό «Καταφύγια Άγριας Ζωής», που τελικά το μόνο που δεν προσφέρουν είναι να εξυπηρετούν τους σκοπούς για τους οποίους δημιουργήθηκαν. Ουσιαστικά πρόκειται για ασκήσεις επί χάρτου, όπου κάποιος – κάποιοι υπάλληλοι με ένα μολύβι τραβούν μια γραμμή και χαρακτηρίζουν το μισό ενός νησιού σε «Καταφύγιο Άγριας Ζωής», χωρίς καν να γνωρίζουν αν στο κομμάτι αυτό υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να επιβιώσουν τα είδη που θέλουν να προστατέψουν.
Για την «γκρέκα» τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Η εκτροφή και αναπαραγωγή της δεν είναι εύκολη. Και πάλι, μόνο οι κυνηγοί μέσω των επιστημονικών συνεργατών τους, έχουν καταφέρει να αναπαράγουν και να εκθρέψουν πέρδικες «γκρέκα» σε περιορισμένο χώρο. Η πολιτεία από την πλευρά της, μέσω των αρμόδιων υπηρεσιών, αυτό που κάνει είναι να ανακαλύπτει σωρεία λόγων που δεν πρέπει να αναπτυχθούν αυτές οι πρωτοβουλίες περισσότερο. Η γνώριμη μέθοδος και αυτό που με ευκολία κάνουν οι αρμόδιες υπηρεσίες, είναι να εκδίδουν απαγορεύσεις, έχοντας την εντύπωση ότι έτσι θα λυθεί το κάθε πρόβλημα. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η κατάσταση με τις πέρδικες στην Ελλάδα.
Οι κρατικές υπηρεσίες πιστεύουν ότι οι απαγορεύσεις αποτελούν την σωτηρία του είδους. Οι αντικυνηγοί (οικολόγοι) πιστεύουν ότι αν δεν υπάρξουν χρηματοδοτούμενα προγράμματα και μελέτες, δεν πρόκειται να «σωθούν» οι πέρδικες και οι κυνηγοί είναι οι μόνοι που κάνουν ό,τι μπορούν για να συνεχίσουν να υπάρχουν στα βουνά, πληρώνοντας από την τσέπη τους και μάλιστα κάποιες φορές έρχονται ακόμη και σε εσωτερικές ρήξεις (ενδοσυλλογικά) για να το πετύχουν αυτό.
Οι γνήσιοι περδικοκυνηγοί είναι λίγοι. Δυστυχώς ο πολιτισμός και όλα τα σύγχρονα μέσα μας έκαναν πιο τεμπέληδες.
Ποιος να τρέχει πια στα κακοτράχαλα πετροβούνια να βρει τις πέρδικες… Ποιος να φτιάχνει κυνηγόσκυλα με προσόντα για να κυνηγήσουν πέρδικες… Ποιος στις 3 το μεσημέρι θα μοιράζεται το λιγοστό νερό του με τα σκυλιά του στο πουθενά, κάτω από έναν ουρανό και με +35°C ζέστη… Οι πιο πολλοί σήμερα, θεωρούν κυνήγι, το να πάρουν το 4×4, να πλησιάσουν όσο γίνεται στην κορυφή του βουνού και να προχωρήσουν καμιά ωρίτσα μήπως και βρουν καμιά πέρδικα. Κάποιοι άλλοι θα πιάσουν τους πρόποδες για να περιμένουν μήπως και «σηκώσουν» κάποιο κοπάδι αυτοί που προχωράνε όλη μέρα, να πάρει κανένα πουλί την κατηφόρα και να έρθει μπροστά τους μπας και ρίξουν καμία τουφεκιά για να πουν ότι είναι περδικοκυνηγοί…
Αναφέραμε το τι πιστεύουν, οι αρμόδιες για το κυνήγι, κρατικές υπηρεσίες, παρουσιάζουμε την κατάσταση με λίγα λόγια, για το τι γίνεται με τις πέρδικες. Αυτό που δεν είπαμε είναι, ποια είναι η δική μας υποχρέωση – εκτός των έργων που γίνονται από τα δικά μας χρήματα.
Υποχρέωσή μας είναι να σεβαστούμε τις πέρδικες, αλλά και αυτούς τους λίγους κυνηγούς που έχουν μείνει να τις κυνηγούν. Για να είναι κανείς περδικοκυνηγός, δεν χρειάζεται μόνο να έχει την ικανότητα να περπατάει πολλές ώρες σε δύσκολα εδάφη, κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες και να έχει τα σούπερ ντούπερ σκυλιά. Ο περδικοκυνηγός οφείλει να ξέρει πότε πρέπει να ξεκινάει και πότε πρέπει να σταματήσει. Είναι εκείνος που όταν και εφ’ όσον βρει το κοπάδι, θα πάρει τα πουλιά που πρέπει και θα αφήσει εκείνα που θα ξαναμεγαλώσουν το κοπάδι. Είναι εκείνος που όταν ο σκύλος θα του φέρει την πέρδικα θα νιώσει ολοκληρωμένος. Είναι εκείνος που θα κατεβάσει το τουφέκι ακόμα και όταν θεωρεί ότι είναι σίγουρη η επιτυχία του για να θαυμάσει την εξυπνάδα και τα χαρίσματα αυτού του πουλιού. Είναι εκείνος που μετά το τελείωμα του κυνηγίου θα νιώθει «γεμάτος» ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Είναι εκείνος που όταν κάθεται στο σπίτι του, θα του έρχονται οι εικόνες από τις φέρμες των σκυλιών του και το σήκωμα του κοπαδιού και θα νιώθει ευτυχισμένος. Ας αφήσουμε αυτούς τους λίγους «γνήσιους» περδικοκυνηγούς να χαρούν αυτό που κάνουν.
Για τους υπόλοιπους που σκοπός τους είναι το κρέας, η ποσότητα, η μαγκιά, η επίδειξη, υπάρχει ευκολότερος τρόπος. Πουλούν πέρδικες και μάλιστα φτηνά.
Μαγκιά δεν είναι να χτυπήσεις πέρδικες, ούτε να τις δείξεις. Μαγκιά είναι να ξέρεις ότι μπορείς να χτυπήσεις και να μην το κάνεις γιατί έτσι πρέπει. Δεν έχουν μείνει άλλοι για να προστατεύσουν ουσιαστικά τις πέρδικες, παρά μόνο οι κυνηγοί. Αυτό που δεν θέλουν να παραδεχτούν οι αρμόδιες υπηρεσίες, είναι ότι αν δεν υπήρχαν οι δράσεις και οι προσπάθειες των κυνηγών δεν θα υπήρχαν πλέον πέρδικες. Ποιοι άλλοι εκτρέφουν, απελευθερώνουν πέρδικες, πραγματοποιούν σπορές, φτιάχνουν κλωβούς προσαρμογής, κάνουν μελέτες, έργα υποδομής, προστατεύουν κ.λπ.; Αν υπάρχει κάποιος άλλος εκτός των κυνηγών να νοιάζεται για τις πέρδικες να μας το κάνουν γνωστό.
Βέβαια είναι δύσκολο να μας αναγνωρίσουν κάτι τέτοιο γιατί θα είναι σαν να παραδέχονται ότι δεν κάνουν τίποτα. Αν γίνονται κάποιες προσπάθειες και αυτές από τοπικά δασαρχεία, το κάνουν ορισμένοι υπηρεσιακοί υπάλληλοι από αγάπη, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να εξασφαλίσουν χρήματα για να συντηρήσουν τα εκτροφεία. Δεν είναι τυχαίο ότι όπου συμβαίνει αυτό, οι δασικές υπηρεσίες έχουν άριστη συνεργασία με τις κυνηγετικές οργανώσεις. Δεν ζητάμε ούτε αναγνώριση, ούτε χρήματα, ούτε τίποτα. Αυτό που ζητάμε είναι τουλάχιστον να μην στέκονται εμπόδιο σε αυτά που κάνουν οι κυνηγοί. Οι πέρδικες είναι ενδημικό είδος. Όλοι γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε για να τις προστατέψουμε. Ας κάνει ο καθένας από την πλευρά του το καλύτερο.
Το κυνήγι της πέρδικας πάντα θα είναι το λεβέντικο – παλικαρίσιο κυνήγι. Πάντα θα υπάρχει εκείνος που αξημέρωτα μαζί με τα σκυλιά του θα ανηφορίζει στο βουνό για να φτάσει ψηλά και να τις ακούσει να «το λένε». Εκείνος που θα φτάνει στην κάτω μεριά της ρεματιάς και μετά θα κοιτάξει πώς θα ανέβει στην επόμενη πλαγιά.
Όλοι θα ακούμε με θαυμασμό τις απίθανες περιγραφές των περδικοκυνηγών για το τι έκαναν τα σκυλιά τους, πώς τους ξεγέλασαν οι πέρδικες, τα παθήματά τους. Αυτά διαβάζουμε στις κυνηγετικές ιστορίες, αυτά μας έλεγαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας. Το κυνήγι της πέρδικας είναι συνυφασμένο με την ιστορία αυτού του τόπου. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, υπάρχουν πάμπολλες αναφορές, τραγούδια, ιστορίες κ.λπ.
