Στην Κωπαΐδα ήταν κανονισμένο να φτάσω μετά τις 9, ώστε να έχει σπάσει κάπως ο πάγος και ο υδράργυρος να ξεπεράσει το μηδέν. Μετά από ένα διήμερο μηδενικού σχεδόν ενδιαφέροντος στις μπεκάτσες, σχεδίασα κυνήγι για ορτύκια.
Κείμενο – Χάρης Αρχοντάκης
Περίπου ίδιες ημερομηνίες και πέρυσι είχαν κάνει επιδρομή στην αποξηραμένη λίμνη χιονιάς και παγετός. Και τότε, οι χαρισματικές χαμοπέρδικες έδειξαν εξαιρετικές αντοχές στις ακραίες καιρικές συνθήκες, επιβιώνοντας σε χώρους που συνήθως προτιμούν τσίχλες και κοτσύφια.
Οι φυσικοί φράχτες και ιδιαίτερα οι βατώνες που απλώνονται κατά μήκος των καναλιών έγιναν τα καταφύγια τους. Οι βατώνες συγκρατούν το χιόνι σχηματίζοντας οροφές, επιτρέποντας από κάτω στα πουλιά να κινούνται ελεύθερα στο έδαφος.
Τα χωράφια του Πελοπίδα, ενός γνωστού ντόπιου παραγωγού που πηγαίνει σε λαϊκές, ήταν ο τόπος που ξεκίνησα. Δύο χέρσα με ψιλή καλαμιά και στο βάθος καλαμποκιές με μουχρίτσα, απείραχτος φράχτης και κιτρινισμένα από τον παγετό τριφύλλια, ήταν ότι καταλληλότερο είχα βρει για έρευνα.
Η πρώτη φέρμα έγινε στην άκρη της γράνας, όμως δεν πρόλαβα. Το ορτύκι δεν δέχτηκε πίεση και με σύντομη πτήση διέφυγε καταλήγοντας στον φράχτη. Ίδια τακτική ακολούθησε και το δεύτερο. Αν μπλοκαριστεί στις άκρες του φράχτη οι πιθανότητες είναι υπέρ του κυνηγού γιατί το πουλί θα σηκωθεί, αν όμως πάει εκεί μετά από προηγούμενο ξεσήκωμα, ή μετά από άστοχη βολή, τότε μάλλον μάταια το ψάχνουμε.
Μέσα σε καλαμιές που σποριάζουν σαν κεχρί, και σε θερισμένες καλαμποκιές, που στη ρίζα τους διατηρούσαν φύλλα και στο χώμα σκόρπιους σπόρους, βρήκα και πήρα εύκολα τρία. Προτίμησαν αυτό το χωράφι γιατί τους εξασφάλιζε τροφή, κάλυψη και το έδαφος στέγνωνε γρήγορα.
Στην διάρκεια τριών ωρών που επέμεινα εκεί ορτύκι άλλο δεν βρέθηκε, με το ενδεχόμενο όμως του “ποτέ δεν ξέρεις” έψαξα και λίγα χαμηλά πράσινα τριφύλλια, με το αποτέλεσμα να με δικαιώνει.
Αρκετά μετά το μεσημέρι είχαν γίνει πέντε τα ορτύκια στο γιλέκο και οκτώ συνολικά αυτά που είχα σηκώσει.
Τα πρώτα πέντε βρέθηκαν σε δύο αντικριστές χωραφιές και από τα επόμενα, ένα που διέφυγε ήταν σε τριφύλλι και δύο στις άκρες φράχτη ίδιας καλλιέργειας. Αν υπάρχουν ντοπιάρικα ορτύκια τόσο στην Κωπαΐδα, όσο και σε οποιονδήποτε άλλο κάμπο, ξέρουν μόνο όσοι συνεχίζουν να τα ψάχνουν. Που όμως βρίσκονται και πόσα είναι δεν γνωρίζει κανείς. Γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις αποδεικνύεται πως μπορεί ο καθένας να κάνει χιλιόμετρα δίχως καμία συνάντηση και σε μία μόνο χωραφιά να βγάλει κάμποσα…
