Ορτύκια σε χέρσα και βαμβακιές στην Κωπαΐδα
Υπάρχουν ντοπιάρικα στην Κωπαΐδα…
Πού όμως βρίσκονται και πόσα μπορεί να είναι δεν γνωρίζει κανείς… Γιατί στις έρευνες αποδεικνύεται, πως μπορεί να κάνουμε χιλιόμετρα δίχως συνάντηση και σε μία-δύο μόνο χωραφιές να σηκώσουμε κάμποσα.
Στην Κωπαΐδα ήταν κανονισμένο να φτάσουμε “καθυστερημένοι”, ώστε να έχει αραιώσει η ομίχλη που λόγω άπνοιας διατηρούνταν πυκνή ώσπου να σηκωθεί ο ήλιος.
Άλλωστε κι όσοι έφτασαν νωρίτερα περίμεναν μέχρι να βελτιωθεί η ορατότητα… Κάμποση ακόμη ώρα μας πήρε ψάχνοντας να βρούμε θερισμένες καλαμποκιές που να είχαν μείνει ανέγγιχτες από φωτιά και βοσκή κοπαδιών. Οι πλέον κατάλληλες ήταν ήδη “νοικιασμένες”, με τα αυτοκίνητα των κυνηγαραίων να σταθμεύουν δίπλα τους…
Ακατάλληλες χωραφιές
Μπορεί σχεδόν ο μισός κάμπος να είχε ακόμη αθέριστα τα καλαμπόκια μέχρι και τις τελευταίες μέρες του περασμένου μήνα, ωστόσο διασχίζοντας αργά τη διαδρομή μέχρι Στροβίκι, από όσες “διαθέσιμες” θερισμένες είδαμε, υπήρχαν μόνο κοτσάνια.
Τα φύλλα είχαν φαγωθεί από αιγοπρόβατα, αγριάδες και μουχρίτσα είχαν καεί, και τα αγριόβλητα μόνα τους δεν πρόσφεραν καταφύγιο. Στο γυμνό έδαφος υπήρχαν μεν αρκετά σπόρια καλαμπόκι, αλλά το τελείως ακάλυπτο της έκτασης δεν θα μπορούσε ποτέ να προσελκύσει ορτύκια.
Αυτές οι χαρισματικές χαμοπέρδικες έδειξαν πόσο εξαιρετική νοημοσύνη διαθέτουν, παραμένοντας από τον Ιούλιο σε απροσπέλαστους χώρους με υψηλές, πράσινες καλλιέργειες. Από εδώ και πέρα όμως, που τα “μαχαίρια” μπήκαν σε καλαμπόκια και βαμβάκια και τα “κάστρα” έπεσαν, φυσικοί φράχτες και βατώνες που απλώνονται κατά μήκος των καναλιών θα γίνουν τα καταφύγια για όσα ντοπιάρικα ορτύκια απομείνουν.
Αρχική διαπίστωση, ήταν ότι τις προηγούμενες χρονιές περισσότερες καλαμποκιές είχαν απομείνει χωρίς να μπουν πρόβατα και αλέτρι, οι φράχτες δεν είχαν καεί στην έκταση που καταστράφηκαν φέτος και τέλος τα ορτύκια στα τέλη Οκτώβρη ήταν μάλλον περισσότερα.
Δυστυχώς η ώρα περνούσε και όσες περιοχές βλέπαμε ήταν φαινομενικά τουλάχιστον ακατάλληλες για έρευνα. Βέβαια κάποιο ορτύκι πάντα μπορεί να βρίσκεται ακόμη και στο πιο απίθανο σημείο, όμως το κυνήγι διεξάγεται πάντα βασισμένο στη λογική και την εμπειρία, οπότε προτιμούνται σύμφωνα με την εποχή χώροι που συγκεντρώνουν περισσότερες πιθανότητες.
Σε καλάμι “κεχρί” & βαμβακιές
Με άκαρπες τις πρώτες έρευνες, επόμενος προορισμός ήταν τα σιλό της Πέτρας. Εκεί καλαμποκιές δεν υπήρχαν, βρήκαμε όμως βαμβακιές και μεγάλες εκτάσεις με χέρσα τύπου καλαμιάς που σποριάζει όπως το κεχρί.
Αρχίσαμε να ψάχνουμε σχολαστικά πρώτα τις εγκαταλειμμένες βαμβακιές. Τυχαίνει μερικές φορές, είτε γιατί η τιμή είναι χαμηλή, είτε γιατί η παραγωγή είναι μικρή, τέτοιες καλλιέργειες να εγκαταλείπονται. Με μουχρίτσα, καλαμιές και ψηλά αγριόχορτα στο εσωτερικό τους, πολλές φορές στο παρελθόν μαγνήτιζαν τα ορτύκια.
Κατεβάσαμε τα σκυλιά βάζοντας “στόχο” δύο βαμβακιές που περιβάλλονταν από χέρσα με ψιλή καλαμιά, σταριές με αγριάδα, απείραχτο φράχτη από την μία πλευρά και αθέριστη καλαμποκιά από την άλλη.
Ήταν ότι καταλληλότερο είχαμε συναντήσει. Εκεί γύρω δεν είχαμε ανταμώσει κυνηγούς, κάποιες τουφεκιές όμως ακούστηκαν. Ο καιρός είχε ρίξει στον κάμπο μερικά κοπαδάκια φάσσες και πολλά περισσότερα καλημάνια. Η πρώτη φέρμα έγινε στην άκρη της σταριάς, όμως δεν προφτάσαμε.
Το ορτύκι δεν δέχτηκε πίεση περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα και με σύντομη πτήση διέφυγε στον φράχτη. Την ίδια τακτική ακολούθησε και το επόμενο που εντοπίστηκε στις καλαμιές. Αν μπλοκαριστεί στις άκρες του φράχτη, οι πιθανότητες είναι υπέρ του κυνηγού γιατί το πουλί θα σηκωθεί. Αν όμως πάει εκεί μετά από προηγούμενο ξεσήκωμα και πολύ χειρότερα μετά από άστοχη βολή, τότε χώνεται βαθιά και είναι μάταιος κόπος να το ψάχνουμε.
Ευχάριστη διαπίστωση για την εποχή
Κυρίως μέσα στις “άσπρες” καλαμιές (αυτές που σποριάζουν σαν κεχρί), αλλά και στα ξεραμένα τριφύλλια που βλάστιζαν στη ρίζα υπήρχαν κι άλλα και πήραμε με ευκολία τρία.
Προτίμησαν αυτό τον χώρο γιατί τους εξασφάλιζε τροφή, κάλυψη και το έδαφος στέγνωνε γρήγορα. Αντίθετα, στις ψηλές χωραφιές που σχηματίζονται από αγριοράδικα και αγκαθώνες πουλί δεν υπήρχε.
Στη διάρκεια δύο ωρών εκεί τριγύρω ορτύκι άλλο δεν βρέθηκε. Και τα πέντε όμως που σηκώσαμε ήταν ευχάριστη διαπίστωση για την εποχή.
Στα “κεντρικά” του κάµπου…
Προς τον Πλάτανο αφιερώσαμε τον υπόλοιπο χρόνο μας. Είναι ο μοναδικός μεγάλος πλάτανος στη μέση του κάμπου, κοντά στον δεύτερο ασφάλτινο δρόμο που οδηγεί Αλίαρτο και είναι τυχερός που ακόμη δεν κόπηκε… Πάλι ξεραμένες τριφυλλιές και φράχτες ήταν οι χώροι που ερευνήσαμε.
Με το ενδεχόμενο του “ποτέ δεν ξέρεις”, ψάξαμε και λίγα χαμηλά πράσινα τριφύλλια, χωρίς αποτέλεσμα. Άτυχη στιγμή η φέρμα του κούταβου που απομονωμένος από τα υπόλοιπα έστεκε μαρμαρωμένος για ώρα επάνω στο ορτύκι. Μόλις που προλάβαμε να το δούμε να σηκώνεται και να χώνεται πάλι σε φράχτη, διανύοντας μεγαλύτερη απόσταση από ότι συνήθως.
Κυνηγώντας με πολλά σκυλιά και στην προκειμένη περίπτωση με τέσσερα, δεν είναι εύκολο να τα παρακολουθείς όλα. Αρκετά μετά το μεσημέρι είχαν γίνει πέντε τα ορτύκια στο γιλέκο και οκτώ συνολικά αυτά που είχαμε σηκώσει.
Όσοι γνωρίζουν τις περιοχές που περιγράφω, ξέρουν ότι μεταξύ τους δεν είναι κοντινές.
Όλη αυτή η έκταση ερευνήθηκε για περίπου 5 ώρες αρκετά σχολαστικά. Τα πρώτα πέντε ορτύκια βρέθηκαν όλα γύρω από δύο αντικριστές χωραφιές και από τα επόμενα, ένα στο ξεραμένο τριφύλλι και δύο στις άκρες φράχτη της ίδιας καλλιέργειας.
