Μπεκάτσες «κληρονομιά» στα κουτάβια
Αριστούχα και μετεξεταστέα ξεχωρίζουν
Ανεκτίμητο όφελος από εκείνη την έξοδο ήταν συνολικά όλες οι εικόνες από μακρομύτες και κοκκινοπόδαρες που συναντήσαμε στον Τρικαλινό κυνηγότοπο, που ειδικά για τον κούταβο αποτελεί κληρονομιά για το μέλλον.
Τα χρώματα του δάσους γίνονται πάντα μαγευτικά στις αρχές Δεκέμβρη. Μεγάλα βουνά με δάση από έλατα, βελανιδιές και μικρά οροπέδια με φτέρες απλώνονταν τριγύρω. Σε τέτοιους δασωμένους και υγρούς τόπους βασιλεύουν οι μπεκάτσες και είναι τυχερός όποιος τις συναντά τώρα που ο καιρός “έφτιαξε”…
Κυνηγότοπος µε πολλές παγίδες
Ο κυνηγότοπος βρισκόταν σε ιδιαίτερα μεγάλα υψόμετρα και οι πολλές παγίδες που λόγω λάσπης παρουσίαζε η διαδρομή, ήταν αρχικά το μεγάλο πρόβλημα.
Οι ορεινοί χωματόδρομοι ήταν όλοι σε άθλια κατάσταση. Συνεχίσαμε στον μοναδικό που οδηγούσε στις κορυφές και τα ανώτερα όρια του δάσους, όμως λόγω της πυκνής ομίχλης αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω και να ξεκινήσουμε από χαμηλότερα σημεία, όπου η ορατότητα ήταν καλύτερη. Υπόψιν πως για να βρεθεί σημείο κατάλληλο για να κάνουμε αναστροφή προχωρήσαμε περίπου 3 ακόμη χιλιόμετρα. Η βροχή που είχε αρχίσει από το προηγούμενο βράδυ συνεχιζόταν ως ψιλόβροχο με διακοπές.
Μαζί μας τρία έμπειρα σκυλιά, ένα χρονιάρικο κουτάβι πολλά υποσχόμενο, και ξεκινώντας έρευνα θα ακολουθούσαμε πορεία ελαφρώς κατηφορική ως το πλάτωμα που άρχιζε το μικρό οροπέδιο.
Ξεκίνημα µε το δεξί
Από εκεί ξεκινήσαμε την ομορφότερη φετινή μας περιπέτεια, που παρά τις αντίξοες συνθήκες και την χαμηλή θερμοκρασία, το συγκεκριμένο κυνήγι έμελλε να χαρίσει μοναδικές εικόνες. Μέσα σε ρέμα τρεχούμενο και τριγύρω στρώμα από πεσμένα φύλλα, ο Vico ντόριασε πάνω στην μυρωδιά και ως ένα σημείο συνέχισε με κινήσεις γνώριμες… Η μπεκάτσα που πετάχτηκε με ορμή ανάμεσα από τα γυμνά κλαδιά δεν ξέφυγε από την δεύτερη τουφεκιά.
Δυστυχώς το πουλί έπεσε κοντά στη Νίνα, μία σεττερίνα που εκτός από άριστα προσόντα, έχει και το κουσούρι να μαδάει τα πουλιά πριν την επαναφορά, οπότε η μακρομύτα μας ήρθε “ξεβράκωτη”.
Παρακάτω τα σκυλιά κόλλησαν πάλι, γεννώντας προσδοκίες για την συνέχεια. Με τα μουσούδια κόντρα στον αέρα και συνεχόμενα πονταρίσματα, ακολουθούσαν μυρωδιές καλά κρυμμένες στα ψηλά χορτάρια του ξέφωτου.
Μπουλούκι από πέρδικες ήταν, που έκαναν φτερό επιτρέποντας μόνο να τις καμαρώσουμε από μακριά, αφού περιθώρια για βολή δεν άφησαν, παρά το επιτρεπόμενο της ημέρας. Συνεχίζαμε αναζητήσεις σε χαμηλότερο ρυθμό, αφού τα χρόνια λιγόστεψαν τις αντοχές για μεγάλες ανηφόρες, ωστόσο εντύπωση προκαλούσε ότι ενώ ξεκινήσαμε με το “δεξί”, στο επόμενο 4ωρο δεν είχαμε άλλη συνάντηση.
Καλύτερα βροχή παρά κοντοµάνικο
Υπήρχαν όμως πουλιά που δεν είχαμε δει ακόμα. Η συνέχεια αφορούσε ακόμη μία βελουδομάτα, τις αναθυμιάσεις της οποίας τα σκυλιά έπιασαν αμέσως.
Το πουλί αναζητώντας τροφή κάτω από τα πεσμένα φύλλα, είχε κάνει μεγάλες τριγύρω διαδρομές, κι όταν πρώτη η Νίνα έπιασε την πιο ζεστή και μπήκε ξωπίσω της, εκείνη δεν της άφησε περιθώρια για κοντινές επαφές… Σηκώθηκε με ταχύτητα και πέταξε προς την κατηφορική πλαγιά. Εγώ την είδα αλλά βρισκόμουν μακριά, ο Βασίλης που ήταν κοντά δεν είχε ορατότητα, και η μπεκάτσα είχε την τυχερή της μέρα.
Είχαμε ήδη ένα 5ωρο έρευνας κάτω από ψιλόβροχο και ευτυχώς τα ρούχα μάς κρατούσαν ακόμη στεγνούς. Οι συνθήκες δεν ήταν από τις καταλληλότερες, ωστόσο προκειμένου να είχαμε ξηρασία και θερμοκρασίες Νοεμβρίου, χίλιες φορές καλύτερα αυτές…. Εξάλλου είχαμε ήδη σηκώσει δύο πουλιά, και μας απέμενε μία ακόμη πλαγιά στα προσήλια που ίσως κρατούσε κι άλλες.
Δεν θυμάμαι πως απόκτησα αυτή την συνήθεια, όμως στις λιαστές πλαγιές πάνω από την Αμπελιά θέλω να ερευνώ όταν ο ήλιος ψηλώνει, ή όταν μεσημεριάζει σε μέρες με συννεφιά. Φτάνοντας εκεί τα μπίπερ άλλαξαν πάλι ήχο. Η τρίτη μπεκάτσα της ημέρας δεν άφησε τα σκυλιά να πλησιάσουν και σηκώθηκε αθόρυβα. Για μία τουφεκιά υπήρχε περιθώριο, όμως ήταν άστοχη.
Μία ακόμη βρισκόταν σε μικρή απόσταση, όμως μόνο να την δούμε μας επέτρεψε. Αναθαρρήσαμε με τις βελουδομάτες, “γυάλισε” και το το μάτι των σκύλων, μάνιασαν που λέμε. Ήταν φανερό πως στα προηγούμενα ψηλώματα, όπου κι αν συναντήσαμε μπεκάτσες κάπου κοντά υπήρχε νερό, στάσιμο σε βουρκά ή τρεχούμενο.
«Υποσχέσεις» από τον κούταβο
Συνεχίσαμε ψάχνοντας σε βαθύσκιωτο στένεμα, τόπο τελείως ανήλιαγο, με βρύα φυτρωμένα στα κλαδιά και έντονη τη μυρωδιά της υγρασίας, όπου ο κούταβος Bruno ανήσυχος και πεισματικά επίμονος, μας έδειχνε πως κάτι “έπιασε”. Ο Riva έμεινε κοντά του φερμαριστός, σε υποδειγματική συναίνεση. Η εξέλιξη θα έδειχνε αν πράγματι ο μικρός θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη του μεγάλου…
Δεν ξέρω αν τα μάτια του διαπερνούσαν εκείνη την πυκνούρα, η μύτη του όμως το κατάφερε. Δευτερόλεπτα πέρασαν αρκετά. Εγώ δέκα μέτρα πίσω από το κουτάβι κι εκείνο λίγες πιθαμές από το “άγνωστο”, ώσπου η μπεκάτσα πετάχτηκε.
Αφεντικό και σκυλί την είδαμε για χιλιοστά του δευτερολέπτου. Ήθελα την πρώτη του μικρού να την γκρεμίσω εγώ… Όνειρο το είχα δει από τότε που τον ετοίμαζα… Η θέση μας όμως δεν βόλευε… Ευτυχώς ο Βασίλης αντέδρασε ακαριαία και το 8άρι την βρήκε καλά. Χαρές, αγκαλιές και χάδια ατέλειωτα στη συνέχεια. Ήταν η πρώτη δική του από αρχή μέχρι τέλος και τα άξιζε… Επιστρέφοντας στη δασωμένη πλαγιά που αρχικά ξεκινήσαμε, πάλι στο τρεχούμενο μικρό αυλάκι, τα σκυλιά επικεντρώθηκαν σε έρευνα και γρήγορα ο ήχος από τα “βαρελάκια” έδινε το σήμα. Δυό μπεκάτσες σηκώθηκαν ταυτόχρονα, και προφανώς χωρίς να μας αντιληφθούν ήρθαν πάνω μας…
Τυχεροί σε εκείνο το κυνήγι
Σταθήκαμε τυχεροί σε εκείνο το κυνήγι. Όχι τόσο γιατί πήραμε στο χέρι τρεις μπεκάτσες, ούτε επειδή σηκώσαμε συνολικά έξι, αριθμό που παρόμοιο φέτος είδα μόνο στις 7 Νοέμβρη σε τόπους της ορεινής Ναυπακτίας.
Ανεκτίμητο όφελος ήταν συνολικά όλες οι εικόνες από μακρομύτες και κοκκινοπόδαρες που συναντήσαμε στον Τρικαλινό κυνηγότοπο, που ειδικά για τον κούταβο αποτελεί κληρονομιά για το μέλλον.
