Η έμπνευση για την συγγραφή αυτού του άρθρου προήλθε από ένα μπανάλ παλιό συζυγικό καβγαδάκι. Όπως κάθε βράδυ λοιπόν, η γυναίκα μου ήθελε να παρακολουθήσει για πολλοστή φορά ένα από τα επεισόδια της δημοφιλούς σειράς Sex and the City, η οποία επαναλαμβάνεται εδώ και χρόνια ξανά και ξανά.
Μια μέρα λοιπόν δεν άντεξα και της είπα «καλά δεν έχεις βαρεθεί να βλέπεις συνέχεια τα ίδια και τα ίδια;». Και εκείνη μου απάντησε όπως πάντα ετοιμόλογη… «Eσύ δεν έχεις βαρεθεί να πηγαίνεις συνέχεια για μπεκάτσες»; Και η δική μου η απάντηση όμως ήταν άμεση και αυθόρμητη… «Βεβαίως και όχι, γιατί κάθε συνάντηση με την μπεκάτσα είναι ένα νέο φίλμ. Αυτό το έργο δεν παίζει ποτέ σε επανάληψη».
Η σκέψη του κυνηγίου συνεχίζει να μας συντροφεύει εν αναμονή της επόμενης έναρξης. Ανατρέχουμε στην μνήμη μας και ξαναβλέπουμε τις συναντήσεις με τις μπεκάτσες που έχουμε ζήσει στο χθες και προσπαθώντας να φανταστούμε πως θα είναι αυτές του αύριο. Διότι η «κυρία μας», δηλαδή η μπεκάτσα, ξέρει πάντα πώς να μας εκπλήσσει, όπως το καινούριο φίλμ που δεν έχουμε ακόμα δει. Ένα πραγματικό φίλμ γυρισμένο στο δάσος, όπου πρωταγωνιστούν: εμείς, ο σκύλος μας και η απρόβλεπτη βασίλισσα!..
Τα όπλα κλεισμένα στις ντουλάπες, οι σκύλοι βγαίνουν μόνο για προπόνηση, περιμένοντας να περάσουν η άνοιξη και το καλοκαίρι, ήδη αναπολώντας στα διαλείμματα της κουραστικής καθημερινότητας την καταχνιά του φθινοπώρου, όταν για κάποιες ώρες, για κάποιες μέρες, θα νιώσουμε ελεύθεροι κυνηγώντας συγκινήσεις.. Όταν όπως κάθε χρόνο θα πάμε στα δάση να την αναζητήσουμε.
Οι εικόνες από τα περασμένα κυνήγια έρχονται στο μυαλό μας σαν ένα φίλμ. Ήταν χειμώνας στο δάσος. Επιτέλους. Το μπίπερ του σκύλου μας χτυπάει. Τον βρίσκουμε στη φέρμα. Πλησιάζουμε για να τον “σερβίρουμε” όπως πρέπει. Πολλές φορές προσπαθούμε να δούμε την μπεκάτσα στο έδαφος, παρακολουθώντας τις ανεπαίσθητες κινήσεις του σκύλου, την κατεύθυνση του ρύγχους του, το ποντάρισμά του: διαπραγμάτευση σε εξέλιξη. Αλλά χρειάζεται τύχη και εμπειρία για να εντοπίσεις την μπεκάτσα, η οποία αποτελεί τον ορισμό του καμουφλαρίσματος, μεταξύ των νεκρών φύλλων, των πουρναριών ή των βάτων.
Αρκετές φορές στο παρελθόν αυτές οι προσπάθειες εντοπισμού, μας έκαναν να αιφνιδιαστούμε μπροστά στα απρόβλεπτα ξεπετάγματα της μπεκάτσας. Πολύ καλύτερα, αλλά αυτό μαθαίνεται μόνο με την εμπειρία, αν παραμείνουμε συγκεντρωμένοι, έχοντας το μεγαλύτερο δυνατό οπτικό πεδίο, το οποίο μας υπαγορεύεται από την στάση του σκύλου. Έτοιμοι για το ξεπέταγμα, για την φευγαλέα στιγμή μεταξύ απογειώσεων και απρόβλεπτων ελιγμών. Μόνο η μπεκάτσα ξέρει να ερμηνεύει τις οδούς διαφυγής που το πυκνό δάσος της παραχωρεί. Μερικές φορές η τουφεκιά θα είναι εύκολη, τις περισσότερες θα είναι μπηχτή, σε μια σκιά σε μια οπτασία, σε ένα κομματάκι ουρανού και φωτός.
Πόσες φορές τη χάνουμε για να γυρίσουμε έπειτα πεισματωδώς να την ξαναψάξουμε στις πιθανές δεύτερες θέσεις της, ζητώντας από τον εαυτό μας (και κυρίως από τους σκύλους μας) να σκεφτούμε όπως θα σκεφτόταν η μπεκάτσα. Έτσι ήταν στο παρελθόν, έτσι θα είναι και στο μέλλον. Το κυνήγι της μπεκάτσας, είναι ένα φίλμ πάντα καινούριο, απρόβλεπτο…
Έδωσα στην γυναίκα μου να διαβάσει αυτές τις γραμμές και εκείνη μου έκανε το εξής σχόλιο: «Εσείς οι μπεκατσοκυνηγοί και ειδικά εσύ, είστε εντελώς τρελοί». Εγώ λοιπόν της απάντησα ότι η λατρεία αυτή για την μπεκάτσα υφίσταται εδώ και δύο αιώνες. Οι πρώτοι που έγραψαν ποτάμια μελανιών γι’ αυτήν ήταν οι Γάλλοι τον 18ο αιώνα. Τι είναι λοιπόν αυτό που μας κάνει να γυρίζουμε στο δάσος ξανά και ξανά αναζητώντας την συνάντηση με την βελουδομάτα; Γιατί δεν χορταίνουμε ποτέ; Γιατί είμαστε ακόρεστοι;
Καταρχήν πρέπει να πούμε ότι κυνηγός γεννιέσαι δεν γίνεσαι. Το κυνήγι υπάρχει στο DNA μας ως ένα συγκεκριμένο γονίδιο που σε άλλους εκφράζεται και είναι ενεργό και σε άλλους λόγω του εκφυλισμού των κυνηγετικών ενστίκτων παραμένει ανενεργό. Επιπλέον το κυνήγι είναι ένα είδος «ναρκωτικού». Η αδρεναλίνη και οι ενδορφίνες που εκλύονται στον εγκέφαλό μας την στιγμή της συνάντησης με την μπεκάτσα, μας κάνουν να αναζητούμε αυτήν την εμπειρία πάλι και πάλι και πάλι…
Δεν μπορούν να το καταλάβουν όλοι, αλλά όσοι το νιώθουν ξέρουν για τι πράγμα μιλάω. Είμαστε συνεπώς κατά κάποιο τρόπο εξαρτώμενοι από την μπεκάτσα, γιατί μας προσφέρει ανεπανάληπτες συγκινήσεις. Τι είναι όμως αυτό που κάνει κάθε συνάντηση μαζί της μοναδική; Καταρχήν είναι το περιβάλλον στο οποίο ζει. Το δάσος δεν είναι μονότονο σαν τον κάμπο ή σαν το καραφλό βουνό. Το δάσος έχει μυρωδιές, έχει χρώματα, δέντρα, θάμνους, χόρτα, έχει φύλλα, πλαγιές, ρέματα, ρυάκια… Δεν ξέρεις πού θα την πετύχεις. Μπορεί να είναι παντού και πουθενά. Δεν την ακούς ποτέ.
Το ξημέρωμα μπορεί να περάσουν 20 πουλιά από πάνω σου και στο δάσος να μην βρεις ούτε μία. Δεν ξέρεις από πού ακριβώς θα σηκωθεί και προς τα που θα πάει. Ακόμα και αν δεις που ξανακάθισε, δεν είναι σίγουρο ότι θα την ξανασηκώσεις. Δεν ξέρεις πόσο θα σε αφήσει να πλησιάσεις τη φέρμα. Όλα αυτά τα ερωτηματικά συνθέτουν την ακαταμάχητη γοητεία της. Είναι απρόβλεπτη και δεν μας αφήνει να βαρεθούμε ποτέ. Ακόμη και αν κυνηγάμε στο ίδιο μέρος χρόνια, καμία σκηνή, ακόμα και αν διαδραματίζεται στο ίδιο σημείο, δεν είναι ίδια με κάποια άλλη. Πάντα κάτι αλλάζει. Κάποιες φορές είναι ο καιρός, άλλες η στάση φέρμας του σκύλου, άλλες ακόμα η συμπεριφορά της μπεκάτσας. Το σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν είναι προβλέψιμο σαν να βλέπεις για εκατοστή φορά το ίδιο έργο.
Το κυνήγι δεν είναι μόνο τουφεκιές. Αρκετές φορές το κυνήγι είναι όνειρο, όπως στην περίπτωση της μπεκάτσας!
