Τα κοτσύφια είναι πουλιά του Χειμώνα, τα οποία αποδημώντας αφήνουν πίσω τους κάποια να ξεκαλοκαιριάσουν. Και φέτος έχουν μείνει πολλά πουλιά στα γιαννιώτικα κατατόπια, μιας και η κάλυψη, η ησυχία και η τροφή προσφέρουν τις συνθήκες για να κάνουν οικογένεια.
Πιο αθόρυβο και ντροπαλό τώρα, το κοτσύφι θα το δεις μόνο τη στιγμή που ξεπετάγεται από τούφα σε τούφα. Ούτε στις κερασιές, ούτε στα οπωροφόρα, ούτε σε άλλα εμφανή σημεία δεν αναζητά την τροφή του, αλλά γίνεται αθέατο και κινείται μακριά από αδιάκριτα βλέμματα.
Και παρόλο που κάποια από αυτά μπορεί να φωλιάζουν πλάι στον άνθρωπο, στις παρυφές των πόλεων ή ακόμη και σε πλατείες, τα περισσότερα κοτσύφια στα μέρη μας προτιμούν να γεννήσουν μέσα στα πηχτά και τα πουρνάρια. Ο κότσυφας μπορεί να γεννήσει δύο με τρεις φορές, επωάζοντας τα αυγά του για δώδεκα με δεκατέσσερις ημέρες. Μέσα στον Ιούλιο τα μικρά έχουν ξεπεταχτεί και η συμπαθητική φιγούρα των «ξεπουπουλιασμένων» νεαρών περιφέρεται στο δάσος και τις πηγές για νερό.
Αν εξαιρέσει κανείς τη «φλυαρία» του κατά την περίοδο του ζευγαρώματος, τον υπόλοιπο καιρό η φωνή του είναι «ακριβή», ενώ τις μέρες που διανύουμε τα κοτσύφια κελαηδούν μόνο τα απογεύματα. Κι απ’ όλη τη γκάμα των μουσικών τους δυνατοτήτων, ακούγονται μόνο οι κοφτοί – σύντομοι ήχοι και σε καμιά περίπτωση τα μακρόσυρτα μελωδικά τραγούδια του Χειμώνα, που συνοδεύουν το απόγευμα τον αργοπορημένο κυνηγό στην επιστροφή του…
Διαβάστε ακόμη:
Σπουργίτι του δάσους, η συντροφιά του κυνηγού…
