spot_img
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
spot_img
ΑρχικήΚυνήγιΦτερωτάΚάθε έναρξη είναι μέρα μοναδική - Αυγουστιάτικες νοσταλγικές αναμνήσεις

Κάθε έναρξη είναι μέρα μοναδική – Αυγουστιάτικες νοσταλγικές αναμνήσεις

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

Κάθε έναρξη είναι μέρα μοναδική – Αυγουστιάτικες νοσταλγικές αναμνήσεις

Είναι μεγάλη γιορτή η έναρξη και ο καθένας συμμετέχει όπως μπορεί. Μακριά ή κοντά, μόνος ή με παρέα σημασία έχει να καταφέρει να πάρει μέρος. Καλές οι αναμνήσεις, καλύτερα ακόμη τα χρόνια που πέρασαν, όμως οι συνθήκες ζωής άλλαξαν και πρέπει να πορευτούμε με τις προσταγές τους.

Συνηθισμένος στην μοναξιά, χρόνια τώρα είχα μάθει να παίρνω την αφεντιά μου και τα ζαγαράκια μου και να τραβώ εκεί που γαλήνευε η ψυχή μου, σε κυνηγότοπους που η γιορτή της έναρξης είχε άρωμα και χρώμα διαφορετικό, είχε διάρκεια, θηράματα, εκπλήξεις και συγκινήσεις. Έβρος, Ξάνθη και Κιλκίς ήταν οι βασικοί προορισμοί για τον Αύγουστο, Χαλκιδική, Καστοριά ή Φλώρινα οι αντίστοιχοι για τον Σεπτέμβρη. Ευλογημένοι κυνηγότοποι όλοι τους. Με απεραντοσύνη, αλλά δίχως “συγκάτοικους”, με ζέστη αλλά και με τρεχούμενα νερά, με κούραση αλλά και με σκιερά για ανάσες ξεκούρασης.

Πρώτα τα ορτύκια…

Τα ορτύκια μονοπωλούσαν σχεδόν το ενδιαφέρον μου ώσπου να ξεκινήσει η πέρδικα και να έρθουν οι πρώτες μπεκάτσες. Εξάλλου δεν γνώρισα ως τώρα κανένα που να φροντίζει ολοχρονίς 3-4 σκυλιά και τον Αύγουστο να “στήνεται” για τρυγόνια… Με μαγνητίζει ξεχωριστά αυτό το πουλί. Το θεωρώ ως το πολυτιμότερο θήραμα για τα κυνηγόσκυλα και βαρόμετρο για την μετέπειτα εξέλιξή τους. Αγαπώ όμως ιδιαίτερα την νοστιμιά του και πιστεύω πως σε γεύση είναι μακράν όλων των υπολοίπων.

Πολυτέλειες δεν αναζητούσα ακόμη και όταν το παραδάκι φούσκωνε το πορτοφόλι. Απαραίτητη προϋπόθεση το αυτοκίνητο που ήθελα πάντα να έχει χώρους για σκυλιά και συμπράγκαλα.

Η σκηνή απαραίτητη, όπως και τα φελιζολένια βαρέλια με τον πάγο που κρατούσε εβδομάδα, η μικρή φορητή γεννήτρια, η σπαστή ψησταριά, το πτυσσόμενο βαλιτσάκι με τα τραπεζοκαθίσματα, οι κρεμαστή ντουζιέρα, τα μπολάκια με βραστά κοτόπουλα και τους πολλούς κεφτέδες…

Μοναχός κι ονειροπόλος…

Άρχοντας αισθανόμουν σε εκείνες τις ερημιές και ζούσα το κυνήγι όπως ακριβώς το είχα ονειρευτεί. Τις νύχτες κοιτούσα τον ουρανό και “αγόραζα” οικόπεδο με αστέρια και την ημέρα διαφέντευα τον τόπο ώσπου έφτανε η ματιά μου. Δίπλα μου κολλητάρια και τα ζαγάρια μου. Δύο τρία συνήθως, τέσσερα σπανιότερα αν υπήρχε και κουτάβι “μαθητευόμενο”.

Ταϊσμένα, βουρτσισμένα από άγανα, μουχρίτσα και κολιτσίδες και ξαπλωμένα καταγής να ξεκουράζονται. Πρώτο μέλημα αυτά, τα υπόλοιπα όλα με την σειρά τους.

Οι προμήθειες σχολαστικά μελετημένες, σε βαθμό που ελάχιστες φορές μπήκα στην ανάγκη να πάω στο κοντινό χωριό για κάτι που μου έλειπε, πέρα από ψωμί και καρπούζι ανά τριήμερο. Τα είχα όλα και σε περίσσεμα, όμως και έτσι δεν το είχα σε τίποτα να μαζέψω το τσαντίρι μου και να πάω κάπου μακρύτερα.

Επαφές με τους ντόπιους…

Ο κόσμος να ερχόταν ανάποδα, εκείνο το δεκαήμερο της παραμονής ήταν δεδομένο. Υπήρξαν χρονιές που ορτύκια και τρυγόνια ήταν παντού και σε αφθονία. Άλλες πάλι υπήρχαν ελάχιστα γύρω μου και στα λίγα χιλιόμετρα παραπέρα περισσότερα, και μερικές που μπουρίνια και καταιγίδες δεν είχαν σταματημό.

Μας αγαπούσαν, αδιαφορούσαν, ή τουλάχιστον δεν μας έβλεπαν εχθρικά οι ντόπιοι αγρότες γιατί όλοι μας από όπου και αν περάσαμε ποτέ δεν απλώσαμε χέρι, και οι ζημιές που προκαλούσαμε στα τριφύλλια ήταν μηδενικές, αφού ελάχιστες είναι αυτές οι καλλιέργειες στα βορειότερα. Έρχονταν κάποια βράδια στον “καταυλισμό”για κουβέντα και αρκετοί μας έστελναν στα χωράφια τους που άκουγαν στο χάραμα ορτύκια.

Αυτά θυμάμαι και στενοχωριέμαι αφάνταστα για το πως μας κατάντησαν ο Πούτιν, ο πόλεμος, οι Ευρωπαίοι, οι δικοί μας κυβερνώντες, το ενεργειακό, οι ανατιμήσεις, ο πληθωρισμός…

Ακούω και τα όσα λέγονται για τις μελλοντικές οικονομικές “ενισχύσεις” και με ρότα το αβέβαιο μέλλον μαυρίζει η ψυχή μου. Τα όνειρα όμως και τα σχέδια δεν μπορεί να μας τα απαγορέψει κανείς, και για εμένα προσωπικά οι τελικές αποφάσεις σχεδόν πάρθηκαν.

Η επιλογή έγινε….

Έναρξη στον κάμπο της Καρδίτσας, για να ανταμώσουμε και με τους φίλους μας από Χάρμα και Ίσαρη, και έδρα ένα παλαιό ακατοίκητο αγροτόσπιτο σε χωριό κοντά στον Δομοκό. Σαν την καλαμιά στον κάμπο στέκει, απόμερο και αθέατο τριγυρισμένο από λεύκες και φτελιάδες. Πουλιά έχουμε βρει σε κάμποσα σημεία, με αυξομειώσεις βέβαια, εκτός από ένα τόπο που δεν άξιζε να ερευνήσουμε παραπάνω.

Οι μεγαλύτεροι αριθμοί ήταν κοντά σε καλλιέργειες όπου συνόρευαν θερισμένα στάρια με βαμβάκια ή καλαμπόκια, καθώς και σε χέρσα ή τριφύλλια που υπήρχαν κοντά σε τρεχούμενα κανάλια και αυλάκια. Υπολογίσαμε πως από 5-8 πουλιά πρέπει να μας αναλογούν…

Στα κοντινά προς τον κεντρικό δρόμο χωράφια συνήθως έψαχναν και άλλοι, λίγα όμως χιλιόμετρα παραπάνω χωματόδρομου, απαραίτητα και σκόνης, μας οδηγούσαν σε χωραφιές που δεν υπήρχε κανείς. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω ότι σε μια θερισμένη σταριά με πολύ τροφή να παραμένει στο έδαφος, θα πρέπει να σηκώσαμε περισσότερα από 12-15 ορτύκια.

Τα ξαναβρήκαμε εκεί και όταν πήγαμε για τελευταία φορά και οριστικά πλέον αποφασίσαμε από που θα κάνουμε αρχή. Από το χάραμα τα πουλιά ήταν σε ανοιχτά και ξερικά, ενώ λίγο πριν τις 9 εγκατέλειπαν χέρσα και σταριές και έμπαιναν βαθιά μέσα στην δροσιά και την ασφάλεια των πυκνών καλλιεργειών, όπως βαμβάκια, τριφύλλια και καλαμπόκια.

Σημαντική λεπτομέρεια επίσης ότι σηκώσαμε ορτύκια και τριγύρω από καλαμιές που στο έδαφος διατηρούσαν πράσινο χορτάρι. Αυτά ήταν τα μοναδικά σημεία που κρατούσαν πουλιά ακόμη και όταν η ζέστη γινόταν αφόρητη. Προς Σοφάδες τα ορτύκια ήταν περισσότερα. Αντίθετα προς Δομοκό είδαμε περισσότερα τρυγόνια.

Δεν είναι απλωμένα παντού, αλλά διατηρούν παρουσία σε επιλεγμένα σημεία

Το γενικότερο συμπέρασμα είναι πως ορτύκια υπάρχουν. Σε κάποια σημεία του κάμπου όμως η κατάσταση που επικρατεί είναι τέτοια που εύκολα κάποιος μπορεί να απογοητευτεί και να φύγει. Τέτοιες νεκρές εκτάσεις συναντήσαμε αρκετές, όμως λίγο παρακάτω βρίσκαμε είτε λίγα, είτε αρκετά. Καταλήγοντας λοιπόν θα έλεγα πως τα πουλιά δεν είναι απλωμένα παντού, αλλά διατηρούν παρουσία σε επιλεγμένα σημεία. Το που και πώς θα τα συναντήσουμε είναι προφανώς θέμα σκύλου, τύχης, εμπειρίας και επιμονής.

Είμαστε έτοιμοι λοιπόν και αφού σχεδιάσαμε και τον προορισμό, ελπίζουμε τίποτα να μην μας χαλάσει τα σχέδια αυτής της ξεχωριστής μέρας.

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Μάρτης: Μια φορά κι έναν καιρό…

Μάρτης: Μια φορά κι έναν καιρό... Ο Μάρτης μπαίνει και εκτός από τα χελιδόνια που δειλά - δειλά άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους ήρθε...
spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ