Οι χήνες δεν συμπεριφέρονται όπως τα παπιά και σπανίως τουφεκίζονται από τα ίδια καρτέρια. Δύσκολα όμως εγκαταλείπουν και πλούσιο χώρο τροφής, οπότε ο αποδοτικότερος τρόπος κυνηγιού τους είναι στη βοσκή. Σε κάμπο όμως με χιλιάδες στρέμματα ρύζια, καλαμπόκια, πλημμυρισμένα χωράφια, χέρσα και εκτάσεις με φυτρωμένα στάρια, ήταν σαν να ψάχναμε σταγόνα στον ωκεανό.
Του Χάρη Αρχοντάκη
Την Κυριακή ξεκινήσαμε με θερμοκρασία -3,5.
Σκόρπια παπιά και κοπάδια καλημάνια είδαμε αρκετά. Περνώντας το κανάλι είδαμε και τις χήνες. Ήταν καμιά 15αριά, σε απόσταση περίπου 300 μέτρων, μέσα στα ρυζοχώραφα.
Κάποια έκραξε, οι υπόλοιπες αμέσως την μιμήθηκαν και σε δευτερόλεπτα το κοπάδι με ανοιχτές φτερούγες έπαιρνε φόρα για απογείωση.
Στήσαμε δυο πρόχειρες φυλάχτρες, και με τα φώτα του τρακτέρ μια τρίτη στα καβάκια. Το βράδυ ξαστεριά και βοριάς που λυσσομανούσε. Στο καφενείο δεν βγάλαμε άχνα. Τσίρους λιαστούς τρώγαμε πίνοντας τσίπουρο, μα το μυαλό μας στα χηνάρια ήταν…
Έρχονται τα “μεταγωγικά”…
Ώρα 6 βρισκόμαστε στις κατσόλες. Ο Κλεάνθης στα καβάκια, ο Μήτσος μπροστά και εγώ πίσω στο κανάλι. Στο χάραμα πέρασαν καθάρια και σφυριχτάρια. Με το κρύο να τρυπά κόκαλα βλέπαμε κοπάδια καλημάνια και μπεκατσίνια, λίγο μετά όμως φάνηκαν κι αυτές. “Έρχονται τα μεταγωγικά”, φώναξε ο Μήτσος. Περνούσαν χαμηλά στα καβάκια και περιμέναμε να ακούσουμε τις τουφεκιές του Κλεάνθη. Μάταια… Έκανε επιτόπια πηδηματάκια για ζέσταμα, οι χήνες τον είδαν πρώτες και άλλαξαν κατεύθυνση… Παγωμένοι και απογοητευμένοι τις κοιτούσαμε να φεύγουν, ώσπου μισή ώρα μετά ακούστηκε το σφύριγμα προειδοποίηση πως ξαναγύρισαν.
Πέταγαν αργά, πλαναριστές και με διαρκές χαμήλωμα προς την χωραφιά με τα καλαμπόκια, όμως ξανάκαναν φτερό και σχηματίζοντας ημικύκλιο απομακρύνονταν. Αυτό έγινε τρεις φορές. Μέσα στη θερισμένη καλαμποκιά έβοσκε και ένα κοπάδι ήμερα γουρούνια και τρόμαζαν.
Προσευχές έκανα να κατέβουν και κάποια έπιασε. Πέντε πουλιά ξέκοψαν, γύρισαν και άρχισαν να κατεβαίνουν προς την μεριά μου, αλλά στάθηκαν άκρη, παραπάνω από 50 μέτρα. Οι υπόλοιπες τράβηξαν στο ρυζοχώραφο, όπου ο Κλεάνθης δεν τις άφησε να πατήσουν χώμα. Δυο δίπλωσαν αμέσως, και μια άντεξε πέφτοντας μακριά.
Βιαστικά τουφέκισα το αναστατωμένο κοπάδι που ερχόταν πάνω μου. ‘Έριξα στις πρώτες, δίχως να δω αυτές που πέρασαν δίπλα μου και πολύ χαμηλά. Πάλι καλά πήρα μια, ενώ δυο ακόμη που πήραν 3άρια σκάγια ήταν φανερό πως κρατήθηκαν δυνατές λόγω απόστασης.
Το κυνήγι μας εκεί είχε τελειώσει. Με τα χηνάρια στα χέρια είχαμε κάθε λόγο να νοιώθουμε ζεστή ψυχή και διάθεση. Μια ώρα ψάχναμε την χαμένη, και πάνω που λέγαμε να τα παρατήσουμε επειδή βουλιάζοντας στη λάσπη το περπάτημα ήταν βάσανο, αντί για μια βρήκαμε δυο. Η μια κοκαλωμένη με ανοιχτές φτερούγες και η άλλη ελαφρώς τραυματισμένη που τη δώσαμε του Σάββα για να ζήσει με τις δικές του βγάζοντας και την υποχρέωση για τα αυγά, και τα κοκόρια που μας είχε ταΐσει…
Κάποιες χρονιές στα περάσματα του Νοέμβρη βλέπουμε χηνάρια σε βαλτερά από Ημαθία προς Θεσσαλονίκη. Όμως πάνε περίπου 7-8 χρόνια από την τελευταία φορά που έπιασαν.
