Στις καλές εποχές, τότε που χρήμα και φάσσες συνυπήρχαν, οι ορθότερες επιλογές προορισμών οδηγούσαν σε κυνηγότοπους Ηπείρου, Γρεβενών, Ημαθίας, Σερρών και Δράμας. Κανείς δεν θα μπορούσε βέβαια να εγγυηθεί την επιτυχία, όμως εκεί τουλάχιστον δεν επικρατούσε ο γνωστός χαμός, με τον “κακό” γείτονα που θα μας χαλάει τα πουλιά.
κείμενο Χάρης Αρχοντάκης
Τα πολύ γνωστά και διάσημα μέρη δεν αποτελούν εγγύηση για σίγουρα περάσματα, ούτε βέβαια και για θετικό αποτέλεσμα. Χούνες, λαιμοί και ισάδια με παρατεταγμένους κυνηγούς και “γραμμή πυρός”, μπορεί να δώσουν κάποια πουλιά στους πολύ μπροστινούς, όμως μετά τα κοπάδια θα ανέβουν σε ύψος και ταχύτητα οπότε οι υπόλοιποι μόνο φωτογράφιση θα κάνουν. Δυο λοιπόν είναι τα κοινά “προβλήματα” στο κυνήγι της φάσσας. Το ένα έχει να κάνει με τον συνωστισμό κάποιων περιοχών ιδίως στα μπασίματα, και το άλλο με τις θερμοκρασίες, αφού σχεδόν παντού ξεκινάμε το χάραμα με τζάκετ και λίγες ώρες μετά ιδρώνουμε και με το φανελάκι.
Στις όχθες του Σπερχειού
Για ένα τέτοιο κυνήγι, παρέα με Βασίλη και Ηλία τραβήξαμε προς Ευρυτανία. Ένα διήμερο πάνω στις χούνες “Σιακαντά” και “Μαριόλου”, βλέπαμε τις φάσσες μόνο εξ αποστάσεως… Φεύγοντας, σταματήσαμε στην Μεσοποταμιά, δίπλα στις όχθες του Σπερχειού, για να φτιάξουμε καφέ και να κατουρήσουν τα σκυλιά.
“Τι είναι αυτά ρε κολίγα” ακούω τον Βασίλη να λέει και ταυτόχρονα να δείχνει με το χέρι του. Ένα τεράστιο κοπάδι φάσσες έκανε κύκλους πάνω από θερισμένες καλαμποκιές. Μείναμε δυό ώρες να τις παρακολουθούμε δίχως να τις ενοχλήσουμε, και πριν τις 4, όταν τα πουλιά έφυγαν, ανεβήκαμε στο απέναντι ύψωμα για να εκτιμήσουμε τον χώρο…
Μείναμε στην Μακρακώμη, και πριν να φέξει είχαμε φτιάξει φυλάχτρες, όμως μισή μέρα κράτησε εκεί το γλέντι… Όσο δηλαδή είμαστε μόνοι μας. Πέρασαν ένας τσοπάνης, τρία τρακτέρ, μερικά αγροτικά, κάποιοι μας είδαν, κάποιοι άκουσαν τις τουφεκιές και το μεσημέρι ο τόπος είχε γίνει πουτάνα από κυνηγούς, με τις φάσσες να ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους.
Ώσπου να τις πάρουν χαμπάρι, από κάθε γύρισμα του κοπαδιού κατεβάζαμε 1-2 πουλιά, όμως τα ίδια ξανάρχονταν μετά από μισή ώρα και αυτό έγινε τουλάχιστον δέκα φορές.
Ξεκινώντας για επιστροφή και με 19 φάσσες από τις ώρες που είμαστε μόνοι μας, είχαμε κάθε λόγο να είμαστε ικανοποιημένοι.
Μια εβδομάδα μετά στα καρτέρια της Ανάβρας μόνο 3 τουφεκιές έπεσαν από τον Ηλία και πήρε 2 πουλιά. Δεν είδαμε άλλα. Ατουφέκιστοι γυρίσαμε και από το Ελευθεροχώρι του Καλλίδρομου…
