Εξόρμηση για µπασιάρες και πιασμένες τσίχλες
Απόδραση στην Μαγνησία και την Βοιωτία
Οι τελευταίες μέρες του Οκτώβρη όπως και η πρώτη εβδομάδα του Νοέμβρη, θεωρούνται ιδανικές για το κυνήγι σε έναν τόπο που να συνδυάζει τα μπασιάρικα πουλιά και τα ήδη εγκατεστημένα.
Με το σκεπτικό αυτό που ανέφερα στον πρόλογο και το οποίο συνήθως είναι επιτυχημένο, καθώς τα μπασίματα είναι ακόμα σε εξέλιξη, αλλά και αρκετές τσίχλες έχουν εγκατασταθεί, γίνεται η επιλογή του κατάλληλου τόπου. Αυτού που προσφέρει τις εδαφικές και διατροφικές συνθήκες που είναι απαραίτητες για την εγκατάσταση των πουλιών, αν όχι την μόνιμη, τουλάχιστον την προσωρινή.
Στις Νηές τον εκπληκτικό βιότοπο
Το Σάββατο 29 Οκτώβρη βρέθηκα από το χάραμα στις Νηές της ανατολικής Μαγνησίας, το μεγάλο λιοστάσι που φθάνει μέχρι τη θάλασσα και το ζώνουν δύο χαμηλά βουνά, το Χλωμό και ο Κοκκινόβραχος.
Ο τόπος είναι πασίγνωστος τσιχλότοπος, που τις προηγούμενες δεκαετίες με τις “παχιές αγελάδες” γέμιζε από κυνηγούς, όχι από τους λίγους ντόπιους, αλλά από τους επισκέπτες των μεγάλων αστικών κέντρων της νότιας χώρας. Ένας τόπος που συγκέντρωνε ό,τι προσελκύει τις τσίχλες, δηλαδή τροφή και ασφάλεια, αφού το λιοστάσι περικλείεται, αλλά και διασχίζεται από λόγγο.
Είναι ακόμα ένας από τους καλύτερους τόπους για το καρτέρι στις “μαύρες” τσίχλες, καθώς τα πουλιά έρχονται στο επίπεδο τμήμα του ελαιώνα από την ανατολή, δίνοντας ευκαιρία για αξιόλογες καρπώσεις.
Οι “µαύρες” που σε κάνουν παραβάτη
Η πρώτη και η δεύτερη τσίχλα πέρασαν την ώρα που και τα μάτια του γερακιού δύσκολα την ανιχνεύουν. Δεν καθυστέρησαν όμως και οι επόμενες που ήταν απίστευτα πολλές για τα δεδομένα της εποχής, γιατί στο τέλος του Οκτώβρη τα 20 πολύ πρωινά πουλιά που είδα δεν είναι κάτι συνηθισμένο.
Παρά τον καλό αριθμό των πουλιών, οι τουφεκιές ήταν λίγες, λόγω της ώρας που εμφανίστηκαν οι τσίχλες, με τις μισές να είναι στο όριο ή και πριν το επιτρεπόμενο διάστημα, την μισή ώρα πριν την ανατολή του ήλιου.
Μετά τις “μαύρες” ακολούθησε ένα άγονο 35λεπτο μέχρι να φανεί η πρώτη τριάδα με ψηλωμένες μπασιάρες τσίχλες. Ακολούθησαν αρκετές τριάδες και τετράδες σε ύψος άβολο για τουφεκιά και μόνο τα ζευγάρια και οι μονές πετούσαν σε ύψος που η βολή να φέρνει αποτέλεσμα.
Η αξιοποίηση µε τη μπουλντόζα
Όταν έκοψε το μπάσιμο, γύρω στις 9:00’ (θερινή ώρα), αποφάσισα να κάνω περπατητό κυνήγι στο τμήμα του ελαιώνα που για δεκαετίες παραμένει αναλλοίωτο και ιδανικά λογκομένο. Κι αυτό γιατί ολόκληρη η έκταση του τεράστιου ελαιώνα ανήκει στην Μητρόπολη Δημητριάδος και μόνο καμιά δεκαριά ιδιοκτησίες του ενός ή των δύο στρεμμάτων υπάρχουν στην δυτική πλευρά του.
Έκπληκτος λοιπόν διαπίστωσα, ότι τα 2/3 του μεγάλου ελαιώνα έχουν ξελογκοθεί με την μπουλντόζα και εκτός από τα λιόδεντρα δεν υπάρχει ούτε ένας θάμνος, ούτε κεδράκια και παλιούρια που δημιουργούσαν οάσεις για τα πουλιά. Τώρα η απλωσιά των ματιών κάτω από τα λιόδεντρα φθάνει ακόμα και τα 300 μέτρα, καθώς τίποτα δεν στέκεται εμπόδιο.
Έτσι εξηγείται, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, ότι οι τριάδες των μπασιάρικων τσιχλών που έρχονταν από την ανατολή, μετά από λίγα λεπτά επέστρεφαν πίσω κόντρα στο ήλιο για να πιάσουν στο λογκομένο και απείραχτο τμήμα, το σχεδόν αδιάβατο όμως για καρτέρι και περπάτημα.
Από τα ανατολικά στα δυτικά
Στις 12:00’ και στην επικοινωνία με φίλους που κυνηγούσαν στο βορειο-δυτικό τμήμα της Βοιωτίας και είχαν πέσει σε μέρα με αρκετά καλό μπάσιμο, αποφάσισα να μετακινηθώ προς τα εκεί, όχι γιατί δεν είχα μείνει ικανοποιημένος από το πρωινό στις Νηές, αλλά γιατί δεν άντεχα να αντικρίσω και πάλι τον “πληγωμένο” τόπο, τον εκπληκτικό βιότοπο που περνάει και αυτός με τη σειρά του στην κυνηγετική ιστορία.
Και μακάρι να με διαψεύσει η συνέχεια και ο χρόνος να επουλώσει τις “πληγές”.
Το υποχρεωτικό απογευματινό του Σαββάτου στην Αράχοβα, και μιλώ για υποχρεωτικό, καθώς γεμίζει το μεγάλο άπραγο διάστημα από τη λήξη της ώρας του μπασίματος μέχρι να φανούν οι λιγοστές τσίχλες, που περνούν τόσο αργά, έτσι που να βαπτίζονται κι αυτές “μαύρες”. Και ακούγεται φυσιολογικό να πω ότι τέσσερα τουφέκια κράτησαν μία μόνο τσίχλα.
Αυτό βέβαια διόλου μας ανησύχησε γιατί γνωρίζαμε ότι μόνο όταν εγκατασταθούν μόνιμα τα πουλιά αποκτά νόημα το απογευματινό. Αυτό το διάστημα, το ενδιαφέρον εστιάζεται στις τσίχλες και τα λίγα κοπαδάκια με φάσσες που πάντοτε εμφανίζονται τις μέρες των μπασιμάτων.
Η ομορφιά του τόπου ξεπερνά την κάρπωση
Χάραξε μία εκπληκτική σε διαύγεια μέρα, χάρη στον βοριά που φυσούσε την προηγούμενη μέχρι να νυχτώσει, που έδινε τη δυνατότητα να περιηγηθούν τα μάτια από την ομορφιά του Παρνασσού στα ψηλά μέχρι τον ελαιώνα της Άμφισσας, μερικές εκατοντάδες μέτρα χαμηλότερα.
Και στα καρτέρια της Αράχοβας οι “μαύρες” τσίχλες δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητες, αλλά κι αυτές βαθειά “νυχτωμένες” όπως στις Νηές, σε βαθμό που να δυσκολεύουν τη τουφεκιά και στο επιτυχημένο αποτέλεσμα να χρειάζεσαι σκύλο επαναφοράς.
Το ευτύχημα για τον συγκεκριμένο τόπο, που έχει την ιδιομορφία της δύσκολης ανεύρεσης του βληθέντος θηράματος, ήταν η παντελής απουσία του βοριά το πρωινό της Κυριακής. Έτσι οι τσίχλες, κελαηδότσιχλες στην πλειονότητα, έρχονταν στρωτά και σε ύψος βολικό.
Κυνηγήσαμε με πολύ καλά αποτελέσματα μέχρι τις 09:30’ περίπου, με τη χειμερινή πλέον ώρα, με την επιτυχία να εξαντλείται μόνο στις κοινές τσίχλες και τα λίγα κοτσύφια, καθώς οι δενδρότσιχλες και το ένα κοπαδάκι με τις 25 φάσσες να περνούν ψηλά και μακριά από τα τουφέκια μας.
Στο τελείωμα της κυνηγετικής μέρας, απόλαυσα το ζεστό καφεδάκι καθισμένος στο πολυθρονάκι των φίλων που είχαν εγκατασταθεί για το 3ήμερο της αργίας και διέθεταν όλα τα κομφόρ. Και λουσμένος με τον πρωινό ήλιο άφησα τα μάτια μου να περιπλανηθούν στη απίστευτη ομορφιά του τοπίου, την ίδια ομορφιά που αντίκριζαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι από το μαντείο και τους ναούς των Δελφών.
