Στο κυνήγι της μπεκάτσας, μετά την αναζήτηση και την εύρεση του θηράματος, ο τρόπος προσέγγισης από το σκύλο είναι κεφαλαιώδους σημασίας και κρίνει κατά πολύ τη θετική ή την αρνητική έκβαση της όλης προσπάθειας.
Ποιος είναι όμως ο σωστός τρόπος προσέγγισης, ανεξάρτητα από τη φυλή του σκύλου; Από αυτή τη γενική ερώτηση γεννιούνται τα παρακάτω υποερωτήματα:
1) Στην έρευνα, όταν ο σκύλος αντιλαμβάνεται την αναθυμίαση της μπεκάτσας- πρέπει να σταματήσει και να περιμένει την άφιξη του κυνηγού ή να συνεχίσει την ενέργειά του μέχρι να φερμάρει την μπεκάτσα και να την κρατήσει περιμένοντας τον κυνηγό;
2) Μερικές μπεκάτσες περιμένουν το σκύλο, τον αφήνουν να τις φερμάρει και αμέσως μετά αρχίζουν να ποδαρώνουν, ώσπου να βρουν ένα λίγο ανοικτό χώρο από τον οποίο θα σηκωθούν. Σ’ αυτή την περίπτωση, ο σκύλος ποντάρει αμέσως μόνος του ή περιμένει την άφιξη του κυνηγού και μόνο όταν αυτός πλησιάσει ξαναβρίσκει τα ίχνη της μπεκάτσας;
3) Ποια είναι η ιδανική θέση του κυνηγού στη φέρμα του σκύλου;
4) Συνεπώς, σε συνάρτηση με την ιδανική θέση, όταν ο κυνηγός φτάνει στη φέρμα, ο σκύλος πρέπει να μετακινηθεί και να φερμάρει την μπεκάτσα από καλύτερη θέση για να διευκολύνει την τουφεκιά; Ή ο κυνηγός πρέπει να βρει τη καλύτερη θέση, ακόμα κι αν ρισκάρει να ξεσηκώσει την μπεκάτσα αν ο σκύλος δεν έχει υποδείξει σωστά τη θέση της ή το μέρος είναι πολύ πυκνό;
5) Συχνά συναντάμε μπεκάτσες τις οποίες ο σκύλος δεν καταφέρνει να φερμάρει διότι σηκώνονται μόνο με το άκουσμα του beeper ή του κουδουνιού ή από το θόρυβο των βημάτων. Πως πρέπει να συμπεριφερθεί ο σκύλος μ΄ αυτές τις μπεκάτσες; Εμείς μήπως πρέπει να τον απομακρύνουμε όταν βλέπουμε ότι δεν τα καταφέρνει;
Πριν αναλύσουμε τις παραπάνω συμπεριφορές, νομίζω ότι πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ο σκύλος σπεσιαλίστας, απλώς σου σερβίρει την μπεκάτσα σε χρυσό πιάτο και όλες αυτές οι αναλύσεις είναι περιττές. Υπάρχουν βέβαια και πουλιά τα οποία δε δέχονται με τίποτα, αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε παρακάτω.
Κατά την προσωπική μου άποψη, όταν ο σκύλος αντιληφθεί την αναθυμίαση της μπεκάτσας, πρέπει να τη πλησιάσει όσο περισσότερο γίνεται, χωρίς να περιμένει τον κυνηγό, ούτως ώστε στην μπεκάτσα να ενεργοποιηθεί το αντανακλαστικό της ακινησίας. Έτσι, τις περισσότερες φορές, η μπεκάτσα διστάζει να απομακρυνθεί με τα πόδια.
Σε γενικές γραμμές ο σκύλος δεν πρέπει να χάνει ποτέ το νήμα της αναθυμίασης. Συνεπώς, κατά τη γνώμη μου, όσο η μπεκάτσα περπατάει, ο σκύλος πρέπει να την ποντάρει χωρίς να περιμένει τον κυνηγό, ώστε να μη δώσει τη δυνατότητα στην μπεκάτσα να κερδίσει έδαφος το οποίο θα χρησιμοποιήσει για να σηκωθεί μακριά και αθόρυβα. Μόνο όταν η μπεκάτσα αισθανθεί το pressing, το στενό μαρκάρισμα του σκύλου μπορεί να δοκιμάσει τη λύση της ακινησίας, ευνοώντας τη φέρμα του σκύλου και εν συνεχεία την έλευση του κυνηγού. Όλα αυτά βέβαια στη θεωρία, διότι στη πράξη, ανάλογα με το σκύλο και κυρίως ανάλογα με τη μπεκάτσα, οι μεταβλητές είναι πολλές. Σε κάθε περίπτωση εδώ φαίνεται η ικανότητα του σκύλου να κρατάει την επαφή με την μπεκάτσα χωρίς να προκαλεί το ξεσήκωμα. Είναι μια λεπτή και εύθραυστη ισορροπία για τη διατήρηση της οποίας χρειάζεται ταλέντο και εμπειρία από πλευράς του σκύλου.
Όσον αφορά στην ιδανική θέση που πρέπει να λαμβάνει ο κυνηγός για να σερβίρει το σκύλο του όταν φερμάρει τη μπεκάτσα, αυτή έχει να κάνει κυρίως με την μορφολογία του εδάφους και το είδος της βλάστησης. Αλλά εξαρτάται και από το πόσο καλά γνωρίζουμε το σκύλο μας. Αν δηλαδή ξέρουμε ότι όταν φτάνουμε στη φέρμα ο σκύλος μας την έχει κοντά (1-5 μέτρα) τότε ξέρουμε πώς να κινηθούμε και σε τι απόσταση να περάσουμε ώστε να μην προκαλέσουμε ένα ακούσιο ξεσήκωμα. Αν πάλι γνωρίζουμε ότι ο σκύλος μας φερμάρει κατά προσέγγιση, δηλαδή ότι η μπεκάτσα μπορεί να βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή, τότε καλό είναι να μην κάνουμε «βόλτες».
μέσα στη περιοχή. Αν λοιπόν οι συνθήκες το επιτρέπουν, προτιμώ να παίρνω θέση απέναντι από το σκύλο έχοντας τη μπεκάτσα στη μέση. Όταν ο σκύλος έχει φερμάρει την μπεκάτσα και την έχει κοντά δεν πρέπει να ξανακινηθεί. Εγώ είμαι αυτός ο οποίος πρέπει να ψάξει την καλύτερη θέση. Είχα κάποτε μια σκύλα, η οποία όταν έφτανα στη φέρμα, έσπαγε, έκανε το γύρο πηγαίνοντας απέναντί μου, προκειμένου να κάνει την μπεκάτσα να σηκωθεί προς το μέρος μου ευνοώντας την τουφεκιά. Δεν έκανε ποτέ λάθος, οπότε ήταν μια συμπεριφορά η οποία υποδήλωνε ευφυΐα και γι’ αυτό την επικροτούσα. Διαφορετικά, αν κατά την άφιξή μας η διακοπή της φέρμας γίνεται από υπερβολική νευρικότητα και ανυπομονησία, τότε πρόκειται για μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά, η οποία συνήθως έχει πολύ αρνητικά αποτελέσματα και πιο συγκεκριμένα το πρόωρο ξεσήκωμα της μπεκάτσας πριν λάβουμε θέση.
Όσον αφορά τώρα στη συμπεριφορά του σκύλου μπροστά σε «ελαφριές» μπεκάτσες, θα πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι μιλάμε για εκείνες τις μπεκάτσες, τις οποίες ένα πραγματικό μπεκατσόσκυλο δεν καταφέρνει να μπλοκάρει. Διότι υπάρχουν κι εκείνες οι οποίες δεν μπλοκάρονται επειδή ο σκύλος είναι είτε βλάκας, είτε άπειρος. Μου έχει συμβεί, τη μια μέρα, με έναν άπειρο ή ανεπαρκή σκύλο η μπεκάτσα να μη «στέκεται» με τίποτα και την επόμενη μ’ ένα καλό μπεκατσόσκυλο να μπλοκάρεται χωρίς κανένα πρόβλημα.
Πάντως, ως επί το πλείστον, οι μπεκάτσες οι οποίες είχαν δυσάρεστες εμπειρίες από το ζευγάρι κυνηγός – σκύλος (ή ακόμα από παγάνες γουρουνοκυνηγών ή λαθροθηρών στο καρτέρι) τείνουν να μην τις επαναλάβουν. Φεύγουν αθόρυβα πολύ πριν φτάσει ο σκύλος και πρόκειται για συμπεριφορές πιο συχνές εκεί όπου υπάρχει κυνηγετική πίεση. Το πραγματικό μπεκατσόσκυλο, αυτές τις μπεκάτσες τις κυνηγάει μανιωδώς. Το αποτέλεσμα βέβαια, έχει να κάνει σ’ αυτή την περίπτωση, περισσότερο με την πονηριά της μπεκάτσας, παρά με την ικανότητα του σκύλου. Συνεπώς, επιμένω και ελπίζω σ’ ένα λάθος της βασίλισσας.
Σε κάθε περίπτωση προτιμώ το άτομο το οποίο είναι σε θέση να μου επιβεβαιώνει την παρουσία ενός «φαντάσματος» στο δάσος που δεν θέλει να εμφανιστεί ποτέ μπροστά μας. Είναι αυτές οι μπεκάτσες οι οποίες κάνουν τον σκύλο σπεσιαλίστα. Κάποτε, όταν η κυνηγετική πίεση ήταν μικρότερη, τις βρίσκαμε προς το τέλος της κυνηγετικής περιόδου. Σήμερα αυτή τη συμπεριφορά τη συναντάς ήδη σε κάποιες νεόφερτες. Εγώ δεν κάνω πίσω ποτέ όταν βρίσκω τέτοιες μπεκάτσες, αντιθέτως είναι ακριβώς αυτές οι οποίες μένουν χαραγμένες στη μνήμη και που συνδέονται με τις εξαιρετικές ενέργειες του σκύλου.
Είναι σ’ αυτά τα πλαίσια όπου φαίνεται ο χαρακτήρας και η ικανότητα του ατόμου και όχι με τις «μπεκατσούλες», οι οποίες κάθονται ήσυχες ήσυχες. Μ’ αυτές σχεδόν όλοι οι σκύλοι είναι φαινόμενα. Με τις απλησίαστες χρειάζεται διαπραγμάτευση, κυρίως από πλευράς του μπεκατσόσκυλου το οποίο πρέπει να εφαρμόσει στο πεδίο της μάχης όλες εκείνες τις στρατηγικές που θα οδηγήσουν, αν μη τι άλλο, στην οπτική επαφή. Και εμείς όμως πρέπει να είμαστε στο ύψος των καταστάσεων, διότι και η δική μας εμπειρία χρειάζεται και θα μας καθοδηγήσει στο πως θα κινηθούμε. Το να ξέρουμε να αυτοσχεδιάζουμε είναι σημαντικότατο για να καταφέρουμε να κλείσουμε μια δύσκολη κυνηγετική πράξη.
Δεν υπάρχουν εγχειρίδια για να συμβουλευτούμε, κάθε βασίλισσα είναι μια αυτοτελής ιστορία, κάθε βελουδομάτα είναι διαφορετική από όλες τις άλλες.
