Το “ο σκύλος φερμάρει μόνο “κρέας”, είναι μια έκφραση που δεν μου αρέσει και τόσο πολύ, διότι απομυθοποιεί κατά κάποιο τρόπο το θήραμα. Παρ’ όλα αυτά αποδίδει καλά το νόημα, δηλαδή το ότι ο σκύλος φερμάρει μόνο την αναθυμίαση που αναδύει απευθείας το σώμα του θηράματος και όχι τη μυρωδιά που αφήνει πίσω του φεύγοντας. Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι η φέρμα στη ζεστή θέση, δεν έχει καμία σχέση με τη λευκή φέρμα, η οποία γίνεται σε θέσεις όπου δεν υπάρχει και δεν υπήρχε ποτέ πουλί.
Η αναγωγή μπορεί να γίνει σε όλα τα κυνήγια με σκύλο φέρμας, αλλά στο κυνήγι της μπεκάτσας έχει ιδιαίτερη σημασία. Και σε αυτό το θέμα δεν υπάρχουν θέσφατα. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να ερμηνεύει το κυνήγι, μέσα στα όρια της ηθικής και νομικής ορθότητας, κατά το δοκούν. Από κει και πέρα θα εκφράσω τις προσωπικές μου απόψεις επί του θέματος. Θα ξεκινήσω λέγοντας προκαταβολικά ότι προτιμώ τους σκύλους, οι οποίοι υπό προϋποθέσεις φερμάρουν και τη ζεστή θέση. Βέβαια δεν μιλάω για μια φέρμα επίμονη και παρατεταμένη, αλλά για 2-3 μπιπ, ίσα-ίσα δηλαδή να καταλάβω ότι κάτι τρέχει, ότι υπήρχε μια μπεκάτσα πριν λίγο εκεί.
Αυτό φυσικά προϋποθέτει 3 πράγματα: 1ον ότι ο σκύλος μου έχει αποκτήσει την απαραίτητη εμπειρία, 2ον ότι διαθέτει εκείνη τη “λεπτότητα” στην όσφρηση, η οποία του επιτρέπει να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ της παρουσίας του θηράματος και της πρόσφατης αποχώρησής του. Φυσικά δεν είναι δυνατόν να απαιτούμε από έναν νεαρό και άπειρο σκύλο να φερμάρει μόνο την παρουσία του θηράματος.
Ειδικά μετά τις πρώτες επαφές με τις μπεκάτσες και ίσως τα πρώτα ξεσηκώματα, οι νεαροί σκύλοι γίνονται ιδιαίτερα επιφυλακτικοί και σταματούν μόλις αντιληφθούν την παραμικρή αναθυμίαση. Αυτό βέβαια είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να ξεπεράσουν σιγά σιγά, αποκτώντας εμπειρία και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, διότι διαφορετικά ουέ και αλίμονο. Σε καμία περίπτωση δεν μου αρέσει να “τρέχω” κάθε λίγο και λιγάκι σε φέρμες, οι οποίες δεν οδηγούν στο θήραμα αλλά στη μυρωδιά ή και στην κουτσουλιά που άφησε πίσω του. Και 3ον εμπιστοσύνη εκ μέρους μας προς τον σκύλο μας, διότι είναι σημαντικό κάθε φορά που ακούμε το μπίπερ να χτυπάει ή το κουδούνι να σταματάει, έστω και για λίγο, να είμαστε σίγουροι πως ο σκύλος φέρμαρε, ή μια μπεκάτσα η οποία δεν δέχτηκε, ή μια ζεστή θέση.
Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει σε αυτό το σημείο “τι προσφέρει πραγματικά η φέρμα στη ζεστή θέση”;
Κατά τη γνώμη μου η φέρμα στη ζεστή θέση, αφενός μεν με προειδοποιεί, ότι εκεί γύρω υπάρχει μια μπεκάτσα και αφετέρου μου δίνει τη δυνατότητα να αποφασίσω πως θα κινηθώ στη συνέχεια. Επίσης μου δίνει την ευκαιρία να καταλάβω, αν έχω να κάνω με μπεκάτσες ανήσυχες, οι οποίες φεύγουν πριν φτάσει ο σκύλος και που διαφορετικά δεν θα είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ την παρουσία τους. Με την κατάλληλη στρατηγική και με την ικανότητα του σκύλου μας, ίσως να καταφέρουμε να τις μπλοκάρουμε στην επόμενη θέση τους. Ένας σκύλος έμπειρος ο οποίος φερμάρει μόνο όταν το θήραμα είναι παρόν, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον προηγούμενο, αντιθέτως, αυτός ο σκύλος οδηγεί τον ιδιοκτήτη του από μπεκάτσα σε μπεκάτσα χωρίς περιστροφές και προκαταρκτικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνεται αν κάπου υπήρξε μια ζεστή θέση. Απλά δεν τη μαρκάρει με την φέρμα του. Μπορεί να κουνήσει λίγο την ουρά του και να βάλει λίγο τη μύτη του κάτω, να καθυστερήσει λίγο σε εκείνο το σημείο, αλλά μέχρι εκεί. Σίγουρα αυτό κάθε άλλο παρά ελάττωμα αποτελεί. Eπειδή όμως αυτές τις συμπεριφορές, ιδίως αν έχουμε να κάνουμε με σκύλους ανοιχτής έρευνας, τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε, θεωρώ ότι είναι καλύτερο να έχουμε έναν σκύλο ο οποίος μας βάζει στο παιχνίδι, μας κάνει κοινωνούς της έρευνάς του, μοιράζεται μαζί μας τις συγκινήσεις και τους προβληματισμούς του και τέλος μας δίνει τη δυνατότητα να ανεβάζουμε στροφές και να νιώθουμε ότι συμμετέχουμε και εμείς στην αναζήτηση της βελουδόματας.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός ένα σκύλος, ο οποίος συμπεριφέρεται στον εντοπισμό μιας ζεστής θέσης όπως ακριβώς συμπεριφέρεται μπροστά στην μπεκάτσα. Φερμάρει δηλαδή σταθερά, ακλόνητα και παρατεταμένα με ένταση και καλή έκφραση. Κάτι τέτοιο μας αναγκάζει να τρέχουμε, να πηγαίνουμε να παίρνουμε θέση και να περιμένουμε το θήραμα να σηκωθεί, μέχρις ότου ο σκύλος να αποφασίσει να “σπάσει” και έτσι να διαπιστώσουμε ότι η μπεκάτσα λείπει. Ακόμα και αν “σπάει” μόλις φτάνουμε κοντά του είναι το ίδιο ενοχλητικό, διότι εμείς έχουμε ήδη κοπιάσει μέχρι να πάμε δίπλα του. Σε κάθε περίπτωση θα μου πείτε ότι καλύτερα είναι να έχουμε ένα σκύλο που φερμάρει υπέρ του δέοντος, παρά έναν σκύλο που φερμάρει λίγο ή καθόλου και πηγαίνει από “μπρόγκα” σε “μπρόγκα”. Προσωπικά δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο. Στο κυνήγι της μπεκάτσας χρειάζεται ακρίβεια τόσο από τον κυνηγό όσο και από τον σκύλο. Μόνο έτσι το αποτέλεσμα των κοινών προσπαθειών είναι ικανοποιητικό, αν ένας από τους δύο συνεργάτες είναι ανεπαρκής, η περιπέτεια στο δάσος γίνεται βασανιστική.
