Ανεπανάληπτη περδικοχρονιά στην Θεσσαλία – Πολλά τα κοπάδια που έμειναν πίσω
Στις 15 του Δεκέμβρη τελείωσε η κυνηγετική περίοδος της πέρδικας, μία εξαιρετική σεζόν που θα μείνει στη σκέψη μας ως η καλύτερη των τελευταίων ετών. Ως η καλύτερη ενός σερί από καλές χρονιές με πλούσιες συγκινήσεις.
Μία χρονιά χαρακτηρίζεται καλή, όχι από τις συναντήσεις που είχαμε στη διάρκειά της, ούτε απ’ τις καρπώσεις, ούτε από τις στιγμές που ζήσαμε.
Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικές παράμετροι, αλλά δεν αρκούν για το σημαντικό αυτό χαρακτηρισμό, ειδικά όταν πρόκειται για την πέρδικα.
Η µαγιά που έμεινε πίσω
Η καλή περδικοχρονιά χαρακτηρίζεται από τα πουλιά που αφήσαμε στη λήξη της. Από τη μαγιά που έμεινε δηλαδή.
Φέτος λοιπόν στα δύο κυνήγια των τίτλων τέλους, κατεβαίνοντας απ’ το βουνό αφήναμε πίσω μας κοπάδια των 8, των 10 των 12 πουλιών.
Όχι ένα κοπάδι, αλλά δύο και τρία. Κατεβήκαμε απ’ το βουνό ξέροντας ότι οι πέρδικες έχουν πολύ μεγάλη δυναμική, ξέροντας ότι θα αυγατήσουν στο έπακρο, όσο αντέχει ο κάθε τόπος να φιλοξενήσει. Εγώ έτσι χαρακτηρίζω την καλή χρονιά.
Τέτοια μαγιά, απ’ όσο φρόντισα να μάθω έμεινε σ’ όλες τις βουνοκορφές της Θεσσαλίας.
Τα πουλιά που χάσαμε
Την αμέσως επόμενη θέση των φετινών στιγμών καταλαμβάνουν τα πουλιά που χάσαμε. Εκείνα δηλαδή που είχαν την εξυπνάδα και τη μαεστρία να κοροϊδέψουν εμάς και τα σκυλιά μας.
Προσωπικά έχω να θυμάμαι εκείνες τις πέρδικες που πέταγαν προς τον ήλιο, ακόμα κι όταν χρειάστηκε να στρίψουν κατά την απογείωσή τους.
Θα θυμάμαι το “μάγκα” τον κώτσο που έβγαινε προκλητικά μπροστά μου, σχεδόν στο όριο του βεληνεκούς, και όταν σιγούρεψε το κοπάδι του έφυγε μεγαλοπρεπώς και επιδεκτικά πριν καν προλάβω να τον πιέσω.
Τέλος θυμάμαι και εκείνη την πέρδικα που με δίδαξε πως η πονηριά πληρώνεται. Κουρασμένος απ’ τα ανεβοκατεβάσματα είπα στους δύο φίλους μου:
– “Προχωρήστε παράλληλα, ένας ψηλότερα, ένας πιο χαμηλά κι εγώ θα πάρω το αμάξι να σας περιμένω στο τέλος για να κατεβείτε να φύγουμε,ώστε να μην ξανακάνουμε τη διαδρομή”.
Πράγματι με άκουσαν, ως πιο έμπειρο δήθεν, ενώ εγώ δεν άντεχα άλλο. Πάρκαρα, τους περίμενα και κατεβαίνοντας τα σκυλιά φερμάρουν ακριβώς πάνω απ΄ το δρόμο που ήμουνα.
Η πέρδικα βούτηξε ανάμεσα σε μένα και το παρκαρισμένο αμάξι, που κι αυτό βαρέθηκα να το βάλω στην άκρη του δρόμου. Έφυγε ατουφέκιστη, αλλά μου έδωσε ένα σημαντικό μάθημα. Όταν δεν μπορώ άλλο να τα παρατάω και να φεύγω, όχι να κάνω τον πονηρό.
Οι στιγμές
Η φετινή χρονιά είχε απ’ όλα. Κυρίως όμως είχε πολλή ζέστη. Έτσι είχαμε την ευκαιρία να κυνηγήσουμε πέρδικες ακόμα και μέσα στα δάση.
Κυρίως μέσα στα δάση, γιατί ψηλά ανέβηκαν πολύ αργά. Σε κάθε βουνό ήταν πάνω από δύο τρία κοπάδια και μέχρι τα μέσα Νοέμβρη από το πρωί βουτούσαν μέσα στα έλατα για δροσιά. Πολλές φορές σε απάτητα μέρη, αλλά πάντα έμενε ένα κοπαδάκι στην πέτρα.
Έτσι την ίδια μέρα μπορούσαμε να κυνηγήσουμε σε διαφορετικές συνθήκες. Μέχρι ν’ ανέβει ο ήλιος κυνηγούσαμε στην πέτρα και μετά μέσα στα έλατα. Εκεί τεστάραμε τις αντοχές μας και τις αντοχές των σκύλων. Μετά η κατάσταση θύμιζε μπεκατσοκυνήγι περισσότερο.
Στιγμές είναι και οι καρπώσεις, οι πετυχημένες τουφεκιές, τα ανεβάσματα των σκύλων.
Τέτοιες ζήσαμε αρκετές. Στιγμές είναι και οι συζητήσεις, οι διαφωνίες, οι πληροφορίες. Και από αυτές είχαμε αρκετές.
Παράπονο
Κυνηγάω αρκετά χρόνια πέρδικες και έχω ανέβει σε αμέτρητες βουνοκορφές. Ποτέ μα ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω βρει λαγό σε περδικοκυνήγι. Ούτε μία φορά.
Ίσως είμαι τόσο απορροφημένος που αγνοώ οτιδήποτε άλλο, ίσως και τα σκυλιά μου να εστιάζουν (και πολύ σωστά) μόνο στην πέρδικα. Όλοι, όσους γνωρίζω, συναντούν κάθε χρόνο λαγό και πολλές φορές τον πυροβολούν. Εγώ ποτέ στη ζωή μου. Αυτό είναι το παράπονό μου και δεν το εκφράζω για το θέμα της κάρπωσης. Κανένας απ’ όσους το έχω πει δεν με πιστεύει, οπότε θα ήθελα να μπορούσα να πω “είδα κι ένα λαγό εκεί που κυνηγούσα πέρδικες”.
Αρκούμαι όμως στις ανεπανάληπτες στιγμές που μου χαρίζουν τα ατόφια περδικοκυνήγια. Του χρόνου τώρα, να είμαστε δυνατοί, για να ξανανταμώσουμε στις βουνοκορφές!
