spot_img
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
spot_img
ΑρχικήΚυνήγιΦασσάδες άλλων εποχών...

Φασσάδες άλλων εποχών…

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

 

Φέτος, με όσα προλάβαμε να δούμε πριν την επιβολή καραντίνας, αποδείχθηκε πως η ερημιά που επικρατούσε σε «ένδοξους» φασσότοπους ξεπέρασε κάθε προηγούμενο!

 

Από το διάσελο αγναντεύαμε την μεγάλη χούνη στο 1500. Μια κολόνα καπνού, ισάδι από την άπνοια ανέβαινε στον ουρανό και δυο στημένες σκηνές μαρτυρούσαν πως άλλοι μας πρόλαβαν. Επόμενη επιλογή τα καρτέρια της Μικροκλεισούρας, κάτω από τα Οχυρά. Εκεί φτάσαμε πρώτοι, στήσαμε σκηνή, και απολαμβάνοντας καφέ στις πλαγιές του Φαλακρού, αφήσαμε ματιά και θύμηση να ταξιδέψουν σε εποχές αλησμόνητες για φασσάδες και φασσιά…

Αντάμωμα με θρύλους

Εκείνα τα χρόνια, στο κοινόβιο του Θεολόγη στην Αχλαδιά Νευροκοπίου, αντάμωνα με φασσάδες «θρύλους», όπως τους: Γιάννη Μπουραϊμη, Λάμπη Τσούρα, Γιώργο Σοφιανόπουλο, Γιώργο Κεραμιδά, Ταξιάρχη Μπαθρέλο, Φίλιππα Μακρίνα, Ντίνο Δούκα, τον Πέτρο Σχοινά μονίμως συντροφιά με την ασυναγώνιστη στην τουφεκιά γυναίκα του Άννα και αρκετούς ακόμη. Ξέρω πως για τους νεότερους κυνηγούς τούτα τα ονόματα δεν λένε τίποτα, για τους φασσάδες όμως με “διαπίστευση” αποτελούν ιστορία. Επέλεξα να αναφέρω μόνο όσους βρίσκονται ακόμη στην ζωή και το έκανα μήπως και κάποτε σας δοθεί ευκαιρία κάποιον να γνωρίσετε και να μάθετε πόσοι, που, και κυρίως πως, κυνηγούσαμε τότε τα φασσιά.

«Φασσάρχες» δια βοής…

Όλοι τούτοι ήταν οι αρχηγοί κάθε παρέας και τους λέγαμε φασσάρχες. Είχαν το γενικό πρόσταγμα για όλους κι όλα, και κατάφερναν να διατηρούν το «αξίωμα» επειδή όπου οδηγούσαν την ομάδα σχεδόν πάντα όλοι έφευγαν ευχαριστημένοι. Γράφω για φασσάδες που εξορμούσαν από νησιά, Ζάκυνθο, Κέρκυρα, Σαντορίνη, Σύρο, από Πελοπόννησο, Αττική και Στερεά και είτε με σκηνές ως τα τέλη Οκτώβρη, είτε με διαμορφωμένες τετρακίνητες ”κλούβες”, είτε σε νοικιασμένα δωμάτια, έφταναν και στα πλέον απομονωμένα μέρη, στην Αετομηλίτσα, την Χρυσή, τα Μελισσόμαντρα, το Δοτσικό, την Φτεριάδα, το Κακολύρι, τον Καλόγηρο, το Μελτέκι και την Μαυροσπηλιά…

«Αλώνιζαν» από Ήπειρο μέχρι Θράκη και από Χαλκιδική ως την Ευρυτανία. Ακόμη και σήμερα το ενοίκιο για διαμονή ενός μήνα σε σπίτι με δυό τρία κρεβάτια, σόμπα, ξύλα και βασικά τεντζερέδια, δεν ξεπερνά τα 150 ευρώ. Ούτε κινητά υπήρχαν τα χρόνια που τους πρωτογνώρισα, ούτε Gps και Internet. Σαν τους τσοπάνηδες οδηγούσε ο καθένας το μικρό του «κοπάδι» στον φασσότοπο που ήθελε, και η αλήθεια είναι πως σπάνια έπεφταν έξω. Μεγαλύτερος ο μπάρμπα Φίλιππας που στα 87!!! συνεχίζει απτόητος να τις κυνηγά, και μικρότερος ο Μάρκος που παρά τα συνεχή χειρουργεία στα πόδια φτιάχνει ακόμα φυλάχτρες… Ανταγωνιστές αισθανόμασταν μεταξύ μας, ο λόγος όμως όλων είχε πάντα μπέσα. «Σφίγγα» ήταν όταν ξεκινούσαν για τον φασσότοπο, και «τάφος» για το διάστημα που κυνηγούσαν, αλλά μετά, όταν ήδη είχαν κάνει το «κομμάτι τους», μιλούσαν με λεπτομέρειες και ακρίβεια για τον τόπο. Οκτώβρη με Δεκέμβρη κρατούσε αυτό το αλισβερίσι των επαφών, μετά χανόμαστε και σπάνια κανείς μάθαινε νέα για τους άλλους.

Αν μας έλεγαν για κάποια κοπάδια που βρήκαν, ξέραμε πως δεν έπρεπε να πάμε στον ίδιο καμένο τόπο. Μας έλεγαν για Δοτσικό, τα ψάχναμε σε Σαμαρίνα, Δίλοφο, Αγία Παρασκευή. Ακούγαμε για Πέρασμα, τα αναζητούσαμε σε Μάρμαρα, Κεραίες, Τσομπανόβρυση. Κάπως έτσι πήγαινε τότε το τροπάριο. Τώρα πλέον τα «κλιμάκια» αυτά σχεδόν διαλύθηκαν ή συγκροτούνται περιστασιακά.

«Τουφεκιές» με πληκτρολόγια…

Σήμερα, δίχως πλέον την πολυτέλεια της έγκυρης πληροφόρησης απέμεινε ως λύση για πολλούς να την ψάχνουν από αναρτήσεις διαδικτύου. Εκεί λοιπόν να δείτε ονειροπαρμένους ψευτοφασσάδες… Όσοι δεν είσαστε του υπολογιστή, αξίζει πράγματι να καθίσετε λίγες ώρες μπροστά σε κάποιον και να δείτε «τα φρούτα που ωριμάζουν στην οθόνη του»… Αυτοί που έχουν ξεφύγει τελείως ξεκινάνε από την έναρξη του Αυγούστου τα κατορθώματά τους. Τότε θα δείτε πως στο Στόμιο της Λάρισας, στον κάμπο της Καβάλας, στα παρόχθια του Έβρου και στους ορυζώνες της Μεσσηνίας, παίρνουν τόσες φάσσες, όσες δεν είναι όλες μαζί οι ντοπιάρες που γεννοβόλησαν στην Ελλάδα. Μιλάμε δηλαδή για χοντρό παραμύθι, που τελικά μάλλον και οι ίδιοι δεν το πιστεύουν. Από τα μπασίματα βέβαια και μετά, η παραπληροφόρηση γίνεται τακτικότατη. Εκτός κι αν δεν ξέρουν να μετράνε και τα 20 πουλιά τα λένε 100, ή δεν έτυχε να δουν ποτέ περιοχές που πράγματι κρατάνε φασσιά.

Σε τέτοια μέρη μένεις καθηλωμένος στο καρεκλάκι από χάραμα μέχρι σούρουπο, γιατί τα πουλιά αιφνιδιάζουν, και δοξάζεις τον Ύψιστο αν βάλεις στην πουλιάστρα 8-10, γιατί θα είσαι από τους καλύτερους. Θυμάμαι πως κανείς παλιός δεν ήθελε μπουλούκια. Οι επιτυχίες γίνονταν σε μονά και διπλά πουλιά. Τα απογευματινά καρτέρια ήταν που έδιναν μεγαλύτερα νούμερα, αφού τα φασσιά επέστρεφαν με αργές ταχύτητες και συνήθως σε ανηφορικές πτήσεις.

Κοπάδια πολλά μπήκαν και φέτος στην πατρίδα μεταφέροντας χιλιάδες πουλιά, όμως μόνο στα ορεινά της Κοζάνης, σε σημεία «κλειδιά» του Γράμμου και σε φασσότοπους των Γρεβενών «φάνηκαν» περισσότερο μέχρι αρχές Νοέμβρη. Ήρθαν και σε Ξάνθη, Τρίκαλα, Καστοριά, Ημαθία, όμως δεν ήταν πολλά, και το κυριότερο δεν έμειναν…

Αυτά, για τους παραμυθατζήδες που παίρνουν από 10 στην έναρξη και από 15-20 τη μέρα στα μπασίματα… Ήμαρτον «κυνηγαράδες του πληκτρολόγιου», για φάσσες μιλάμε, όχι για σαρδέλες…

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Φάσσες: οι χαμηλές τους κούρνιες στο πουρνάρι…

Στα σύνορα του δέντρου με το πουρνάρι, υπάρχουν κάποια καταπληκτικά καρτέρια για τις φάσσες την εποχή που διανύουμε και μέχρι τη λήξη του κυνηγιού...
spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ