Από τη μέρα που ενταχθήκαμε στην Ε.Ε. και ιδιαίτερα μετά την είσοδo στη ζώνη του ευρώ, ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες/εντολές των λοιπών ευρωπαίων.
“H πολιτική μας είναι πλήρως εναρμονισμένη με αυτή των Βρυξελλών”, δηλώνουν κάθε λίγο οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, δικαιολογώντας έτσι τις αποφάσεις τους.
“Kλάνουν αυτοί, χεζόμαστε εμείς”, συνήθιζε να λέει ο παππούς από το χωριό με τη μόρφωση της β΄ελληνικού, αλλά με τη σοφία ακαδημαϊκού. Είναι άλλωστε αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι η μίμηση σε ό,τι πρεσβεύουν οι ευρωπαίοι, είτε αυτό μας οφελεί ή μας βλάπτει, επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και της κοινωνικής έκφρασης. Ακόμα και στην περίοδο της πανδημίας, το όποιο περιοριστικό μέτρο πήραμε σαν χώρα, είχε σχεδιαστεί και εφαρμοστεί πρώτα στις βορειο-ευρωπαϊκές χώρες.
Τι συνέβη λοιπόν με το κυνήγι, που ενώ επιτρέπεται σε όλες τις χώρες της Ε.Ε, απαγορεύτηκε στην Ελλάδα με την «έξυπνη» δικαιολογία της απαγόρευσης μετακίνησης; Γιατί δεν ίσχυσε και σε αυτή τη περίπτωση ταύτιση με τις ευρωπαϊκές τακτικές; Σηκώσαμε αίφνης ανάστημα και ακολουθούμε το δικό μας δρόμο, που κρίθηκε ότι αρμόζει στην ελληνική πραγματικότητα και τη ρωμέϊκη ιδιοσυγκρασία;
Προφανώς και δεν είναι αυτή η αιτία, για την οποία χάθηκε για φέτος το κυνήγι… Η περικοπή της κυνηγετικής δραστηριότητας στη χώρα μας, είναι η μοναδική εξαίρεση από τους ευρωπαϊκούς κανόνες που θεσπίστηκαν, επιτυχώς ή ανεπιτυχώς, και τους τηρούμε για να ξεπεραστεί η πανδημία. Θα αναρωτηθείτε εύλογα το γιατί, ποιοι λόγοι που επέβαλαν την αναιτιολόγητη απαγόρευση.
Η απάντηση κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Μία άποψη με πολλούς υποστηρικτές είναι, ότι χρήζει πιστοποίησης από νευρολόγο – ψυχίατρο, που θα ξεδιπλώσει τον «λαβύρινθο» των υποχθόνιων σκέψεων και στόχων που κυοφορούνται στους ιδεοληπτικούς εγκεφάλους. Στον αντίποδα βρίσκεται η άποψη, η πλέον ισχυρή, ότι οι εντεταλμένοι για τις αποφάσεις έχουν σώας τας φρένας και απλά θέτουν τις βάσεις για την εφαρμογή μακρόπνοων σχεδίων που αφορούν μεταξύ άλλων και το κυνήγι. Και όχι μόνο ερήμην των κυνηγών, αλλά αντίθετα ακυρώνοντας στη πράξη τη νομοθετημένη δραστηριότητά τους. Όποια όμως άποψη να υπερτερεί, είναι φανερό, ακόμα και για τον πλέον αφελή πολίτη/κυνηγό, ότι δεν αφήνει περιθώριο για αισιόδοξη προοπτική.
Το μέλλον του κυνηγίου θεωρείται αβέβαιο συνάδελφοι. Με την εκτίμηση ότι η αβεβαιότητα είναι όρος επιεικής.
