Στη θέα του κάπρου η Ήβη οπισθοχωρεί και το ζώο εμφανίζεται αστραπιαία μπρος στην ευθεία της κάννης μου που τον περιμένει… Δύο γρήγορες τουφεκιές σωριάζουν τον αγριόχοιρο κάτω, σε απόσταση μόλις δύο μέτρων από τη θέση μου…
H ομάδα έβαλε παγάνα ανάμεσα από τα ακριτικά χωριά Χαραυγή και Καστανή, κοντά στα σύνορα με την Αλβανία. Μία μεγάλη περιοχή που πλέον φιλοξενεί αρκετά αγριογούρουνα τα οποία μπαίνουν από την γειτονική χώρα, όπου ως γνωστόν το κυνήγι όλων των θηραμάτων έχει απαγορευθεί εδώ και μία τριετία. Το πλάνο στήθηκε, και το κυνήγι ξεκίνησε. Τα σκυλιά δεν άργησαν να βρούνε θήραμα και μέσα σε λίγη ώρα η καταδίωξη άρχισε για τα καλά. Πολλά από τα περάσματα ήταν αφύλαχτα, αφού τα λιγοστά μέλη της παρέας δεν ήταν επαρκή για να καλύψουν μεγαλύτερο αριθμό καρτεριών.
Το πρώτο στο καρτέρι
Μετά από περίπου δύο ώρες, και αφού οι παγανιέρηδες κατάφεραν μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα να κρατήσουν τα ζώα μέσα στον κλοιό, ένα αγριογούρουνο που το δίωκαν τρία σκυλιά, «πέφτει» από το καρτέρι του Γιώργου. Το κυνήγι όμως δεν σταματά εκεί, καθώς η Ήβη διώκει ένα άλλο αγριογούρουνο που καταφέρνει να διαφύγει ατουφέκιστο από τη γραμμή των καρτεριών. Τα μέλη της ομάδας συγκεντρώνονται στο σημείο του θηρευμένου αγριόχοιρου για να το βγάλουν μέσα από εκεί. Μία δουλειά κάθε άλλο παρά εύκολη, αφού απαιτήθηκαν δύο ώρες για να φτάσουν στον πλησιέστερο δρόμο. Αφού λύθηκαν τα διαδικαστικά, η προσπάθειά μου, ως αρχηγού, εστιάζεται στην παρακολούθηση της Ήβης καθώς την ακούω να χάνεται σιγά-σιγά καταδιώκοντας στα απέναντι βουνά. Ενημερώνω την ομάδα ότι θα πάω προς τα μέρη που κατευθύνθηκε η σκύλα, παρακολουθώντας την παράλληλα με το GPS. Μετά από μισή ώρα βγαίνω από τον λόγγο, παίρνω το αυτοκίνητο και μετακινούμαι περίπου 8 χιλιόμετρα προς τα εκεί που έχω το τελευταίο στίγμα της σκύλας.
Στη στάμπα ή χτυπημένη;
Φτάνοντας στην ίδια ευθεία, βάση του GPS, η Ήβη απέχει 800 μέτρα από τον δρόμο που βρίσκομαι και η ένδειξη δείχνει ότι βρίσκεται «καθηλωμένη». Πράγμα που στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει ότι ή σταμπάρει το γουρούνι ή ότι έχει καθηλωθεί από ένα χτύπημά του. Και αφού από εκεί που βρίσκομαι δεν είμαι σε θέση να ακούω φωνές στάμπας, το μυαλό μου πάει σ’ αυτό που όλοι οι κυνηγοί απευχόμαστε: Ένα χτύπημα στους σκύλους μας. Η ώρα έχει πάει 4 και πρέπει να βιαστώ. Ενημερώνω δύο από τα μέλη της ομάδας να έρθουν προς το μέρος μου, για βοήθεια. Ο τόπος εκεί δεν μου είναι τόσο γνωστός και ψάχνω να βρω την Ήβη… κατά προσέγγιση. Μπροστά μου έχω έναν πυκνό λόφο που πρέπει να ανεβώ κι από εκεί είναι πολύ πιθανόν να ακούσω την σκύλα, εφόσον, φυσικά, γαβγίζει. Και πράγματι, αυτό συμβαίνει 20 λεπτά αργότερα και η φωνή του σκυλιού μου «λέει» ότι βρίσκεται στην διαδικασία της στάμπας.
Ένιωσε την παρουσία μου
Επιλέγω μια σχετικά βατή διαδρομή και πλέον κινούμαι προς το σημείο από όπου έρχονται τα γαβγίσματα της Ήβης. Καθώς τα μέτρα μειώνονται οι κινήσεις μου πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές για να μην γίνω αντιληπτός από το ζώο. Φτάνοντας σε απόσταση 30 μέτρων η Ήβη νιώθει την παρουσία μου, καθώς κάνει τον κυκλικό της έλεγχο. Η χαρά που νιώθουν εκείνη την στιγμή τα σκυλιά δεν περιγράφεται και μπορούν να τη νιώσουν μόνο όσοι βιώνουν τέτοιες καταστάσεις. Το «κορίτσι» μου ήξερε ότι κάποια στιγμή θα φτάσω εκεί και με περίμενε.
Άμεσα παίρνει περισσότερο θάρρος και προσπαθεί με το βλέμμα της να μου δείξει το πού βρίσκεται γιατακιασμένο το γουρούνι. Το σημείο προς τα εκεί που κοιτά είναι πυκνό και δεν μπορώ να διακρίνω κάτι. Ο ιδρώτας που πέφτει στα μάτια και η κούραση μπορεί να με οδηγήσουν σε κάποιο λάθος χειρισμό αλλά η εμπειρία παίρνει τη δική της θέση εκείνη τα στιγμή. Ωστόσο, η αναπνοή δεν πρέπει να «κυλάει» ελεύθερα όσο πλησιάζεις στην στάμπα, καθώς μπορεί να γίνεις αντιληπτός από τον αγριόχοιρο και όλη η προσπάθεια να πάει στράφι. Αντιθέτως, πρέπει να διακόπτεται με παύσεις και η εκπνοή του αέρα να γίνεται από την μύτη και όχι από το στόμα, εκπέμποντας κατ’ αυτό το τρόπο μικρότερο κώνο οσμής.
Το μοιραίο λάθος
Η σκύλα παραμένει επιφυλακτική και γαβγίζει περιμετρικά του σημείου καθώς ξέρει ότι ακόμη και μία λανθασμένη κίνησή της προς το… θηρίο μπορεί να της κοστίζει την ζωή.
Στέκομαι εκεί περίπου δέκα λεπτά περιμένοντας μια ενδεχόμενη επίθεση του αγριόχοιρου στον σκύλο ώσπου τελικά…κάνει το λάθος! Η Ήβη ριψοκινδυνεύοντας να τον πιέσει πιο κοντά, τον αναγκάζει να εξαπολύσει επίθεση προς το σημείο όπου βρίσκομαι. Στη θέα του κάπρου η Ήβη οπισθοχωρεί και το ζώο εμφανίζεται αστραπιαία μπρος στην ευθεία της κάννης μου που τον περιμένει… Δύο γρήγορες τουφεκιές σωριάζουν το αγριογούρουνο κάτω, σε απόσταση μόλις δύο μέτρων από τη θέση μου.
Μόνο μικρού δείκτη δυσκολίας δεν είναι
Ας μη γελιέστε… Αν σήμερα το «τελείωμα» στη στάμπα φαντάζει ως ένα θέμα διαδικαστικού χαρακτήρα και μικρού δείκτη δυσκολίας λόγω της αλλόκοτης συμπεριφοράς της πλειονότητας των υβριδίων, όσοι ακόμα κυνηγούν άγριους πληθυσμούς μπορούν να κατανοήσουν απολύτως ότι αυτό δεν παύει να είναι ένα δύσκολο κατόρθωμα.
