Η βενζίνη κόστιζε κάτι λιγότερο από 40 λεπτά στις αρχές του 2000 που μπήκαμε στο ευρώ, απ’ ό,τι θυμάμαι. Δεν μιλάω για πιο παλιά, γιατί τότε είχαμε δραχμές, ας μη τα συγκρίνουμε.
Την δεκαετία του ’90 βάζαμε μια παρέα 2.500 δραχμές βενζίνη στο micra (λιγότερο δηλαδή από 8 ευρώ σημερινά) και βγάζαμε της εβδομάδας τα κυνήγια με μεγάλη άνεση. Κι από τη στιγμή που έφτανε στη ρεζέρβα, δυό – τρεις μέρες σε έβγαζε στα σίγουρα, άλλη τεχνολογία – αναπτήρα. Μπορεί τώρα να λένε ότι τα παλιά αυτοκίνητα έκαιγαν περισσότερο, αλλά ευτυχώς εκείνα τότε δεν το… γνώριζαν!
Όταν λέμε βέβαια κυνήγια της εβδομάδας, μιλάμε για πολύ, μα πάρα πολύ ψάξιμο σε βουνό και κάμπο, για φάσσα και παπί αντίστοιχα. Και φορτωμένο το κουτί με το σκυλί πίσω στην πατενταρισμένη σχάρα, σε λόγκους και λαγκάδια ολημερίς για μπεκάτσα.
Όταν έμπαινε στη ρεζέρβα πηγαίναμε κανένα κοντινό για πέστροφα στο ποτάμι, πάντα με το άγχος μήπως μας αφήσει κάπου στις ερημιές. Όχι ότι αμελούσαμε να βάλουμε βενζίνη, απλά μετρούσαμε τα ψιλά και δεν έβγαιναν τα άτιμα. Τόσα για τσιγάρα, τόσα στο καφενείο και τα υπόλοιπα φραγκοδίφραγκα. Θέλαμε βλέπετε και την «καλοπέρασή» μας, γι’ αυτό και ο βενζινάς έδειχνε την απαιτούμενη κατανόηση.
Τώρα η αλήθεια είναι ότι κάποιοι βρήκαν ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν με όλη αυτή την κατάσταση, ώστε οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Σε ότι αφορά το κυνήγι όμως, πρέπει να ξέρουν ότι δεν γνωρίζουμε μόνο από Meindl και GoreΤex. Και με παλιά παπούτσια και βρεγμένα πόδια και με λίγη βενζίνη, είχαμε μάθει να περνάμε μια χαρά…
Διαβάστε επίσης: Ρετρό: με ένα micra και ένα πόιντερ αγκαλιά…
