Δεκατέσσερα χρόνια ασχολούμαι με την μανιταροσυλλογή, διαβάζοντας και προσπαθώντας, να αποκρυπτογραφήσω τις πληροφορίες που πήρα, από τα βιβλία που διάβασα, από τις εικόνες που είδα…
Τι έμαθα αυτά τα χρόνια; Απαιτητικό το αντικείμενο. Μεγάλο, αν όχι τεράστιο το πεδίο δυνητικής γνώσης. Πάρα ταύτα, για εκείνους που το επιθυμούν είναι βέβαιο, ότι θα βρεθεί ο τρόπος να μάθουν. Οι πληροφορίες πλέον δεν είναι δύσκολα προσβάσιμες. Η σύγχρονη εποχή της τεχνολογίας κεφαλαιοποιεί τη διάθεση για γνώση, μέσω της εύκολα διαθέσιμης πληροφορίας.
Χρειάζεται βέβαια κάποιος να μάθει τα βασικά. Ποιά είναι αυτά; Μα φυσικά, ότι, όσο και να διαβάσεις για τα μανιτάρια, πάλι λίγα θα ξέρεις. Γιατί; Γιατί υπάρχουν περίπου 100.000 διαφορετικά είδη μανιταριών παγκοσμίως. Τα 50.000 περίπου από αυτά, είναι είδη μακρομυκήτων, δηλαδή μυκήτων που σε κάποιο στάδιο της ζωής τους παράγουν ευμεγέθη μανιτάρια, που είναι ορατά και με γυμνό μάτι. Από τα καταγεγραμμένα είδη, περίπου 2.000 θεωρούνται αξιόλογα εδώδιμα μανιτάρια.
Στην Ελλάδα υπάρχουν επίσημα καταγεγραμμένα περίπου 3.500 είδη, ενώ ανεπίσημα πάνω από 7.000. Από τα 3.500 είδη, τα εδώδιμα είναι περίπου 150 διαφορετικά είδη.
Όταν λοιπόν διαπιστώσει κάποιος, που ενδιαφέρεται να μάθει για τα άγρια μανιτάρια, το μέγεθος της πληροφορίας, τρομάζει, αποθαρρύνεται και πολλές φορές σταματάει πριν ακόμη ξεκινήσει.
Παραφράζοντας τον Κάλβο όμως θα γράψω «θέλει αρετή και τόλμη η μανιταρογνωσία». Το γεγονός άλλωστε του ότι μπορείς, όταν βρεθείς στη φύση και συναντήσεις κάποια μανιτάρια, να τα αναγνωρίσεις με ασφάλεια, είναι από μόνο του ένα κεφάλαιο, που σε κάνει να νιώθεις περήφανος, για τον χρόνο και τον κόπο που αφιέρωσες στο διάβασμα και στην προσπάθεια γνώσης. Η γνώση άλλωστε σε οποιοδήποτε αντικείμενο, αυτό το αίσθημα γεννά.
Για να ασχοληθείς λοιπόν με τα μανιτάρια και για να αισθάνεσαι ασφαλής με την συγκομιδή κάποιων από αυτών για κατανάλωση, χρειάζεται η βεβαιότητα της πιστοποίησης, αυτού του είδους που συνέλλεξες.
Γενικοί κανόνες για την αναγνώριση και την εδωδιμότητα, δυστυχώς δεν υπάρχουν. Δοξασίες που κυκλοφορούσαν παλαιότερα όπως, βρήκες βρακωμένο μανιτάρι φάτο (εννοώντας την ύπαρξη δαχτυλιδιού στο πόδι) και μή βρακωμένο μην το φας, είναι απλώς γενικεύσεις, που είναι, όπως έχει αποδειχθεί, επικίνδυνες και ανεδαφικές.
Το κάθε είδος μανιταριού, έχει τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά, που το ξεχωρίζουν από όλα τα υπόλοιπα και το κάνουν μοναδικό.
Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά είναι που πρέπει οι μανιταροσυλλέκτες να μάθουν, για το κάθε είδος μανιταριού που επιθυμούν να συλλέξουν και να είναι έτσι απόλυτα βέβαιοι, ότι κάθε φορά που το βάζουν στο καλάθι τους, αυτό δεν θα αποτελέσει κίνδυνο, για την οικογένειά τους ή τους φίλους τους, αλλά ένα εξαιρετικό έδεσμα που θα αφήσει υπέροχες γευστικές αναμνήσεις.
Από που ξεκινάμε λοιπόν;
Κάποιοι σοφά λένε, ότι όποιος ενδιαφέρεται για την μανιταροσυλλογή, πρέπει να ξεκινά από τα πλέον επικίνδυνα θανατηφόρα είδη που υπάρχουν.
Μα είναι τόσα πολλά αυτά που δεν μπορούν να καταναλωθούν, σε σχέση με αυτά που γνωρίζουμε ότι είναι εδώδιμα. Η αναλογία είναι περίπου 1/25. Ένα εδώδιμο για κάθε 25 περίπου που δεν τρώγονται. Μήπως θα ήταν πιο εύκολο να μάθουμε με σιγουριά, μόνο αυτά που καταναλώνονται; Φυσικά και αυτό είναι μία σωστή επιλογή. Απλώς είναι χρήσιμο να μάθουμε τα χαρακτηριστικά τουλάχιστον εκείνων των λίγων, πιο επικίνδυνων και θανατηφόρων που υπάρχουν, ώστε να τα αποφεύγουμε με βεβαιότητα, αφού κάποια από αυτά μοιάζουν, με κάποια από τα διμοφηλή εδώδιμα που μαζεύονται από παραδοσιακούς συλλέκτες.
Αυτό θα επιχειρήσουμε αρχικά να κάνουμε, ώστε σιγά-σιγά η μανιταροφοβία να δώσει την θέση της στην μανιταρογνωσία.
