Φθινοπωρινά χρώματα και μακρομύτες. Τέλη Νοέμβρη και η μπεκάτσα είναι στα καλύτερά της, με τις βροχούλες, την υγρασία και τον μαλακό καιρό να την έχει απλώσει σε κάθε τόπο, χωρίς τους περιορισμούς του χιονιού, του πάγου και της κακοκαιρίας.
Τούτες τις μέρες τις κυνηγήσαμε από το έλατο και την οξιά που συνορεύει με τα αλπικά, μέχρι το ντούσκο και τα χωράφια των κάμπων. Μπεκάτσες έχει παντού αυτό το διάστημα και μπορείς να τις βρεις με κάμποσο περπάτημα. Είναι το αθλητικό κυνήγι που προτιμούν οι μπεκατσοκυνηγοί, αυτό που φτιάχνει κυνηγούς και μπεκατσόσκυλα, αυτό που σμιλεύει το σώμα και οξύνει το μυαλό τους.
Τα πουλιά είναι σκορπισμένα και κάνουν συνεχείς μετακινήσεις, γι’ αυτό και στις τελευταίες εξόδους μας συναντάμε πολλά ζευγάρια. Το μόνο κακό με αυτά τα «σούρτα – φέρτα» είναι ότι δεν μπορείς να είσαι καθόλου σίγουρος αν σήμερα θα βρεις στον ίδιο τόπο, τις μπεκάτσες που σήκωσες χθες. Συνήθως όμως η νοτιαδούρα προκαλεί τέτοια αστάθεια, με αποτέλεσμα να μην μπορεί κάποιος να εκτιμήσει τα πρώτα αυτά μπασίματα που γίνονται στα πουρνάρια και το ντούσκο, τούτες τις τελευταίες μέρες του Νοέμβρη.
Δεν είναι εύκολο να αποτιμήσεις την εικόνα της μπεκάτσας τη στιγμή που έχει τόσο μεγάλη διασπορά και μετακινείται συνεχώς. Έτσι, ενώ τα πρώτα φετινά σημάδια της υπήρξαν αισιόδοξα, τώρα χρειάζεται υπομονή για να δούμε πώς θα εξελιχθεί η πορεία της, ενόψει και των δεύτερων μπασιμάτων που κατά κανόνα ξεκινούν την άλλη εβδομάδα. Και λέω κατά κανόνα, με την ελπίδα να συμφωνήσει και η μακρομύτα, γιατί αλλιώς θα πρόκειται για μια ακόμη φορά που η αρχόντισσα του δάσους ανατρέπει τους «κανόνες» μας…
Διαβάστε επίσης:
