Μόνο στα λόγια λογίζεται περδικάρης όποιος δεν έχει δικούς του τόπους… “Καλεσμένος” δεν μπορεί να πηγαίνει όποτε θέλει, δεν μπορεί να κυνηγά όπου θέλει κι όπως θέλει. Κάποιους, ίσως αναγκαστικά, θα τους μοιράζεται και με άγνωστους, όμως κοντά ή μακρύτερα, πάντα θα υπάρχουν και οι ξεχωριστοί, αυτοί που θέλει να τους πατάει μοναχός του…
Δεν είναι όμως για μοναχικούς κυνηγούς τούτο το κυνήγι. Το βουνό κρύβει κινδύνους, παγίδες και απρόβλεπτα. Δεν μπορείς όμως να τραβάς μαζί σου και όποιον βρεις, απλά για να μην είσαι μόνος. Γιατί όταν έχεις καεί απ’ τον χυλό, φυσάς και το γιαούρτι. Το παίρνεις απόφαση, πως αν θέλεις να μείνεις άρχοντας πάνω σ’ εκείνα τα στεφάνια, πρέπει να πορευτείς μόνος.
Το κατάλληλο ταίρι
Μέχρι να βρεθεί εκείνο το κατάλληλο ταίρι που θα σε πείσει ότι βγάζει μπέσα εσώψυχα στο λόγο, και σεβασμό στα πουλιά.
Κανένας κυνηγός δεν χρειάζεται να ξέρει τόσο καλά τον τόπο όσο ο περδικάρης. Εκεί είναι μόνιμες οι λυγερές, και όποιος τις αναζητά πρέπει πρώτα να γνωρίζει καλά από γιδόστρατες, αλπικά και σάρες… Με καιρούς ανάκατους, κόντρα σε λιοπύρι, αντάρα, ξεροβόρι και χιονιά. Περδικάρης δεν γίνεσαι αν δεν… ακουμπήσεις τα σύννεφα, αν δεν μουσκέψεις από ιδρώτα, αν δεν πέσεις, αν δεν κινδυνέψεις…
Όποιος θέλει να γεύεται την ομορφιά της φέρμας, και τη ζεστασιά του κορμιού της στην παλάμη του, ξέρει πως έχει δυσκολότερη δουλειά απ΄όλους τους κυνηγαραίους. Πρέπει να γνωρίζει σπιθαμή προς σπιθαμή, τόπο κι αγκωνάρια, κυρίως όμως πρέπει να διατηρεί επαφή με περδικότοπους, ακόμα και τις εποχές που όλοι οι υπόλοιποι τσαλαβουτάμε στις παραλίες.
Στο διάσελο με τα μονόπετρα…
Νοέμβρης ήταν, και πέμπτη κατά σειρά έξοδος απ’ όταν άρχισε το κυνήγι τους. Πήγαινα με καλή διάθεση και φιλοδοξίες, επειδή τρεις από τις προηγούμενες, πάντα κάποιες τις έβρισκα. Κινήθηκα στο ίδιο βουνό, σε περιοχή όμως μακρύτερα, λιγότερο γνωστή, επειδή ήδη είχα κυνηγήσει αρκετά στην προηγούμενη. Είχα λαχτάρα να βάλω στο χέρι ένα μεγάλο, βαρβάτο πουλί, γιατί τα τρία που είχα πάρει ως τότε, ήταν μεν καλά ντυμένα, αλλά μικρά, φετινά πουλιά.
Ερευνώντας όλο το ανατολικό πλαγιαρό με γκρίζα λιθάρια και διάσπαρτα βένια, τα σκυλιά δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον. Πήρα πορεία προς τα χαμηλότερα και μέσα σ’ ένα μικρό, σφιχτό σημείο, ντυμένο με σκόρπιες αριές, κεδράκια και κουμαριές, σηκώθηκε ένα 8άρι μπουλούκι και με διπλοτουφεκιά κράτησα μία. Μικρό πουλί και αυτό.
Οι υπόλοιπες κοκκινοπόδαρες έπιασαν απέναντι, πάνω σε δίπατο στεφάνι, που μόνο γερακίνες, τσοπανάκια και γαλαζοκότσυφες ανέβαιναν. Είχε αρχίσει ψιλόβροχο, από εκείνα τα υποφερτά και καλοδεχούμενα που σπάνε την ξέρα του νοτιά και αντί να γυρίσω πίσω, είπα να συνεχίσω κάνοντας κύκλο με κατάληξη στο αυτοκίνητο.
Βρισκόμουν ήδη στο διάσελο με τα μεγάλα μονόπετρα, όταν ο ήχος του σινιάλου ακούστηκε και σε αρκετή απόσταση μακριά είδα τα τρία σκυλιά παρατεταγμένα σε διάταξη φέρμας και συναίνεσης. Λαχανιασμένος έφτασα, πρόλαβα όμως μόνο τη μισή εικόνα. Τα πουλιά σηκώθηκαν τη στιγμή που ανέβαινα στο βράχο επιδιώκοντας να έχω περιμετρική ορατότητα, και έτσι μόνο τα άκουσα… Τα επανιέλ όμως παρέμειναν ακλόνητα στη θέση τους. Πίσω είχαν μείνει δύο πέρδικες. Σκάγιασα τη μία, όμως κοψόφτερη πήρε τον κατήφορο και έπεσε πολύ χαμηλά, σε σημείο που από ψηλά έβαλα σημάδια. Τα καμάρια μου βρήκαν τρόπο να κατέβουν αμέσως από την κοφτή γκρεμίλα, εγώ όμως έκανα παραπάνω από 20 λεπτά.
Οι “προειδοποιήσεις” των σκυλιών
Πλησιάζοντας τα είδα να γαβγίζουν με σηκωμένη τρίχα. Σκέφτηκα για λαγό, σκέφτηκα για άλλο τριχωτό, όμως και πάλι αυτή δεν ήταν η γνωστή τους συμπεριφορά.
Όσο έφτανα κοντά, τόσο εκείνα πήγαιναν σε μία σχισμή του βράχου και σηκώνοντας τα πόδια τους χτυπούσαν τις πατούσες κάτω με δύναμη, και μετά οπισθοχωρούσαν σαν να μου έδειχναν κάτι. Όλα το έκαναν, ήταν ολοφάνερο όμως ότι πρωτοστατούσε ο πατέρας τους, ο Back. Κοίταξα στο άνοιγμα και είδα μέσα την λαβωμένη πέρδικα ακόμη ζωντανή. Τώρα όμως το γάβγισμα είχε γίνει λυσσαλέο και τα σαγόνια τους είχαν αφρούς. Κοίταξα ξανά με περισσότερη προσοχή και μόνο όταν κινήθηκε, είδα πως δίπλα από το λαιμό της πέρδικας έβγαινε διχαλωτό το κεφάλι μιας οχιάς. Μάζεψα λίγα ξερά φρύγανα, τους έβαλα φωτιά και μόλις τα έριξα μέσα το φίδι βγήκε και το ξεπάστρεψα…
Τα σκυλιά πήγαν κοντά, το κουνούσαν με τα πόδια τους και μόνο τότε ησύχασαν. Χωρίς δεύτερη κουβέντα μου είχαν σώσει τη ζωή. Μόνος βρισκόμουν εκεί και για το αυτοκίνητο ήθελα δύο ώρες δρόμο. Κυλιόμουν κάτω μαζί τους με αγκαλιές και φιλιά, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης. Αν δεν ήταν αυτά, θα είχα βάλει χέρι μέσα στη σχισμή να πάρω το θήραμα και σίγουρα θα είχα πάει αδιάβαστος. Πήρα την πέρδικα που δυστυχώς και αυτή φετινάρι ήταν, πήρα και την οχιά και γύρισα στο εξοχικό. Το φίδι το έβαλα σ’ ένα βαζάκι με οινόπνευμα για να το βλέπω και να θυμάμαι, και τα πουλιά στον καταψύκτη.
Τα “επακόλουθα”…
Την επόμενη μέρα μίλησα για τα καθέκαστα με τον Ηλία Παρασκευόπουλο. Εξιστορώντας μου ο ίδιος ένα παρόμοιο περιστατικό από την Κύθνο, με έβαλε σε ιδέες. Έβγαλα τις πέρδικες, ξεχώρισα εύκολα την καψαλισμένη και την άφησα να ξεπαγώσει.
Όταν άρχισα να την μαδάω είδα πως στήθος και λαιμός (μόνο εκεί), είχαν πρασινοκίτρινο χρώμα. Έκανα στα σημεία αυτά δύο σχισμές με μαχαίρι, όμως αίμα δεν βγήκε παρά μόνο υγρό. Την άνοιξα στη μέση και τα σωθικά της ήταν μαυροπράσινα. Ήταν φανερό πως όσο η πέρδικα ήταν ζωντανή η οχιά την είχε τσιμπήσει. Έσκαψα ένα λάκκο και την έθαψα εκεί. Ακόμη κοιτάω το βαζάκι με το μικρό φιδάκι του θανατικού και σκέφτομαι τι μπορεί να είχα πάθει αν τα σκυλιά μου δεν φρόντιζαν να με προειδοποιήσουν. Τελικά μεγάλο πουλί στο χέρι φέτος δεν έπιασα εκεί. Το γεγονός όμως ότι υπήρχαν τόσα νεαρά περδικόπουλα, μόνο ευχάριστες σκέψεις μου έφερνε στο μυαλό.
