Στα τελευταία «καραούλια» για πέρδικες
Οι παρτίδες με τις πέρδικες τελείωναν… Από Σαββατοκύριακα ήταν το τελευταίο, κι από Τετάρτες μία είχε απομείνει. Ο δυνατός νοτιάς και το σύντομο πέρασμα της Gaia είχαν ήδη ανακοινωθεί, ωστόσο με “οδηγό” την τρέλα, που κατά πως λένε παίρνει τα βουνά, βγήκαμε κι εμείς στα καραούλια.
Ανεξάρτητα από εκείνες τις προβλέψεις των μετεωρολόγων και δίχως διάθεση σχολιασμού, απλά αναφέρω, ότι στις βουνοκορφές που αγναντεύουν από μακριά και βόρεια τον Κορινθιακό, εκείνο το Σαββατοκύριακο ο νοτιάς λίγο ήθελε για να θεωρηθεί άπνοια, κι όσο για τις καταιγίδες, μετατράπηκαν σε ψιλόβροχο πέρασμα.
Αλλού θέλαμε αλλού πήγαμε
Δίνω ραπόρτο, γιατί μαζί με εμάς και πολλοί άλλοι κυνηγοί, όχι μόνο περδικάδες, είτε ακύρωσαν τελείως την απόδρασή τους, είτε επέλεξαν, όπως εμείς, κοντινότερο κυνηγότοπο, επηρεασμένοι από τα επικίνδυνα (;;;) καιρικά φαινόμενα…
Πράγματι πολλοί ήταν αυτοί που ακούγοντας όλες εκείνες τις υπερβολικές, όπως αποδείχθηκαν, προβλέψεις, αρνήθηκαν να προσεγγίσουν περιοχές που ήθελαν να ερευνήσουν.
Κι αυτό γιατί όσοι το “παλεύουμε” πάνω στους περδικότοπους ξέρουμε τι σημαίνει κακοκαιρία, αντάρα, απώλεια προσανατολισμού, αλλά και την αξία κάθε σπηλιάς σε παρόμοιες περιπτώσεις.
Κακό σημάδι
Κάναμε την πρώτη στάση σε μία περιοχή που και παλαιότερα είχαμε ακούσει πουλιά.
Εγώ με τον καφέ στο χέρι και ο Βασίλης ετοιμάζοντας τον δικό του, μείναμε για ώρα σιωπηλοί, ώσπου απολαύσαμε τον κότσο που το έλεγε. Το κάλεσμα στο χαρέμι ακουγόταν χαμηλά και βαθιά μέσα στη χαράδρα, ίσως όμως και να ταξίδευε με τον αντίλαλο.
Αφήσαμε λίγο ακόμη το χρόνο να περάσει, “σχεδιάζοντας” το μέρος που θα κάναμε αρχή, βγάλαμε για λίγο τα σκυλιά να ξεμουδιάσουν, και αφού τα ξαναπεράσαμε στο λουρί ξεκινήσαμε.
Για περίπου τρεις ώρες περπατήσαμε σε ένα μάλλον εύκολο και ομαλό τόπο, σε πετρωτά τέτοια που δεν επέτρεψαν να προκληθούν μεταξύ μας συγκρίσεις αντοχών…
Όμως παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους τα σκυλιά σε κανένα σημείο δεν έδειξαν πως κάπου ντόριασαν.
Έδειχνε κακό σημάδι αυτή η διαπίστωση, γιατί Νοέμβρη εκεί αφήσαμε ένα “γεμάτο” μπουλούκι. Σκεφτήκαμε πως ίσως το βρούμε στην πίσω μεριά, οπότε χωριστήκαμε, συνεχίζοντας ψηλότερα και χαμηλότερα, έχοντας λίγες 100ντάδες μέτρα απόσταση μεταξύ μας.
Είχα σχεδόν ολοκληρώσει την διαδρομή ως τον τόπο που κανονίσαμε, όταν ο φίλος με ειδοποίησε πως συνάντησε ντόπιο κυνηγό που όπως του είπε έβγαλε ένα κοπαδάκι με 5-6 πουλιά, τα οποία σηκώθηκαν μακριά του χωρίς να τα τουφεκίσει.
Δεν ακούστηκε τουφεκιά
Επειδή τουφεκιά πράγματι δεν ακούστηκε και ο Βασίλης από τις περιγραφές θεώρησε ότι ίσως και να μετακινήθηκαν εκεί που υπολόγιζε, θα επιχειρούσε να τις ξαναβρεί.
Αναμενόμενη και δικαιολογημένη η αντίδρασή τους, αν υπολογιστεί ότι συμπληρώθηκαν δύο μήνες από τότε που άρχισε το κυνήγι τους. Δεν ήταν μόνο εκεί επιφυλακτικές οι πέρδικες.
Παντού σχεδόν όπου τις αναζητήσαμε τρεις τέσσερις εβδομάδες μετά την έναρξη, την ίδια ακριβώς συμπεριφορά είχαν. Και ευτυχώς που την έχουν δηλαδή, γιατί με αυτές τις αντιδράσεις επιβίωσε και επιβιώνει το πολυτιμότερο φτερωτό ενδημικό θήραμα της χώρας.
Το ξέραμε πως τα πουλιά από δύσκολα θα είχαν γίνει δυσκολότερα, όμως και τι να κάναμε, να μην πηγαίναμε στα αποχαιρετιστήρια; Μετά θα το μετανιώναμε διπλά…
Συνεχίσαμε λοιπόν, αλλά με τελείως μηδενικές εικόνες αρνητική εξελισσόταν και η συνέχεια της έρευνας, αφού ως συνήθως τέτοιες περιπτώσεις πάντα μετατρέπουν σε εξαντλητικό το οδοιπορικό…
Τουλάχιστον τις είδαμε
Ακολούθησαν ακόμη τρεις ώρες αδιάκοπο περπάτημα, έχοντας ουσιαστικά μόνο τα σκυλιά μας να διατηρούν αμείωτες τις αντοχές και το πάθος, σε απότομο και κακοτράχαλο τόπο, με πολύ δύσκολα κατεβάσματα από σχιστά και γκρέμια, κάποιες φορές με τα τέσσερα και όπλο στην πλάτη…
Λίγο παρακάτω γινόταν ευκολότερο το περπάτημα, και πλησιάζοντας στο χωμάτινο πλάτωμα με τις κρεμμύδες, έξη πέρδικες έκαναν φτερό και χάθηκαν πλαναριστές στο αριστερό ντυμένο.
Η απόσταση που μας χώριζε ίσως και να μην ήταν παραπάνω από 500 μέτρα, όμως μεσολαβούσε πλαγιαρό με σάρα, γιατί εκεί που έπιασαν οι κοκκινοπόδαρες η πλαγιά κατηφόριζε πολύ απότομα.
Ειδοποίησα τον φίλο μου να έρθει, λέγοντας πως ο μόνος τρόπος για να τις πλησιάσουμε έχοντας και κάποιες πιθανότητες επιτυχίας ήταν να πάμε πάλι πίσω, να κατέβουμε χαμηλά, και να ανέβουμε μετά στο μέρος με τα πουρνάρια.
Αν μας έδιναν ευκαιρία έχει καλώς, αν πάλι όχι δεν θα υπήρχε περίπτωση να συνεχίσουμε ξωπίσω τους, αφού αυτές θα βουτούσαν στη χαράδρα, κι εμείς ούτε χρόνο, ούτε κουράγια είχαμε άλλα…
Η κούραση ανέβαινε μαζί με την αδρεναλίνη
Κόντευε 15:30’ όταν συναντηθήκαμε με τον Βασίλη που κατάκοπος αλλά περιχαρής που επιτέλους βρέθηκαν πουλιά, έκατσε λίγο να “πέσουν” οι ανάσες του…
Λίγο μετά, βλέποντας τον τόπο ο Βασίλης θεώρησε ότι ίσως και να ήταν το ίδιο κοπαδάκι που πολύ νωρίτερα, περίπου στο ίδιο μέρος είχε σηκώσει ο ντόπιος περδικάρης που είχε συναντήσει.
Περπατούσαμε για περισσότερες από έξη ώρες έχοντας μπροστά μας τέσσερα έμπειρα σκυλιά, η κούραση από τον κακοτράχαλο τόπο μας είχε καταβάλει, δεν είχαμε καν σηκώσει όπλο, όμως, και μόνο μπροστά στο ενδεχόμενο αυτή να ήταν η ευκαιρίας μας, η αδρεναλίνη ανέβηκε…
Όμως δυστυχώς για εμάς και ευτυχώς για εκείνες, οι πέρδικες δεν βρέθηκαν ούτε εκεί που είχαμε προβλέψει, ούτε και μακρύτερα που ξανοιχτήκαμε…
Τα σκυλιά πήραν κάποιες μυρωδιές, όχι όμως σαν εκείνες τις “ζεστές” που μονομιάς αλλάζουν την συμπεριφορά τους, και χρόνος για παραπέρα έρευνα δεν υπήρχε.
Το σούρουπο ερχόταν και το αυτοκίνητο ήταν μακριά.
