Στα γνώριμα μέρη της Κωπαΐδας για ορτύκια
Τέτοια εποχή για να βρεθεί μία “καθώς πρέπει” καλαμποκιά στην Κωπαΐδα είναι μάλλον πολύ δύσκολη υπόθεση. Ελάχιστες ακόμη παραμένουν ιδανικές για έρευνα, σχεδόν όπως τις άφησαν τα μαχαίρια θερισμού, ωστόσο έχουν μεγάλη “ζήτηση” και τις αναζητούν κι άλλοι.
Είναι πολλών ετών συνήθεια η χαραυγή της πρώτης μέρας του χρόνου να με βρίσκει μαζί με τα επανιελάκια μου στον κάμπο της Κωπαΐδας. Έπρεπε να συμμετέχει στην 4άδα και ο “παππούς” της αγέλης, που λόγω ηλικίας και ατυχήματος είχε “στερηθεί” εξόδους.
Αν θα βρίσκαμε ή όχι ορτύκια μικρή σημασία είχε. Η επιλογή της μέρας γίνεται για να τιμήσουμε το ίδιο το κυνήγι, και τον κυνηγότοπο επειδή είναι πολύ κοντινός, και στο γιορτινό τραπέζι δεν πηγαίνω ποτέ καθυστερημένος.
Έψαχναν κι άλλοι στις καλαµποκιές
Η πρώτη εικόνα που θέλω να σας μεταφέρω είναι πράγματι σπάνια. Γενάρης πλέον και παντού κυριαρχούσε η ξηρασία. Το πρωί βέβαια υγρασία και πάχνη ταίριαζαν “γάντι”, μόλις όμως ο ήλιος ψήλωνε κάμποσο το θερμόμετρο ανέβηκε στους 16oC και η σκόνη “σύννεφο” στους χωματόδρομους. Τους διέσχιζα αργά λοιπόν, παρακολουθώντας γλάρους, κάργιες και ψαρόνια που αναζητούσαν τροφή στα οργώματα. Δεν έψαχνα όμως μόνο εγώ για καλαμποκιές.
Κοιτάζοντας γύρω μέτρησα 4 ακόμα κυνηγούς με τα σκυλιά τους εκεί τριγύρω. Παρακάτω βρήκα σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους δ;yο τεράστιες και μία μικρότερη και σταμάτησα. Από μακριά δεν φαινόταν η ακαταλληλότητά τους. Χωρίς να βγάλω σκυλιά τις περπάτησα λίγο και αφού βεβαιώθηκα ότι φύλλα και σπόρια κάτω δεν υπήρχαν, έφυγα δίχως καν να τις ερευνήσω.
Για περισσότερη από μισή ώρα περιφερόμουν προς τα δυτικά του κάμπου και ευτυχώς δικαιώθηκα.
Κάπου χωμένα, πουλιά θα υπήρχαν
Μία τεράστια έκταση με ψηλά θερισμένη και αβόσκητη καλαμποκιά ήταν μπροστά μου και στα αριστερά της στεκόταν βαμβακιά που είχε εγκαταλειφθεί προφανώς λόγω ασύμφορης συγκομιδής. Από την χωραφιά έφευγαν τρομαγμένες καρακάξες, δεκοχτούρες, σιταρήθρες, σπινάρια και κοπάδια οι σπούργοι, δείγμα πως υπήρχε τροφή για όλους.
Χάρμα οφθαλμών ήταν το εσωτερικό της, με πυκνή μουχρίτσα, καλαμιά ορθή όπως το άγριο κεχρί, καλαμποκόφυλλα που εμπόδιζαν το βήμα και παντού τριγύρω σπόροι και διάσπαρτες αυτούσιες ρόκες με τον καρπό πάνω τους.
Ο νοτισμένος από την πάχνη χωματόδρομος δεν είχε ίχνη από ρόδες, γεγονός που ανέβασε πολύ την αισιοδοξία μου.
Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως σε τέτοιο περιβάλλον κάπου χωμένα πουλιά θα υπήρχαν. Αν θα ήταν 2, 5 ή περισσότερα δεν μπορούσα εξ αρχής να το ξέρω, σίγουρα όμως οι χωραφιές ήταν από τις καταλληλότερες.
Ντοπιάρικα και µε την «βούλα»
Πράγματι λεβεντιές χαμοπέρδικες υπήρχαν. Μάλλον δεν θα είχε νόημα να σας περιγράψω πως ερεύνησαν τα σκυλιά, όμως για εμένα το κέφι, η ζωντάνια και οι δύο φέρμες από τον 13χρονο Riva ήταν “όλα τα λεφτά”. Κι αυτό γιατί μόνο το ίδιο το ζώο, εγώ, η γυναίκα μου και ο κτηνίατρος.
Ηλίας Σιδεράς-Χαντάντ ξέρουμε πόση προσπάθεια προηγήθηκε ώστε να “επιστρέψει” σταδιακά στη δράση μετά από πτώση σε γκρεμό περδικότοπου. Όμως όπως και να έχει, ορτύκια ήταν θα μου πει κάποιος, άρα εύκολο θήραμα. Δεν θα διαφωνήσω, περισσότερη σημασία όμως είχε πως υπήρχαν, πως τα βρήκαμε και κυρίως πως το έθιμο για μία ακόμη πρωτοχρονιά σε ορτυκότοπο τηρήθηκε. Υπήρξαν και πρωτοχρονιές, όπως μία με τον Μανώλη Γλυκογιάννη από το Καματερό και μία με τον Γιάννη Τσάλα από το Βασιλικό, που σηκώσαμε 11 και 16 ορτύκια αντίστοιχα.
Ίσως ο αριθμός για τους “έξω από τον χορό” να φαίνεται υπερβολικός, ψεύτικος… Γι΄ αυτό και αναφέρω τον τόπο που κατοικοεδρεύουν αυτοί οι φίλοι κυνηγοί. Ασφαλώς πολλοί τους γνωρίζουν και ας τους ρωτήσουν.
Πάντως στα υπόψιν, πως πλην ενός, όλα ήταν από εκείνα που βγάζουν την ψυχή των σκύλων… Από ποδάρωμα ανάμεσα στα φύλλα της καλαμποκιάς και την μουχρίτσα άλλο τίποτα. Υπήρξαν και δύο περιπτώσεις που το ξεπέταγμα έγινε σε απόσταση περίπου 8 μέτρων από το αρχικό σημείο πρώτης φέρμας.
Είναι γεγονός, ότι η απουσία ως τώρα του χειμώνα από την χώρα μας και γενικότερα τα Βαλκάνια, λειτούργησε ως ευκαιρία παραμονής των πουλιών, σαν ντοπιάρικα πλέον, σε αρκετούς καμπίσιους κυνηγότοπους, οπότε και οι “άμυνες” που έχουν αναπτύξει μετά από τόσων μηνών κυνήγι, τα έχουν κάνει “δασκάλους” στην διαφυγή.
Απόδειξη ότι υπήρχαν ακόμη αρκετά, ήταν ότι με τα σκυλιά “ορεξάτα” σε διάστημα τριών ωρών είχαμε βγάλει 5 ορτύκια. Θεωρώ πιθανό, πως αν επιμέναμε και αν η έρευνά μας είχε μεγαλύτερη ευρύτητα και περισσότερη διάρκεια, θα βρίσκαμε κι άλλα. Δεν υπήρχε λόγος όμως να συνεχίσουμε, αφού ο “παππούς” πήγε καλά, ο σκοπός επετεύχθη και πριν μεσημεριάσει βρισκόμασταν ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα.
Ένας αριθμός θα παραμείνει πίσω
Όσο για τις χαμοπέρδικες του χειμώνα, πιστεύω ότι ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες που θα επικρατήσουν στο διάστημα που θεωρητικά η αποδημία τους ολοκληρώνεται, ένας αριθμός από αυτές πάντα θα προτιμά να παραμείνει πίσω.
