Αρχές του Νοέμβρη ξεκίνησε φέτος η καραντίνα, βάζοντας φρένο στα φτερωτά κυνήγια που μόλις είχαν αρχίσει. Πάνω που αρχίσαμε να κυνηγάμε τις μπεκάτσες με την όρεξη της αρχής της χρονιάς, μείναμε «με τη γεύση»…
Από τα τέλη του Οκτώβρη που ξεκινήσαμε τις αναβάσεις στα δάση των κωνοφόρων, οι μπεκάτσες έδειχναν συνέπεια στο ραντεβού τους. Σηκώναμε τρία – τέσσερα, παίρναμε ένα – δυο από τα πρώιμα αυτά πουλιά που τις μέρες εκείνες έχουν άλλη βαρύτητα. Μια μόνο μπεκάτσα του Οκτώβρη μπορεί να σε κάνει να αγκαλιάζεσαι με τον σκύλο κάτω από τις πευκοβελόνες πολύ πιο εύκολα, απ’ ότι μια αρμαθιά μπεκάτσες του Δεκέμβρη.
Ο καιρός εκείνη την περίοδο ήταν μάλαμα και λαχταρούσαμε φέρμες και πονταρίσματα μέσα στα έλατα. Είχε πέσει μια καλή βροχούλα και ο τόπος ήταν ό,τι πρέπει για μακριές μύτες, στις υγρές κι απόσκιες πλαγιές της Πίνδου.
Πράσινα αειθαλή κλαριά και ανάμεσά τους οι πυρωμένες οξιές. Τα σκυλιά έψαχναν με όρεξη και μας έσπρωχναν όλο και βαθύτερα στο δάσος. Γενικά οι μπεκάτσες ήταν ελαφριές, δεν τις βάζαμε στο χέρι, ενώ κι από αυτές που περίμεναν, πολλές «χόρευαν» ανάμεσα στους κορμούς κι απομακρύνονταν αφήνοντάς μας να τις κοιτάμε με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Δεν είναι εύκολο να τις κυνηγάς ανάμεσα στα ψηλά δέντρα!
Μουσικές στα έλατα…
Δεν μπορώ να πω ότι κάποια από τις εξόδους που κάναμε ήταν ιδιαίτερα μπασιάρικη, αλλά το να παίρνεις τέσσερις πέντε καλές φέρμες τη φορά είναι υπολογίσιμο για την εποχή. Όταν ο καιρός είναι ήπιος, τα καλά μπασίματα αναμένονται μέσα στον Νοέμβρη, αλλά αυτά φέτος τα χάσαμε. Είναι μια ιδιάζουσα χρονιά με μεγάλα κενά στην εικόνα της παρουσίας των πουλιών (και μεγάλα ερωτηματικά για τις αποφάσεις που μας κράτησαν μακριά τους).
Σε κάθε κυνήγι περπατούσαμε κάμποσες ώρες πότε στα πηχτά και πότε στα προσήλια, καθώς το έλατο διαδεχόταν το πεύκο και οι οξιές τα σπανά, όταν ξαφνικά ακουγόταν το μπίπερ. Άντε από το κοκκαλωμένο σκυλί να σε χωρίζει καμιά καλή ανηφόρα και τα πόδια να έχουν αρχίσει να βαραίνουν. Δισταγμοί και σκέψεις σου ψιθυρίζουν στ’ αυτιά δικαιολογίες ότι ίσως κι αυτή η μπεκάτσα να την έχει κοπανήσει, αλλά να που πάντα η καρδιά νικά το μυαλό κι αρχίζεις να τρέχεις.
Ανέβασμα κι φέρμα να μη λέει να σπάσει, ενώ τα μπίπερ από τα υπόλοιπα σκυλιά που έχουν φτάσει να δίνουν μια ορχηστρική νότα στη «μελωδία της ευτυχίας». Τελευταία προσεκτικά βήματα, χτυποκάρδι και πάνω στο πρώτο σκυλί που αρχίζει να ποντάρει. Τουφεκιές σημαδευτές και τουφεκιές ενστικτώδεις στο χάσιμο, μπεκάτσες που ξεφεύγουν και μπεκάτσες που απορτάρουν τα σκυλιά μέσα από το ντυμένο.
Πόσα συναισθήματα να κλείσει κάποιος στις λέξεις που γράφονται σε ένα πληκτρολόγιο, για να αποδώσει μία μόνο τέτοια στιγμή που μπορείς να ζήσεις μέσα στο δάσος, παρέα με δυο τρία πόιντερ κι έναν καλό φίλο; Κι άντε φέτος ζήσαμε λίγες τέτοιες δυνατές στιγμές, του χρόνου άραγε;
