Οι μπεκάτσες «διασκεδάζουν» την κατάσταση
Αναζητώντας τα πουλιά σε «δεύτερους» τόπους όπου η πίεση είναι μικρή
Παρά την γενική κυνηγετική γκρίνια, φέτος, η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως η μπεκάτσα και το υδρόβιο πάει καλά και θα συνεχίσει καλύτερα αν ο καιρός αποφασίσει να μας κάνει το χατίρι και να θυμηθεί την εποχή που διανύουμε.
Ο μεγάλος όγκος των τσιχλών και της φάσσας βρίσκεται αλλού, οπότε ναι μεν ένας χειμώνας θα βελτιώσει πολύ την κατάσταση και γι’ αυτά τα θηράματα, αλλά σίγουρα δεν θα σώσει τη χρονιά.
Οι πολλές βροχές του Δεκέμβρη
Οι μπεκάτσες, αντίθετα, διαφέρουν στα ταξίδια τους, δεν έχουν τόσο μαζική αποδημία, έρχονται σταδιακά “διαβάζοντας” πέρα από τις ημερομηνίες και τον καιρό, και… καιρό στα Βαλκάνια δεν έχει κάνει ακόμα. Οι πολλές βροχές του Δεκέμβρη “έσβησαν” τα χαμόγελα των μπεκατσοκυνηγών στην Πελοπόννησο, κάτι που ήταν απολύτως λογικό και αναμενόμενο.
Κάθε πλαγιά, κάθε ρέμα, κάθε κορυφή και δρόμος γέμισαν νερά τα οποία “σκόρπισαν” παντού κι αυτός ήταν ένας σημαντικός λόγος που πολλά κλασικά μπεκατσοτόπια της Μεσσηνίας και της Αρκαδίας άδειασαν τελείως. Από την άλλη, όμως, κυπαρισσώνες δίπλα σε λιοστάσια, ημιορεινές ποταμιές και πυκνά κοντά στον κάμπο, έδιναν μπεκάτσες σε όσους δοκίμαζαν κάτι διαφορετικό.
Οι… δεύτεροι τόποι
Τα πουλιά από τη ζέστη και την ευκολία στην εξεύρεση τροφής έμεναν χαμηλά, ενώ ο βραδινός πάγος ήταν κάτι άγνωστο για την Πελοπόννησο και η κυνηγετική πίεση σε αυτούς τους “δεύτερους” τόπους πολύ μικρή. Έλεγα πως αρκούσε απλά ένα γύρισμα του καιρού σε βοριάδες και βραδινούς πάγους για να μπουν καινούργια πουλιά και την εβδομάδα των Χριστουγέννων οι μετακινήσεις ξεκίνησαν ξανά.
Μπορεί το κρύο να μην ήταν κάτι ιδιαίτερο για τα υπόλοιπα θηράματα, αλλά αυτοί οι βραδινοί πάγοι που δυσκολεύουν την βελουδομάτα, ήταν αρκετοί για να τις αναστατώσουν. Όσοι βγήκαν στις 20 του μήνα παρασυρμένοι από το κρύο και τον αέρα γύρισαν με χαμόγελα. Νέα πουλιά, μπασιματιάρικα κράταγαν στη φέρμα και έκαναν τη μέρα να περάσει σαν… νερό. Την επομένη τα ίδια πουλιά είχαν φύγει, αλλά οι εμφανίσεις πλήθαιναν παντού.
Για τρεις μέρες
Για τρεις μέρες οι μπεκάτσες έμπαιναν, “πάταγαν”, όπως λέμε, μία μέρα και συνέχιζαν παρόλο που οι συνθήκες ήταν ιδανικές παντού. Είχαν απλά την ανησυχία της μετανάστευσης. Τις μέρες των Χριστουγέννων, για πρώτη φορά φέτος, πηγαίνοντας για φάσσες σήκωσα μπεκάτσες από τις άκρες των δρόμων με το αυτοκίνητο.
Είχε αργήσει πολύ να γίνει αυτό. Μία βδομάδα κράτησε περίπου αυτή η αναταραχή των πουλιών, μετά η κατάσταση έγινε πιο προβλέψιμη.
Η θερμοκρασία ανέβηκε, ο βοριάς στέγνωσε εύκολα τις ηλιόλουστες πλαγιές, οι βραδινοί πάγοι μειώθηκαν και τα πουλιά “μάζεψαν” στα μπεκατσοτόπια του χειμώνα.
Εικόνες που δεν ξεχνιούνται
Εκείνη η πρώτη πρωινή φέρμα στην αλλαγή του καιρού, που σου μαρτυρά πως κάτι έχει αλλάξει σήμερα δεν χορταίνεται ποτέ. Ξεκινάς “κουμπωμένος” από τις προηγούμενες αποτυχίες, αλλά νιώθεις επιτέλους κρύο στα δάχτυλά σου μέχρι που οι προσδοκίες σου κουτουλάνε στην φέρμα.
Ένα σέττερ ξαπλωμένο στα πεσμένα επιτέλους φύλλα, ένα φτεροκόπημα βαρύ και αργό, περασματιάρικο, και η τουφεκιά μέσα στα κοκκινόδεντρα, είναι στιγμές που όσες φορές και αν τις ζήσεις, δεν τις χορταίνεις.
Ασυνήθιστα μεγάλες
Στο “φτερό” των πουλιών αναφέρθηκαν και πολλές μπεκάτσες ασυνήθιστα μεγάλες σε μέγεθος , κάποιες αρκετά πάνω από τα 400 γραμμάρια. Ίσως το γεγονός ότι δεν έχουν ταλαιπωρηθεί από τις καιρικές αλλαγές στα Βαλκάνια (και τις βόρειες χώρες) για σχεδόν δυο μήνες να έπαιξε το ρόλο του. Και, αυτό, από όσα πληροφορούμαι είναι μία εικόνα που απαντάται σε όλη τη Ελλάδα.
Με τη θερμοκρασία να έχει ανέβει και πάλι και τα χειμωνιάτικα θηράματα να είναι άφαντα, οι μπεκάτσες είναι οι μόνες που ζεσταίνουν τα κυνηγετικά νέα της Πελοποννήσου. Είναι βέβαιο πως στην επόμενη αλλαγή του καιρού θα έρθει και νέο “φτερό”.
Υπάρχουν αρκετά πουλιά πίσω.
