Μέτρια ξεκίνησε η χρονιά για το τρυγόνι στη δυτική Μακεδονία, τουλάχιστον στον κάμπο που βρεθήκαμε εμείς τις πρώτες μέρες. Αλλά και οι πληροφορίες από φίλους και γνωστούς κάτι ανάλογο μεταφέρουν από την ευρύτερη περιοχή, με εξαίρεση τους νομούς στους οποίους είχαν σπαρθεί χωράφια με λιόσπορα και τράβηξαν εκεί αρκετά πουλιά.
Σε κλασικά όμως στέκια στα στάρια, η κίνηση ήταν περιορισμένη. Αυτό το παρατηρήσαμε αμέσως μόλις φτάσαμε λίγες μέρες πριν την έναρξη για ανιχνευτικά και κατοπτεύσεις των καρτεριών, στον τόπο όπου επρόκειτο να κυνηγήσουμε.
Υπήρχαν κοπαδάκια σκορπισμένα σε όλη την επικράτεια, όχι όμως συγκεντρωμένοι πληθυσμοί που να δημιουργούν ενδιαφέρον για την επιλογή του καρτεριού το πρώτο πρωινό. Έτσι διαλέξαμε μια γωνιά, με τη λογική «το μη χείρον βέλτιστον» και ξημερώσαμε εκεί ήσυχα, χωρίς τον συνωστισμό που παρατηρούνταν άλλες χρονιές.
Λιγότεροι επισκέπτες και χαμηλή κάρπωση στο τρυγόνι…
Οι επισκέπτες δηλαδή ήταν εμφανώς μειωμένοι σε σχέση με πέρυσι, αλλά ο κόσμος παρόλες τις δυσκολίες του, επεδίωξε και φέτος να βρεθεί στη φύση και να κυνηγήσει. Επειδή και τα πουλιά ήταν σκόρπια, οι κυνηγοί μοιράστηκαν σε πολλά καρτέρια, τοποθετημένοι αραιά και μακριά ο ένας από τον άλλο.
Το τουφεκίδι ξεκίνησε μετά τις επτά και σίγησε νωρίς, με εξαίρεση κάποια σημεία που κρατούσαν περισσότερα κοπαδάκια. Γενικά η κάρπωση κυμάνθηκε αρκετά χαμηλά και δεν έφτασε εύκολα το επιτρεπόμενο όριο των έξι πουλιών, αλλά όλοι οι κυνηγοί πήραν από λίγα.
Το ορτύκι ευχαρίστησε περισσότερο τους φερματζήδες, παρουσιάζοντας καλύτερη εικόνα από πέρυσι, αλλά περισσότερα για το μικρό εδαφόβιο σε επόμενο ρεπορτάζ. Μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε και τη φάσσα, η οποία πήγε αρκετά καλά. Όσοι ήξεραν τα στέκια των πουλιών την προτίμησαν σε σχέση με το τρυγόνι και έκαναν αρκετά πουλιά…
Διαβάστε το ρεπορτάζ της περσινής έναρξης: