Λιγοστές οι «επαφές» µε μπεκάτσες
Δεκέμβρη μήνα στην Ήπειρο
Από Πληκάτι και Χιονάδες να ξεκινήσεις, στον έλατο και από ψηλά, μου έλεγαν οι παλιοί Ηπειρώτες μπεκατσάδες, ή ψάξε ένα γύρο Πυρσόγιαννη, Καστανιά, Δροσοπηγή σε ντούσκα και φτέρες.
Αν έχει πάγο ξεκίνα από χαμηλά με ρότα τον ποταμό, σε πουρναριά και καρύδι.
Η ικανότητα κάποιων κυνηγών, κατοίκων της υπαίθρου στην συντριπτική τους πλειοψηφία, να “μυρίζονται” εξ αποστάσεως αν υπάρχουν θηράματα ή όχι, είναι πράγματι μοναδική. Πολλές φορές τους άκουσα, άλλες πάλι όχι, είχα τα δικά μου σχέδια και το μετάνιωσα.
Ειδικότερα για τις μπεκάτσες, δεν προσδιορίζουν μόνο το εδαφικό περίγραμμα του κυνηγότοπου που στο αντίστοιχο διάστημα βαστούσε μακρομύτες, δηλαδή κλαρί, έλατο, φτέρη, πουρνάρι κ.λπ., αλλά επακριβώς κάποιο συγκεκριμένο τμήμα του…
Για φέτος όμως, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, τα λόγια του Ανέστη Χουλιάρα περιγράφουν το κοινό συμπέρασμα των περισσοτέρων:
Ο τόπος μας είναι καλός, όμως τα χούγια του καιρού δεν βοηθούν κι αν συνεχίσει έτσι οι λεγάμενες θα μας μεσοκόψουν στο περπάτημα… Φτάσαμε γιορτάδες, αλλά με τόσα λίγα πουλιά δεν είναι καλά τα χαμπέρια.
Πουλιά µε το στανιό
Επειδή λοιπόν δεν ήταν καλά τα χαμπέρια στους μπεκατσότοπους του Ανέστη, είπαμε για καλύτερα να πιάσουμε παρακάτω, ανάμεσα σε Πάπιγκο και Ζαγόρια, στα πάτρια εδάφη του Βασίλη Τσιούμα.
Το τριήμερο πέρασε στις αναμνήσεις σαν εκείνες τις κοπιαστικές έρευνες “αγγαρείας”, με την ψυχολογία μας σε ελεύθερη πτώση. Σταυρωτά ερευνήσαμε από Σκαμνέλι μέχρι Νεγάδες, και παραπέρα, μέχρι Δίλοφο και Πεδινό, κάνοντας ελάχιστες συναντήσεις.
Βέβαια φίλοι και από τα μέρη αυτά μας είχαν ενημερώσει να αφήσουμε το ταξίδι για αργότερα, όμως όταν στον ύπνο σου βλέπεις Κόνιτσα, Πάπιγκο και αρκουδοπούρναρα, έ τότε δεν κρατιέσαι…
Πήγαμε, κάνοντας από ένα σήκωμα τις δυό πρώτες μέρες και στην επόμενη τρία. Με τις “στατιστικές” που εμφανίζουν φέτος οι μπεκάτσες κάποιοι ίσως τα θεωρούν αρκετά (;).
Σίγουρα όμως όχι αυτοί που πάνε Ήπειρο και επιλέγουν να το κάνουν τέλη Δεκέμβρη.
Όσοι γνωρίζουν καλά τόπους, καιρό και ημερομηνίες, θα συμφωνήσουν ότι υπάρχουν μέρη που “γεννούν” μπεκάτσες με συχνότητα που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού για το διάστημα Δεκέμβρη Γενάρη. Σημεία που και δίχως σκύλο θα σηκωθούν προγγιχτές με τα ποδάρια…
Παρά τις τελείως αρνητικές περιγραφές ντόπιων, τέτοια σημεία τα ερευνήσαμε πολύ σχολαστικά, ακολουθώντας την τακτική που συνήθως κάνουμε όλοι, κόντρα στις προειδοποιήσεις, μήπως και η τύχη μας είναι διαφορετική.
Δεν ήταν όμως, και στο “μπλοκάκι” γράφτηκε πως σε τρεις μέρες, δυό άτομα με τέσσερα σκυλιά και έρευνες σχεδόν 7ωρης διάρκειας, σηκώσαμε 5, τουφεκίσαμε 3 και ευτυχώς τις πήραμε.
Και στα Δερβενοχώρια να πηγαίναμε, ψάχνοντας επί 3ήμερο τόσα πουλιά θα τα βγάζαμε. Αποδείχθηκε πως η επιλογή τόπου και χρόνου ήταν όπως κάποιες για τις οποίες μετανιώνουμε.
Στα δικά τους «κοτέτσια»
Έτσι, το πρωινό της Κυριακής, ενώ ήταν αποφασισμένο να επιστρέψουμε, με αρνητική διάθεση, και την απογοήτευση να περισσεύει, δεχτήκαμε να ακολουθήσουμε τους αδελφούς Τσιούμα, στα “δικά τους κοτέτσια”…
Γουρουνολαγάς ο μικρότερος Τάσος, μπεκατσοφασσάς ο Βασίλης, μας το ξεκαθάρισαν ότι πουλιά όπως άλλες χρονιές δεν υπάρχουν, όμως αν παντού τριγύρω υπάρχουν από μία δύο, στα μέρη τους θα βρούμε τρεις…
Ο καιρός είχε αλλάξει, η θερμοκρασία έπεσε σημαντικά και η πρωινή ψιχάλα έδειχνε πως σύντομα στις κορυφογραμμές θα το γυρνούσε σε χιόνι. Η πλαγιά που αρχίσαμε την έρευνα ήταν στα ριζά ενός πουρναρόλογγου, και με απεριόριστη την ορατότητα χαμηλότερα στον κάμπο διακρίναμε καλλιέργειες.
Τριγύρω, από πετούμενα μόνο κίσσες και μερικές ελατότσιχλες βλέπαμε προχωρώντας, ώσπου ακούστηκε το σινιάλο… Κυκλωμένη από δύο σκυλιά, επέμενε να μένει ακίνητη ακόμη και όταν χτυπούσα με το άρβυλο τα ριζοβλάσταρα του πουρναριού.
Δυό φορές χρειάστηκε να κλοτσήσω το χώμα και μία να πετάξω πέτρα ώσπου η βελουδομάτα να ξεπεταχτεί με θόρυβο κάτω από τον τεράστιο θάμνο.
Αναφέρω ειδικά αυτή την περίπτωση για να ξαναθυμίσω τις ιδιοτροπίες τους. Όλες τίναζαν από μακριά και αυτή έστεκε να την πατήσω…
Ευτυχώς όμως, έστω και την τελευταία εκείνη μέρα βρήκαμε λίγες ακόμα, επιβεβαιώνοντας την θεωρία όσων επιμένουν ότι στην Ήπειρο ακόμα και τις πολύ ζαβές χρονιές, πάντα κάπου κρύβονται μπεκάτσες, αλλά και την δική μου, περί ταλαντούχων μπεκατσάδων που τις “μυρίζονται”…
Με βελτιωµένη ψυχολογία
Με βελτιωμένη ψυχολογία, κι έχοντας επιβεβαιώσει τη θεωρία για την Ήπειρο, χωρίσαμε τόπο και καταπιαστήκαμε με την πλαγιά που βλέπει ποτάμι. Απέραντο δάσος με ντούσκα και πουρνάρια, σε πολλά σημεία αδιαπέραστο. Τα σκυλιά έδειχναν πως αυτός ο τόπος είχε σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ωστόσο σε πολλά σημεία οι πυκνούρες δεν άφηναν καθόλου περιθώρια ορατότητας.
Πέντε ώρες μετά ανταμώσαμε με παρέα τριών κυνηγών από τον Πειραιά, που ήξεραν καλά από Γιαννιώτικους μπεκατσότοπους. Πρωτόγνωρο και για αυτούς το χάλι της περιοχής. Εκείνοι σε έξι μέρες σήκωσαν 11, με 7 στην τσάντα.
Δυστυχώς, με δύο τρία σηκώματα την μέρα σε Γιάννενα και με Γενάρη μήνα μπροστά, ήταν εικόνες που δεν έχουμε συνηθίσει… Ας ελπίσουμε η νέα χρονιά να ανανεώσει τις ελπίδες, φέρνοντας επιτέλους και τον πολυπόθητο χειμώνα.
