Μία καλύβα, που φτιάχθηκε με προσωπικά τους έξοδα και πολύ μεράκι σ’ ένα ελατοδάσος, αποτελεί για τα μέλη μιας γουρουνοπαρέας τόπο συνάντησης, ξεκούρασης, κουβέντας αλλά και γλεντιού..
κείμενο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΣΤΗΣ
Τόπος συνάντησης και ξεκούρασης, ένα… κεραμίδι κάτω από το οποίο «φιλοσοφούν» μιλώντας για τις αγωνίες και τους προβληματισμούς, είναι για την γουρουνοπαρέα του Ηλία Γκαβαρδίνα η καλύβα που οι ίδιοι έφτιαξαν στα ορεινά της Καρδίτσας. Στα ελατοδάση που βρίσκονται στα όρια μεταξύ Απιδιάς και Μολόχας.
Πέραν των μελών της γουρουνοπαρέας, η καλύβα αποτελεί έναν φιλόξενο χώρο και για άλλους κυνηγούς, που αποκαμωμένοι και κατάκοποι από την περιπλάνησή τους στην περιοχή, χτυπημένοι πολλές φορές από το κρύο, εκεί θα βρουν ένα μέρος για ν’ ανασυνταχθούν, να ξαποστάσουν και να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους. Τόσο οι ίδιοι, όσο και τα κυνηγόσκυλά τους.
Η κατασκευή μιας καλύβας στο δάσος, είναι δύσκολο εγχείρημα στις μέρες μας. Και η δυσκολία δεν έχει να κάνει μόνο με την μεταφορά των απαραίτητων υλικών κατασκευής, αλλά και με όλο το γραφειοκρατικό κομμάτι, ώστε να είναι νόμιμη η κατασκευή.
Ο Ηλίας εξιστορούσε για αρκετή ώρα τα… χίλια κύματα από τα οποία χρειάσθηκε να περάσουν ώστε να φτιάξουν την καλύβα, καθώς έπρεπε να πληρούνται συγκεκριμένες προδιαγραφές προκειμένου να επιτραπεί η κατασκευή της από το Δασαρχείο και τις υπόλοιπες εμπλεκόμενες δημόσιες υπηρεσίες.
Οι βασικές προϋποθέσεις
Βασική προϋπόθεση είναι το οικόπεδο να είναι ιδιόκτητο, δεύτερον το «κτίσμα» να είναι υπερυψωμένο από το έδαφος και τρίτον να μην πειραχτεί κανένα δένδρο ακόμα και εντός του οικοπέδου. Με όλα αυτά και πολλά περισσότερα να τηρούνται στο ακέραιο, χρειάστηκε αρκετός καιρός και χαρτούρα μέχρι να πάρουν την πολυπόθητη άδεια κατασκευής.
Στο εσωτερικό της καλύβας υπάρχουν κρεβάτια, τραπεζαρία, σαλονάκι, μία υποτυπώδης κουζίνα και φυσικά σόμπα για το χειμώνα. Το νερό εξασφαλίζεται από τη βρύση που δεν απέχει περισσότερα από είκοσι μέτρα.
Με το που η κατασκευή έγινε πραγματικότητα όλα άλλαξαν στην παρέα.
«Είναι το καταφύγιό μας» λέει ο Ηλίας και εξηγεί πως εκεί συναντιούνται τις περισσότερες φορές μετά από το κυνήγι για να χαρούν ή να προβληματιστούν και να συζητήσουν τι δεν πήγε καλά.
Εκεί θα περιμένουν τουλάχιστον δύο άτομα όταν χαθεί κάποιο σκυλί και, αν χρειαστεί θα κοιμηθούν κιόλας, αφού ξέρουν ότι οι πιθανότητες να επιστρέψουν τα ζώα στην καλύβα είναι μεγάλες. Κι αυτό, επειδή όλα τα σκυλιά της παρέας σ’ αυτήν ξεκουράζονται και ταΐζονται.
Μέσα σ’ όλα τα άλλα είναι και η βάση των εξορμήσεών τους μιας και βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο, αφού βρίσκεται αρκετά μετά τη Απιδιά Καρδίτσας, μέσα στο ελατοδάσος και, εκτός από γουρούνια, η περιοχή είναι ένας εξαιρετικός μπεκατσότοπος.
Ανοιχτή για όλο τον κόσμο
«Η καλύβα μας είναι ανοιχτή σε όλους, κυνηγούς και μη», λέει ο Ηλίας και συμπληρώνει πως σ’ αυτήν έχουν φιλοξενηθεί αρκετοί μπεκατσοκυνηγοί, απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας, αλλά και μελισσοκόμοι, ακόμα και περιηγητές.
«Είναι χαρά μας να φιλοξενούμε οποιονδήποτε μας τιμήσει με την επίσκεψή του ή έχει κάποια ανάγκη. Πάντα υπάρχει καφές, τσίπουρο φυσικά, κονσέρβες και μια ψησταριά έτοιμη να ανάψει», επισημαίνει στα «Κυνηγετικά Νέα» ο Ηλίας και προσθέτει: «Όσοι πέρασαν από εδώ δεν μας ξεχνούν και μας τηλεφωνούν ακόμα κι αν δεν πρόκειται να ξανάρθουν».
Από τα έξοδα κατασκευής μέχρι τα έξοδα συντήρησης, όλα μοιράζονται μεταξύ των μελών της ομάδας, αλλά δεν σταματούν εκεί. Μοιράζονται και οι δουλειές, όπως το κουβάλημα των ξύλων για τη σόμπα, τον καθαρισμό του οικοπέδου από τα ξερόχορτα, διάφορες μικροεπισκευές και οτιδήποτε μπορεί να προκύψει. Κανένας δεν παραπονιέται, αντιθέτως η συμμετοχή είναι αυθόρμητη, χωρίς καταμερισμό ρόλων.
Οι ομορφιές της καλύβας..
Μεταφέροντας τις προσωπικές μου εντυπώσεις από την επίσκεψη στον τόπο ομολογώ πως είναι από τις λίγες φορές που εντυπωσιάστηκα. Στην αρχή άκουγα καλύβα και είχα στο μυαλό μου τα πέτρινα μαντριά στα περδικοβούνια, άντε κάτι λιγότερο πρόχειρο. Δεν είναι όμως η προσοχή στην κατασκευή ούτε ο εξοπλισμός που με εντυπωσίασε. Είναι ο χώρος που επιλέχθηκε, μέσα στα έλατα και δίπλα στη βρύση, η καταπληκτική θέα από τη βεράντα, κυρίως όμως είναι το ομαδικό πνεύμα που καλλιεργεί, ισχυροποιώντας τους δεσμούς της ομάδας, κάτι πολύ απαραίτητο σε μια παρέα γουρουνάδων.
Αυτή η ομαδικότητα, η αλληλοβοήθεια, η χαρά της συμμετοχής είναι κάτι που σπανίζει στις μέρες μας και χαίρομαι που αποτελεί χαρακτηριστικό των περισσότερων τουλάχιστον κυνηγών. Φυσικά δεν μπορώ να κρύψω πως και η στιγμή του τσίπουρου ήταν μια από τις κορυφαίες.
Κι από γλέντια; Άλλο τίποτα…
Γλέντια γίνονται πάντα στην καλύβα. Τα περισσότερα όμως είναι αυτή την εποχή που δεν υπάρχει κυνήγι και η συμμετοχή είναι αθρόα. Δεν παίρνουν μέρος μόνο οι κυνηγοί, αλλά έρχονται οι φίλοι τους, οι οικογένειές τους και όποιος έχει ανάλογη διάθεση.
Τώρα, το καλοκαίρι υπάρχει από βραδιά ψαριού μέχρι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, κάτι που δείχνει πως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ξέρουν να περνούν καλά.
Κατά την άποψή μου, αυτά τα γλέντια είναι, ίσως, το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της «ιστορίας».
