Φωτογραφία, μια στιγμή κρατημένη στο χρόνο, μια σταγόνα στην ασταμάτητη ροή του. Μια φωτογραφία, ένα κλικ στη μηχανή, κάποια πίξελς στην οθόνη (αφού τα χαρτιά πλέον σπανίζουν)…
Μια φωτογραφία, στοιχεία βαλμένα ένα – ένα σε μια σειρά που ένα αόρατο χέρι τα δένει μαζί για λίγα δευτερόλεπτα. Πόσα χιλιόμετρα δε γράψαμε και φέτος στους σταρόλοφους! Ήταν αργά το απόγευμα όταν ακόμη περιπλανιόμασταν, ψάχνοντας για ορτύκια, κουρασμένοι και αποκαμωμένοι από το πολύωρο περπάτημα, αλλά γεμάτοι κι ευχαριστημένοι.
Λίγο πριν σβήσει η μέρα κι ενώ φαινόταν ότι το κυνήγι έδωσε όσα είχε να δώσει, γυρνώ προς τα πάνω και βλέπω την εικόνα: τα πόιντερ κοκκαλωμένα στη φέρμα, τα στάρια, ο μεγάλος φθινοπωρινός ουρανός! Ένα ρίγος με διαπέρασε στη θέα του ήλιου που έριχνε με μια περίεργη ένταση τις τελευταίες του αχτίδες.
Τα σύννεφα σε μια δραματική διάταξη περισσότερο προμηνούσαν τη νύχτα που έρχονταν, παρά αποχαιρετούσαν τη μέρα που έφευγε. Μια νύχτα που έχει αρχίσει να μεγαλώνει και να ψυχραίνει.
Τα χρώματα πιο κρύα τώρα και με εντονότερες αντιθέσεις, φθινοπωρινά. Προαναγγέλλουν μια εποχή που έφτασε, μια εποχή που φέρνει υποσχέσεις πολλές και φτερωτούς επισκέπτες από τα βόρεια. Βροχές κι αέρηδες, παγωμένα βράδια κοντά στη φωτιά, λέγοντας ιστορίες μακρόσυρτες…
Βλέποντας τη σκηνή, σήκωσα αργά – αργά τη μηχανή και πάτησα ένα κλικ…
