Στο βουνό, ο βοριάς που ανέβαινε από το αφρισμένο πέλαγος, τρυπούσε κόκαλα! Το θερμόμετρο έδειχνε 4°C και τριγύρω τα πάντα ήταν παγωμένα…
Του Χάρη Αρχοντάκη
Δεκέμβρης, λίγο πριν τελειώσει η σεζόν στις πέρδικες. Τα ψηλά βουνά έχουν ερημώσει από κόσμο, μετρημένοι στα δάχτυλα όσοι επιμένουν ακόμα. Ανάμεσά τους και εμείς… Στην αυλόπορτα περίμενε ο Βασίλης. Πήραμε το σκυλί του, αλλά αφήσαμε σπίτι… το τουφέκι του!
“Ξύριζε” ο βοριάς
Μία πρόσφατη χειρουργική επέμβαση απαγόρευε τραντάγματα από τουφεκιές, ή κούραση από περπάτημα.
Ο φίλος μου τήρησε την ιατρική συμβουλή… κατά το ήμισυ: άφησε το τουφέκι, αλλά θα ανέβαινε στο βουνό και ο κόσμος ανάποδα αν γύριζε.
Έπεσε πάνω του όλη η οικογένεια για να του αλλάξουν απόφαση, όμως, πενήντα ημέρες μακριά από τα βουνά, ήταν, ήδη, αβάσταχτες για τον Βασίλη. Τραβήξαμε για Εύβοια. Αν και χωρίς τουφέκι, επέμενε να ανεβούμε νωρίτερα από την ώρα που θα κινούσαν όλοι οι άλλοι. Έξω, ο βοριάς που ανέβαινε από το αφρισμένο πέλαγος, τρυπούσε κόκαλα! Το θερμόμετρο έδειχνε 4οC και τριγύρω τα πάντα ήταν παγωμένα…
Τον άφησα στο αυτοκίνητο συντροφιά με τη σκυλίτσα του, και ξεκίνησα με σκοπό να μην ξεμακρύνω πολύ.
Το βουητό του αγέρα ήταν τέτοιο, που κάποιες στιγμές είτε δεν άκουγα καθόλου τα μπίπερ των σκυλιών μου, είτε εκτιμούσα λάθος τη θέση τους.
Φτάνοντας στα ισάδια του βουνού, τα σκυλιά εξαφανίστηκαν! Σφύριξα, φώναξα, αλλά τίποτα.
Ανησύχησα για τον γκρεμό που υπήρχε, προχώρησα να τα βρω και τότε ακούστηκε το φτεροκόπημα του κοπαδιού: κοντά στα 5-6 πουλιά πέταξαν μπροστά, προς τα χαμηλώματα της πλαγιάς!
Από τη θέση που ήμουν, ούτε να τουφεκίσω πρόλαβα, ούτε και να δω που “στεφάνωσαν”…
Τα σκυλιά είχαν μανιάσει, αλλά πώς να τους εξηγήσεις ότι με τη βουή του αέρα δεν μπόρεσες να ακούσεις το μπίπερ τους στη φέρμα;
Η βραδινή κούρνια
Από την άλλη μεριά του βουνού, άκουσα έναν ντουμπλέ που έστειλε το βρόντο του να ταξιδέψει στις χαράδρες.
Ήταν άλλος ο Θεός στα ταμπάνια της δυτικής πλευράς: αγέρας και εκεί, όχι, όμως, χαλασμός. Η θάλασσα δεν φαινόταν, ο τόπος είχε περισσότερο χώμα και χορτάρι, αραιά ελάτια, κέδρα, αριές και κοντοπούρναρα…
Στο μονοπάτι τα σκυλιά ανέβασαν τα κεφάλια τους και φέρμαραν για λίγο σε κάτι τούφες, μέχρι να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση. Γονάτισα, έσκυψα και είδα την αιτία της στιγμιαίας λευκής φέρμας: πάνω στο έδαφος υπήρχαν πολλές κουτσουλιές, σε έκταση δύο τετραγωνικών μέτρων.
Ήταν μάλλον βραδινή κούρνια, όπου οι πέρδικες είχαν μαζευτεί για προστασία και ζεστασιά…
– “Δεν έχει προκοπή σήμερα”, σκέφτηκα. Επικοινώνησα με τον Βασίλη για να μάθω αν όλα είναι καλά, και προχώρησα στον κατήφορο με τους χαλιάδες.
“Φτερό” σε δύο χρόνους
Κάπου εκεί βρήκα μεγάλες κρομμύδες και βάλθηκα να βγάλω λίγες, σαν “στολίδια” Χριστουγεννιάτικα.
Και πάνω που – με ένα ξύλο για σκαλιστήρι – τα κατάφερνα, ο ήχος από τα μπίπερ… διαπέρασε το κορμί μου!
Έτρεξα ψηλότερα και βρήκα τα σκυλιά ακίνητα, τσιτωμένα, με λαιμούς τεντωμένους και ρουθούνια που άχνιζαν, στραμμένα σε κάτι που μόνο αυτά έβλεπαν… με τη μύτη τους.
Περίμενα και εγώ ασάλευτος, μέχρι που τρεις πέρδικες πέταξαν στον αέρα και τρεις φορές βρόντηξε το όπλο μου.
Μόνο η δεύτερη ευστόχησε, αλλά με την άκρη του ματιού είδα… τον “Viko” μαρμαρωμένο ακόμα στα αριστερά μου, ενώ το άλλο σκυλί ξεχυνόταν για απόρτ!
Ξαναγέμισα και δευτερόλεπτα μετά, δύο πουλιά που είχαν απομείνει ξωπίσω, σηκώθηκαν.
Έχασα πάλι την πρώτη, και χτύπησα τη δεύτερη.
Η επιστροφή…
Ο Βασίλης που άκουσε τουφεκιές, τηλεφώνησε να μάθει τι συμβαίνει: “κατεβαίνοντας πέρνα από το “Χορευταριό” να δεις και εκεί τι γίνεται, αλλά μην αργήσεις γιατί βρήκα δύο στρέμματα ραδίκια”, μου είπε.
Έδωσα στα σκυλιά από δύο κεφτεδάκια κλεμμένα από το σπίτι, τα χαϊδολόγησα και ξαναγύρισα για να βγάλω κρομμύδες (να τις κρεμάσουμε στις πόρτες για να στοιχειώσουν το κακό και την γλωσσοφαγιά). Στο “Χορευταριό” δεν πήγα, τελικά. Και όταν γύρισα στο αυτοκίνητο, ο σύντροφός μου είχε μαζέψει τρεις τσάντες χόρτα.
“Παλιά πουλιά είναι, βαριά και καλοταϊσμένα”, γνωμάτευσε, καθώς αφαιρούσε τις μοναντεριές.
Με τη συνταγή του… Μαντζώρου
Την επόμενη ημέρα τις φάγαμε στο σπίτι του, μαγειρεμένες όπως μας έχει μάθει ο αείμνηστος μέντοράς μας Στράτος Μαντζώρος: με χωριάτικες χυλοπίτες, βραστές πατάτες με σκορδάκι, πικροράδικα ζεστά και μπόλικο λεμόνι. Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια με κοκκινέλι κρασί, και σημασία καμιά δεν δώσαμε στην τηλεόραση, που κάτι έλεγε για πλειστηριασμούς και νέους φόρους.
Κρεμασμένες στην πόρτα οι κρομμύδες, θέλαμε να πιστεύουμε πως θα διώξουν κάθε κακό…
