Δίχως «ζώνες» στα Καµβούνια – Φάσσες, αγριοπερίστερα και τρυγόνια
Το καλύτερο φετινό κυνήγι και μάλιστα με διαφορά, το κάναμε στα Καμβούνια Όρη και επιβεβαιώθηκαν τα λόγια κάποιου φίλου που έλεγε πως Πιερία, Κοζάνη και Ημαθία, στις ερημιές τους κρύβουν πάντα θησαυρό. Στις ερημιές όμως…
Σεπτέμβρη μήνα και δίχως περιορισμό από «ζώνες», που μυαλό για κολυμπήθρες, ψαλτάδες και κοστούμια…
Στη βάφτιση η κυρά θα πήγαινε μόνη της. Εγώ στις 2 το πρωί που την κοπάνησα, τρυγόνια, αγριοπερίστερα και φάσσες είχα στην σκέψη μου. Τέσσερις ώρες μετά αντάμωσα με τον Στέλιο Ζάμπρα έξω από το χωριό του…
Αφήσαμε το αγροτικό, μπήκαμε στο δικό μου και δώστου πορεία σε χωματόδρομο που μόνο ένας Θεός ξέρει πότε ανοίχτηκε… Διασχίζαμε τα Καμβούνια όρη, πολύ βορειότερα από την Δεσκάτη και αρκετά νοτιότερα από το Λιβαδερό, στα μαγευτικά κυνηγοτόπια της Κοζάνης.
Χάραμα στα καρτέρια
Χαραυγή φτάσαμε στο οροπέδιο. Άλλος Θεός εκεί πάνω. Καμία σχέση με τον ξερότοπο της νότιας πλαγιάς. Η βόρεια πλευρά με βελανιδιές, πουρνάρια και ασφάκες, ανατολικά δασωμένη με πεύκα, και δυτικά, πατάρια με ξερολιθιές και χωραφάκια που κάποτε έβαζαν ξερικές καλλιέργειες.
Χαμηλά στις γκρεμίλες ένας κότσος “καλούσε” το χαρέμι του, πιστοποιώντας πόσο ιδανικός ήταν ο τόπος για πέρδικες. Υπάρχουν αρκετές, όμως δυό φορές που στο παρελθόν επιχειρήσαμε με τον Βασίλη εκεί να τις “στριμώξουμε” φύγαμε ατουφέκιστοι.
Πήραμε βιαστικά σακίδιο με νερά, καφέδες, καρεκλάκια και κινήσαμε για το “παρατηρητήριο” που είχε επιλέξει. Στερεώσαμε κλάρες για φυλάχτρα, φτιάξαμε παγωμένο καφέ και η προσμονή άρχισε.
Ανατολικά αγνάντευε ο Στέλιος, προς την χούνη της μεγάλης ρεματιάς κοιτούσα εγώ. Ως τις 07:00’ μόνο κίσσες, σπίνους, και κατσουλιέρηδες βλέπαμε.
Οι…εισβολείς
Μισή ώρα μετά, τα μόνα πετούμενα που προστέθηκαν ήταν πετροχελίδονα (βουλγάρες) και κάργιες. Αγριοπερίστερα και φάσσες δεν είχαν φανεί, όμως 3-4 τρυγόνια ήταν ήδη εκεί.
Ήταν κοπαδάκι που ήρθε χωρίς να το αντιληφθούμε. Σηκώθηκαν όταν εμφανίστηκαν δυό άνδρες να έρχονται προς το μέρος μας.
Η χαρά μας έγινε σφίξιμο… Έπρεπε να μάθουμε τι ήθελαν εκεί οι “εισβολείς” και τους φωνάξαμε. Δύο παλικάρια ήταν που είχαν μαντρί λίγο μακρύτερα και ήρθαν για να “φτιάξουν” το νερό, όπως μας είπαν.
Μία πηγή στην τομή ενός βράχου, που γέμιζε μπουκάλι στο τέταρτο, αλλά κρατούσε το νερό σε λάκκο για να ξεδιψούν αγρίμια και πετούμενα και την υπερχείλιση οι νεαροί κτηνοτρόφοι με λάστιχα την “οδηγούσαν” στη στάνη. Εκατό φορές να περάσει κάποιος από εκεί, δεν πρόκειται να την διακρίνει, αφού τίποτα πράσινο δεν μαρτυρά την ύπαρξή της.
«Μαγνήτης» ο βίκος
Έτσι μάθαμε πως η περιοχή είχε νερό, και ταυτόχρονα γιατί ήταν για τα πουλιά “μαγνήτης”. Δάσος τριγύρω, σπηλιές στα ψηλότερα βραχώματα του βουνού, αυτοφυής αγριοβίκος στα πατάρια με τις ξερολιθιές, νερό και μηδενική ενόχληση από ανθρώπινη παρουσία συνέθεταν ένα ιδανικό περιβάλλον για τρυγόνια, αγριοπερίστερα και φάσσες.
Διατηρούν αρκετές ντοπιάρες τα Καμβούνια και πολλές περισσότερες τα Πιέρια όρη, όμως τούτη την εποχή λόγω θερμοκρασιών προτιμούν μέρη προς τον Αλιάκμονα, ή προς Στόμιο, Πλαταμώνα.
Πιάσαμε πάλι θέση στο καρτέρι με τον ήλιο να ψηλώνει και την ζέστη έντονη. Πρώτα ήρθαν ξεθαρρεμένα τα τρυγόνια στα χωραφάκια με τον αγριοβίκο. Άλλα πουλιά στην πηγή ξεδιψούσαν και ή έπιαναν στα δέντρα, ή επέστρεφαν για βοσκή.
Είχαμε δει λίγα τρυγόνια, πιτσούνια όλα τους, όμως από αγριοπερίστερα ούτε δείγμα.
Άργησαν φάσσες και αγριοπερίστερα
Λίγο μετά, ένα κοπάδι με 10-15 φάσσες σε χαμηλή, πλαναριστή πτήση, κατέβηκε να ξεδιψάσει. Αυτές ήρθαν από τις γκρεμίλες. Μετά, στουκαριστά όμως, και από την νότια πλευρά ήρθαν κοπαδιασμένα τα αγριοπερίστερα. Τα πουλιά έμειναν όλα μαζί για ώρα εκεί και όπως ήταν δίπλα δίπλα, ξεγελούσαν το μάτι γιατί έμοιαζαν όλα με φάσσες.
Στις πεντέμισι ο απόγευμα ήρθε ακόμη ένα μικρό κοπάδι με 7-8 φάσσες. Πήγαν μόνο στο νερό, ήπιαν κι έφυγαν δίχως να πλησιάσουν στο βίκο και στα καρτέρια μας.
Αυτό το συνεχόμενο πήγαινε έλα το βλέπαμε για περίπου μία ώρα ακόμη. Μετά το έργο τελείωσε και ενδιαφέρον δεν υπήρχε. Μόνο κάτι κίσσες έμειναν τριγύρω και τσιρίζοντας πήγαιναν για νερό.
Με διαφορά το καλύτερο φετινό κυνήγι
Διαλύσαμε τις φυλάχτρες, μαζέψαμε τα συμπράγκαλα και πήγαμε στο κακόμοιρο αυτοκίνητο που αφημένο στον ήλιο είχε γίνει μέσα φούρνος μικροκυμάτων. Επιστρέφαμε γεμάτοι ικανοποίηση, αφού είχαμε δει όλα όσα υπολογίζαμε και μάλιστα με το παραπάνω.
– “Α ρε Στέλιο να ‘σαι καλά”, του είπα όταν φτάσαμε στο ξωκκλήσι που αφήσαμε το αγροτικό. “Θα ξανάρθω άλλη μία μόλις δροσίσει περισσότερο για να δούμε “τι παίζει”, όμως αυτή τη φορά με τον Βασίλη…”
Όποτε θέλετε, αλλά τσιμουδιά σε κανέναν, ήταν η απάντησή του, και τον δικαιολογώ γιατί και στο δικό του χωριό σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που δεν καλοβλέπουν “καλέσματα” σε ξενόφερτους…
Φιληθήκαμε σταυρωτά και χωρίσαμε. Στο δρόμο μονολογούσα να είναι καλά ο φίλος μου που τα έκανε έτσι και απολαύσαμε το πλουσιότερο μέχρι τώρα φετινό κυνήγι.
