Πάνω στα βουνίσια λημέρια σημασία δεν έχει ποιος είσαι και από πού έρχεσαι, αλλά… τι πράττεις και πως το πράττεις!

Άλλοι λένε πως κυνηγός γεννιέσαι, και άλλοι ότι γίνεσαι στην πορεία… Όποια και αν είναι η αλήθεια, για να γίνεις καλός κυνηγός, πρέπει στα ξεκινήματά σου να τύχουν δίπλα σου άνθρωποι σωστοί, “δάσκαλοι” με όλη τη σημασία της λέξης! Άνθρωποι που οι πράξεις και οι κουβέντες τους, να έχουν να σου πουν κάτι ξεχωριστό. Ως προς αυτό, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό: όχι μόνο γιατί “ανδρώθηκα” κυνηγετικά κοντά σε παλιούς και πολύπειρους κυνηγούς, αλλά και γιατί στα χρόνια που ακολούθησαν συνάντησα ανθρώπους που ο καθένας τους με “σημάδεψε” με τον τρόπο του…

Ο παππούς και ο πατέρας μου

Κάποιοι από αυτούς έχουν φύγει από την ζωή. Κάποιοι άλλοι είναι απόμαχοι και σήμερα κυκλοφορούν μόνο με το μπαστούνι. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που ακόμα ανεβαίνουν στα βουνά, αποτελώντας περιστασιακές συντροφιές μου στο κυνήγι. Ο προπάππος μου, ο παππούς μου και ο πατέρας μου δεν ήταν κολίγοι, όπως λέει το γνωστό τραγούδι, αλλά γιατροί και κυνηγοί… Από τον παππού μου τον Λεωνίδα έμαθα ότι, στο βουνό είμαστε όλοι ίσοι: ότι δεν υπάρχουν διαφορές τάξης ή μόρφωσης, ότι ο επιστήμονας, ο γραφιάς, ο έμπορος, ο εργάτης ή ο αγρότης, δεν υπόκεινται στους κοινωνικούς διαχωρισμούς που διαφεντεύουν την υπόλοιπη ζωή τους. Ο παππούς μου το έδειξε αυτό νωρίς, την ημέρα που τον είδα να κουβεντιάζει και να στρίβει τσιγάρο σε χαρτί εφημερίδας, μαζί με έναν αραμπατζή (οδηγός άμαξας με βόδια).

Κανείς δεν ήξερε τον άλλο, αλλά ήταν και οι δύο κυνηγοί, οπότε μία καλημέρα έφτανε για να ξεκινήσουν κουβέντα για τα θηράματα, τον καιρό, τα βουνά ή για τη σοδειά…

Ο πατέρας μου, από την άλλη, μου έμαθε να σέβομαι τη θανάσιμη “φωτιά” που κρατούσα στα χέρια μου: να φροντίζω σαν παιδί το τουφέκι μου και να πυροβολώ μόνο όταν είμαι σίγουρος. Αν και ήταν σκοπευτής από τους λίγους, σπάνια πατούσε την σκανδάλη σε μακρινά πουλιά, και αυτό μετέδωσε και σε μένα. Θεωρούσε “αμαρτία” τα λαβωμένα και χαμένα πουλιά, έξω από την κουλτούρα και την ηθική του απέναντι στο θήραμα…

Aυτό που μένει στη μνήμη…

O γεννηθείς το 1930, Σπύρος Παπακωνσταντίνου, ήταν ένας άλλος κυνηγός, με κουβέντες που χαράχτηκαν βαθειά μέσα στο μυαλό μου. Τον είχα συναντήσει χρόνια πολλά πριν, μετά από ένα κυνήγι, σε μία ταβερνούλα με καλό κρασί και πυρωμένη την ξυλόσομπα. Μου έλεγε:

–“Στα νιάτα μου υπήρχε πολύ κυνήγι στα μέρη μας. Λαγοί, καμπίσιες πέρδικες, ορτύκια, αμέτρητα παπιά και χηνάρια το χειμώνα… Αλλά μην νομίζεις ότι δεν υπήρχαν και οι “ζαβές” μέρες, που… έσπαγες τα ποδάρια σου χωρίς να κάνεις τίποτα. Κι, όμως, οι άτυχες στιγμές είναι αυτές που μένουν στη μνήμη! Αυτές οι αναπάντεχες στιγμές κάνουν την καρδιά σου να χοροπηδάει, αυτές μένουν για πάντα όσα χρόνια και να περάσουν, γιατί όλα τα άλλα ξεθωριάζουν και γίνονται άχνα”.

Είχε απόλυτο δίκιο, αν και έπρεπε να αρχίσω να μεγαλώνω και εγώ για να το καταλάβω. Κάποτε, με τη θρασύτητα της νιότης, τουφέκισα δύο κοτσύφια που ποτίζονταν δίπλα – δίπλα σε μία νερολακούβα, στον Ραμνούντα της Αττικής… “Κράτησα” το ένα, ενώ το άλλο πέταξε μακριά. Δεν είχε σβήσει, ακόμα, ο αχός της τουφεκιάς μου, όταν ο Ανδρόνικος Λουλάκης που τυχαία με είχε δει, με “έβαλε στη θέση μου”

-“Αυτό που έκανες, ήταν ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία”, μου είπε!

Και επειδή είχα το θράσος να απορήσω, κιόλας, μου εξήγησε ότι δεν αρμόζει σε κυνηγό να χτυπάει πουλί καθιστό, ή όταν σκύβει για νερό, ή όταν κλαρώνει για να ξεκουραστεί… Τα μάγουλά μου έγιναν κατακόκκινα τότες, αλλά πήρα ένα μάθημα που το τήρησα σε όλη την κατοπινή κυνηγετική ζωή μου! 

Ο “άρχοντας των Λεγραινών”

Ο αγρότης Σωτήρης Σκουρλής, γνωστός και ως ο “άρχοντας των Λεγραινών”, δεν πήρε τυχαία το παρατσούκλι του…

Πάνω από 80 χρονών είναι σήμερα, αλλά η “φλόγα” του συνεχίζει να είναι ένα μάθημα ζωής για μένα σήμερα:

-“Όταν επιτρεπόταν η Μακρόνησος, πήγαινα μερικές φορές χωρίς σκύλο, μόνο με ένα καλάμι και το τουφέκι μου. Έσκιζα την μία άκρη του καλαμιού στα τέσσερα και στερέωνα 4 λουρίδες αλουμινόχαρτο, για να γυαλίζουν και να… κροταλίζουν. Έσερνα αργά το καλάμι, και συχνά τα κατάφερνα καλύτερα από τους άλλους κυνηγούς που είχαν σκύλους. Και μην αναρωτιέσαι αν αντέχουν τα ποδάρια μου να περπατήσουν στο βουνό, τώρα που πέρασα τα 80. Ότι χάνεις από δύναμη, στο συμπληρώνει η ψυχή! Αυτή είναι το Α και το Ω στο κυνήγι, και ύστερα έρχονται όλα τα άλλα”, συνηθίζει να λέει.